هم‌زمان با آغاز سیزدهمین سال حبس مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی، گروهی از کاربران ایرانی یک طوفان توییتری در حمایت از او به راه انداختند.
مریم اکبری منفرد دی ۱۳۸۸ بازداشت و خرداد ۸۹ در دادگاه انقلاب اسلامی توسط قاضی صلواتی به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد.
خانم اکبری منفرد که سه برادر و یک خواهرش به نام‌های عبدالرضا اکبری منفرد، علیرضا اکبری منفرد، غلامرضا اکبری منفرد، و رقیه اکبری منفرد در سال ۱۳۶۷ اعدام شده‌اند، به «هواداری از سازمان مجاهدین خلق» متهم است. اما به گفته همسرش، حسن جعفری، او «یک زن خانه‌دار و مادر سه دختربچه» بوده و تنها ارتباط او با این سازمان «چند تماس تلفنی با خواهر و برادرش در کمپ اشرف در عراق» بوده است.
پس از انتشار فایل صوتی آیت‌الله حسین‌علی منتظری در تابستان ۹۵ مربوط به دیدار او با اعضای «هیئت مرگ» در سال ۱۳۶۷، مریم اکبری منفرد از زندان اوین شکایتی رسمی در دادسرای تهران ثبت کرد و خواهان تحقیق درباره جزئیات اعدام خواهران و برادرش و اعلام محل دفن آنها شد.
در پی این شکایت، خانم اکبری منفرد از سوی وزارت اطلاعات تهدید شد تا از پیگیری اعدام‌های ۶۷ دست بردارد. او ۱۹ اسفند ۹۹ به زندان سمنان تبعید شد.
در جریان طوفان توییتری حمایت از مریم اکبری منفرد، ژیلا بنی‌یعقوب، روزنامه‌نگار شناخته‌شده ایرانی با اشاره به دوازده سال زندانی بودن او بدون حتی یک روز مرخصی، خواستار نوشتن کاربران درباره این زندانی سیاسی شد.
کمپین حقوق بشر در ایران در حساب توییتر خود «حکم ۱۵ سال حبس» برای این زندانی سیاسی زن را «به اتهام دادخواهی، غیرقانونی» دانست و نوشت: «او مادر سه دختر است و محرومیت ۱۲ ساله او از حق مرخصی، غیرانسانی و غیرقانونی است. اما او در مقابل حکومتی که سه برادر و یک خواهرش را از او گرفته است، هرگز سکوت نکرد و از حق دادخواهی خود کوتاه نیامد.»
حسن نایب‌هاشم، فعال حقوق بشر، با انتشار عکسی از خانم اکبری منفرد در کنار دختران خردسال و نوجوانش نوشت که این دختران در این ۱۲ سال «مادرشان را تنها در زندان دیده‌اند و اکنون نوجوان و جوانان برومندی هستند. زندانبانان در این سال ها او را از یک مرخصی کوتاه نیز محروم کرده‌اند.»
ضیا نبوی، زندانی سیاسی سابق، نیز نوشت: «دوازده سال زندانی بودن بدون حتی یک روز مرخصی، مسئله‌ای نیست که شما بتوانی در مورد آن توییت کنی و بعد به خودت بقبولانی که واقعا در مورد آن حرفی زده‌ای! شاید تنها دلیلی که نوشتن را موجه می‌کند این است که فکر می‌کنی از هیچ نگفتن بهتر است.»
مریم شفیع‌پور که پیش از این در ایران با خانم اکبری منفرد هم‌سلولی بوده، نوشت، شاید اگر او نبود، «زندان برای خیلی از ما قابل تحمل نبود. امید و باور به دادخواهی و عدالت، قلب مریم را روشن نگه داشته و لبخند زیباش را گرم. دخترهای مریم ۱۲ سال تمام از داشتن چنین مادری محروم بودند. هیچ واژه‌ای توصیف‌گر این‌همه پلیدی نیست.»
