មួយជំហានម្តងៗ អមដោយដន្ត្រីនិងការសម្តែង សមាជិកទាំង២៥រូបនៃក្រុមតន្រ្តីភ្លេងព្យុះហយាត្រាឯករាជ្យមួយក្នុងរាជធានីភ្នំពេញដែលមានឈ្មោះថា «ក្រុមភ្លេងព្យុះហយាត្រាភ្នំពេញ» (Phnom Penh Marching Band) កំពុងតែហាត់សមសម្តែងតាមជំនាញខុសៗគ្នា។
នៅសប្តាហ៍នេះ«ក្រុមភ្លេងព្យុះហយាត្រាភ្នំពេញ»ដែលជាក្រុមព្យុះហយាត្រាឯករាជ្យតែមួយគត់ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញបានហាត់សមសម្តែងបទ «អារ៉ាពីយ៉ា»និងបទចំរៀងហូលីវូដដ៏ល្បីមួយដែលដកស្រង់ចេញពីក្នុងភាពយន្ត«សង្គ្រាមផ្កាយ» (StarWars) នាសាលាបឋមសិក្សាកុលាបទី១។
ក្រុមនេះ គឺអាចរាប់បានថា ជាក្រុមមួយដែលមានទំហំតូចបើយើងនិយាយអំពីទំហំនៃក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រាដែលធម្មតាមានមនុស្សដល់ទៅរាប់រយនាក់ក្នុងមួយក្រុមៗ។ ការណ៍ដែលមានសមាជិកនេះតិច មិនបានសម្រួលដល់បញ្ហាដែលក្រុមតន្រ្តីនេះ បានជួបប្រទះនោះឡើយ។
ក្នុងឱកាសធម្មតា ក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រាត្រូវដើរជាក្បួនបណ្តើរ លេងភ្លេងបណ្តើរ ហើយប្រមូលផ្តុំគ្នានៅទីធ្លាធំទូលាយមួយ ដោយមានការដើរមួយៗជាក្បួនទៅចំហៀង ទៅមុខស្របគ្នាដោយអាកប្បកិរិយារឹងពឹង សម្លឹងទៅមុខ នឹងដៃផុតពីលើចង្កេះហាក់បីដូចជាក្បួនទាហានដូច្នេះ។ ប៉ុន្តែដោយសារតែកង្វះខាតថវិកាជំនួយ ពួកគេមិនអាចមានលទ្ធភាពជួលគ្រូបង្វឹកជំនាញព្យុះហយាត្រាដើម្បីរៀបក្បួនឱ្យពួកគេបាននោះឡើយ។
ដោយសារតែហេតុនេះហើយ ពួកគេចំណាយពេលទាំងអស់ផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើឧបករណ៍ភ្លេងនីមួយៗរបស់ពួកគេ។ នៅចន្លោះបទចម្រៀងនីមួយៗពួកគេផ្តោះផ្តងពាក្យសម្ដីគ្នា និងនិយាយកំប្លែងដាក់គ្នាទៅវិញទៅមកដូចជាយុវជនដទៃទៀតដែរ។
ក្រុមតន្ត្រីព្យុហយាត្រានេះចាប់មានវត្តមាននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាចាប់ពីឆ្នាំ ២០០៩ មកម្ល៉េះតាមរយៈការឧបត្ថម្ភរបស់អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលយុវជនជប៉ុនមួយហៅកាត់ថា (JHP) នាឯវិទ្យាល័យវត្តភ្នំ។ ក្តីសង្ឃឹមស្ទើរតែបាត់បង់ទាំងស្រុងនៅពេលដែលថវិកាជំនួយត្រូវបានកាត់ផ្តាច់នៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៣។ ពេលនោះអង្គការ (JHP) ក៏បានសំណូមពរអោលអ្នកគ្រូ ហុីម សាវី បន្តសកម្មភាពព្យុហយាត្រា ដោយប្រមូលសមាជិកថ្មីៗពីសាលាវត្តភ្នំ វត្តកោះ និងបាក់ទូកជាដើម។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី ដោយសារកម្លាំងចិត្ត និងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកគ្រូ ហ៊ីម សាវី ដែលជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាមធ្យមសិក្សាវិចិត្រសិល្បៈនៅរាជធានីភ្នំពេញ រួមជាមួយគ្រូដែលមកពីក្រុមការងារអប់រំសិល្បៈ JHPដូចជាលោក ហេង សារ៉ាឌី លោកស្រី អ៊ី អារុណ និងសាស្រ្តាចារ្យផ្នែកសិល្បៈ កែវ សុភីរក្សា ផងក្រុមតន្រ្តីមួយនេះនៅតែបន្តមានជីវិតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
អំឡុងពេលសម្រាករយៈពេល ២០ នាទីពីការសម្តែងនៅសណ្ឋាគារ Sofitel អ្នកគ្រូ ហ៊ីម សាវី បានប្រាប់VOAថា៖
«នៅពេលដែលអង្គការ JHP ផ្តាច់ជំនួយ ពួកគេបានសុំឱ្យខ្ញុំបន្តការដឹកនាំបង្ហាត់បង្រៀនបន្តទៀត។ ដោយសារខ្ញុំមានការអាណិតដល់ក្មេងៗ ដែលបានបណ្តុះបណ្តាលមកហើយ យើងមានការសោកស្តាយនូវសកម្មភាពដែលយើងធ្លាប់មានកន្លងមកដូច្នេះយើងនៅតែបន្តសកម្មភាពរបស់យើង»។
អ្នកគ្រូបន្តទៀតថា៖
«ក្មេងៗទាំងអស់នេះគេមានទាំងជំនាញ និងការតាំងចិត្តក្នុងការលេងភ្លេងព្យុះហយាត្រារបស់ពួកគេបន្តទៀត ហើយខ្ញុំរវល់ណាស់ដែរ តែដោយសារចិត្តអាណិតអាសូរដល់ក្មេងៗ ណាមួយបើក្រុមនេះឈប់សកម្មភាពព្យុះហយាត្រានៅស្រុកខ្មែរនឹងបាត់ទាំងស្រុង អញ្ចឹងបើយើងបន្តសកម្មភាព ក្រុមនេះនឹងនៅតែមាននៅស្រុកខ្មែរ»។
យ៉ាងណាមិញ មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗ រួមមានទាំងអង្គការនានាបានចាប់ផ្តើមស្គាល់ និងមានការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើទេពកោសល្យរបស់ក្រុមភ្លេងព្យុះហយាត្រាមួយនេះ។
ក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រាភ្នំពេញបានសម្តែងសម្រាប់កម្មវិធីក្រុមហ៊ុននិងស្ថាប័នមួយចំនួនដូចជា ក្រុមហ៊ុន Panasonicភោជនីយដ្ឋាន KFC សាលារៀនភាសាអង់គ្លេស ACE វិទ្យាស្ថានបារាំង សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ និងកម្មវិធីតូចៗជាច្រើនទៀត។
អ្នកគ្រូ សាវី បានបន្ថែមទៀតថា ការសម្តែងតាមកម្មវិធីជាច្រើននេះហើយដែលធ្វើឱ្យក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រានេះអាចដំណើរការទៅមុខបានដោយគ្មានការឧបត្ថម្ភពីស្ថាប័នខាងក្រៅ។
«ក្រុមតន្ត្រីនេះ អាចជួយរកថវិកាខ្លះៗជួយកាត់បន្ថយបន្ទុកពីឪពុកម្តាយគាត់ដែលជួបការលំបាកមួយចំនួនដែរហើយដើម្បីឱ្យក្មេងៗចៀសផុតពីការសេពគ្រឿងញៀន ដើរលេង និងចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍។ពេលគេស្ម័គ្រចិត្តរៀនយូរទៅគេចង់ទៅជាអ្នកជំនាញរហូតគេចង់ចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យតូរ្យ តន្ត្រីទៀតផង។
ដោយមានពេលវេលាស្តួចស្តើងសម្រាប់ការហ្វឹកហាត់ រៀងរាល់សប្តាហ៍និងគ្មានជំនួយពីគ្រូជំនាញណាមួយដល់ការហ្វឹកហាត់របស់ពួកគេផងនោះ ក្រុមតន្ត្រីនេះអនុវត្តនិងរៀនសូត្រភាគច្រើនតាមការបង្រៀនគ្នាទៅវិញទៅមកដោយអ្នកចេះច្រើនបង្រៀនអ្នកដែលមិនសូវចេះ ឬមិនចេះសោះតែម្តង។
ក្នុងចំណោមពួកគេមាន ផុន ចាន់លក្ខិណា ដែលជាសិស្សច្បងចំណានជាងគេ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំក្រុមតន្រី្តនិងជាអ្នកជំនាញផ្លុំខ្លុយក្នុងចំណោមអ្នកផ្លុំខ្លុយមួយចំនួនតូចទៀត កញ្ញាបានតស៊ូអនុវត្តតាមការរៀបចំការហ្វឹកហាត់យ៉ាងលំបាករៀងរាល់សប្តាហ៍របស់អ្នកគ្រូ ហ៊ីម សាវី និងខិតខំដឹកនាំក្រុមតន្រ្តីនេះ។ ដោយសារមានភាពស្ទាត់ជំនាញ កញ្ញាធ្លាប់សម្តែងថ្វាយព្រះមហាក្សត្រកម្ពុជាហើយនេះបានជំរុញនូវភាពក្លាហាន និងការជឿទុកចិត្តខ្លួនឯងមួយសម្រាប់កញ្ញា។
បន្ទាប់ពីសម្តែងជាច្រើនម៉ោងមក លក្ខិណានិយាយថា៖
«វាពិតជាសប្បាយណាស់ ពេលខ្លះក៏សប្បាយប៉ុន្តែពេលខ្លះក៏នឿយហត់ខ្លាំងណាស់ដែរព្រោះខ្ញុំត្រូវស្រែកតបទៅនឹងឧបករណ៍ដែលលេងលឺខ្លាំងៗពីមុខខ្ញុំ»។
ជាទូទៅនៅម៉ោង ២ រសៀល លក្ខិណានឹងធ្វើការបែងចែកសមាជិកក្រុមទៅតាមប្រភេទឧបករណ៍នីមួយៗ។ ក្នុងអំឡុងពេលមួយម៉ោងដំបូងនេះក្រុមនីមួយៗនឹងបង្រៀនគ្នាទៅវិញទៅមកដោយខ្លួនឯង។
ឧត្តម ប្រាសិត ដែលជាសិស្សច្បងម្នាក់អាយុ ២៣ឆ្នាំ នៅក្នុងក្រុមតន្ត្រីព្យុះហយាត្រានេះ គឺជាអ្នកលេងឧបករណ៍ Saxophoneតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុម។ លោកបានតស៊ូនឹងភាពមមាញឹកដើម្បីឆ្លៀតមកហ្វឹកហាត់ជាមួយក្រុម និងបង្រៀនសិស្សប្អូន។
ដោយបញ្ចប់ការសិក្សាកម្រិតសញ្ញាបត្រផ្នែករចនាក្រាហ្វិក បច្ចុប្បន្នប្រាសិតធ្វើការជាអ្នករចនាក្រាហ្វិកសម្រាប់ផលិតកម្មមួយកន្លែង។ ទេពកោសល្យរបស់លោកបានបន្ថែមទឹកដមប្លែកមួយដល់ក្នុងក្រុមតន្រ្តីនេះព្រោះលោកគឺជាអ្នកលេងឧបករណ៍ saxophone តែឯង។
លោកនិយាយ៖
«ទោះបីខ្ញុំមានការងារធ្វើក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែចូលរួមព្រោះពួកយើងត្រូវហ្វឹកហាត់ដើម្បីអាចសម្តែងឱ្យបានល្អ។ ដោយសារខ្ញុំមានតែម្នាក់ឯងចេះលេងឧបករណ៍ saxophoneខ្ញុំមានកាតព្វកិច្ចនៅជួយក្រុមរបស់ខ្ញុំ និងសិស្សប្អូនរបស់ខ្ញុំ»។
ដល់ម៉ោង ប្រហែល ៣រសៀល ក្រុមនេះនឹងបំបែកគ្នា ដើម្បីសម្រាករយៈពេលប្រហែល ២០ នាទី។ ក្នុងចន្លោះពេលនេះគឺជាពេលដែលពួកគេរៀនអំពីភាសាតន្ត្រីថ្នាក់មូលដ្ឋានដែលនឹងជួយពួកគេសម្រាប់ការហ្វឹកហាត់បន្តបន្ទាប់។
ចូលរួមសម្តែងជាមួយក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រាភ្នំពេញតាំងពីរៀនថ្នាក់ទី៧សមាជិកម្នាក់ទៀត អ៊ុំ ដារ៉ូដែលជានិស្សិតឆ្នាំទី ១ អាយុ ២១ឆ្នាំផ្នែកតូរ្យតន្ត្រីនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ គឺជាអ្នកលេងឧបករណ៍ផ្លុំ Trombone ដ៏ជំនាញម្នាក់នៅក្នុងក្រុម។ លោកបានចូលជាសមាជិកក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រានេះចាប់តាំងពីគេដាក់ឈ្មោះជាផ្លូវការក្នុងឆ្នាំ ២០១៤ មកម្ល៉េះ។
![អ៊ុំ ដារ៉ូ អាយុ ២១ ឆ្នាំដែលជានិស្សិតឆ្នាំទីមួួយនៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ កំពុងកាន់ឧបករណ៍ត្រុំប៉ុង [Trombone] លោកគឺជាអ្នកចេះលេងឧបករណ៍នេះយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញមួយក្នុងចំណោមអ្នកលេងមួយចំនួនតូចនៅក្នុងក្រុម។ (រិទ្ធី ឧត្តម/VOA)](https://gdb.voanews.com/531498B4-FBC1-4831-9813-67D387B0435A_cx1_cy14_cw93_w250_r1_s.jpg)
ដារ៉ូសម្រេចលេងឧបករណ៍ Trombone នៅក្នុងក្រុមតន្ត្រីនេះពីព្រោះលោក យល់ថាឧបករណ៍នេះមិនសូវមានមនុស្សច្រើនចាប់អារម្មណ៍នោះទេ ហើយលោកអាចរៀនអក្សរភ្លេងបានទៀតផង។
«ខ្ញុំបាននៅជាមួយក្រុមតន្រ្តីព្យុះហយាត្រានេះបួនឆ្នាំមកហើយមកដល់ពេលនេះ»។
បន្ទាប់ពីការសម្រាក ដារ៉ូតែងចូលរួមជាមួយក្រុមធំវិញ និងហ្វឹកហាត់ជាមួយគ្នារហូតដល់ម៉ោង ៥ ល្ងាចតែម្តង ហើយសមាជិកទាំងអស់ធ្វើបែបនេះជារៀងរាល់សប្តាហ៍។ «ពេលខ្ញុំចូលហាត់ដំបូងខ្ញុំនៅខ្សោយ ហើយមានចិត្តមួយថាបើសិនជាគេអាចហាត់ខ្លាំងបាន យើងក៏អាចហាត់ខ្លាំងបានដែរ» ដារ៉ូបន្ថែម។
ដារ៉ូបានបន្តទៀតថា «ពេលខ្លះយើងហាត់កន្លែងខ្លះពិបាកកន្លែងខ្លះយើងផ្លុំអត់ត្រូវធ្វើឱ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត។ ដល់ពេលឥឡូវខ្ញុំហាត់បានមួយឆ្នាំពីរឆ្នាំទៅសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំបានកើនឡើងរហូតបានដល់ខ្ញុំបានបង្រៀននៅសាលាបារាំងបានរយៈពេលមួយឆ្នាំមួយខែហើយ»។
ក្រៅពីថ្ងៃអាទិត្យក្រុមតន្ត្រីនេះក៏មានវគ្គបណ្តុះបណ្តាលពិសេសក្នុងការលេងស្គររៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍ចន្លោះម៉ោង៦ និង៨ល្ងាចផងដែរ។
ដោយសារតែមានកង្វះនូវគ្រូបង្វឹកតន្ត្រីព្យុះហយាត្រា ក្រុមតន្រ្តីនេះបានផ្អាកការសមដើរជាក្បួនមួយរយៈសិនហើយឆ្លៀតពេលហាត់បន្តិចបន្តួចពីចំណេះដឹងមូលដ្ឋានដែលពួកគេធ្លាប់ហាត់ពីក្រុមកាយឬទ្ធិវិទ្យាល័យ។
លក្ខិណានិយាយថាដោយសារតែបែបនេះហើយទើបក្រុមរបស់នាងសម្រេចចិត្តផ្តោតលើគុណភាពសំឡេងជាជាងក្បួនព្យុះហយាត្រា។ នាងបញ្ជាក់ថា «ដោយសារមួយរយៈនេះអ្នកគ្រូ និងលោកគ្រូមានការរវល់បានជាយើងហ្វឹកហាត់ខ្លួនឯង ពួកយើងពិតជាចង់មានគ្រូបង្វឹកដឹកនាំពួកយើងបន្ថែមទៀត ដូចជាការដើរ ក្បួនព្យុះហយាត្រាដែលយើងលេងភ្លេងហើយដើរក្រឡាហ្នឹង»។
សមាជិកជាច្រើនដែលលេងសម្រាប់ក្រុមតន្រ្តីនេះប្រឈមនឹងភាពក្រីក្រ ការខ្វះខាតក្នុងការធ្វើដំណើរ និងការគាំទ្រពីមាតាបិតា។ លក្ខិណាក៏មិនខុសគ្នាដែរ។ ឥឡូវនេះ ឪពុកម្តាយរបស់នាងយល់អំពីតម្លៃនៃអ្វីដែលនាងកំពុងធ្វើ។ ដោយឡែកពីដំបូង ទោះបីជាលក្ខិណារៀនតន្រ្តី ឪពុកម្តាយរបស់គាត់តែងតែប្រឹងបញ្ចុះបញ្ចូលឱ្យកញ្ញាឱ្យឈប់លេង។
លក្ខិណានិយាយថា៖
«ម៉ាក់ប៉ាខ្ញុំ ពួកគាត់ក៏មិនសូវគាំទ្រខ្ញុំនៅក្នុងក្រុមភ្លេងនេះដែរដោយសារ គាត់ឃើញខ្ញុំលេងភ្លេងដើរគាត់និយាយថាខ្ញុំដើរលេងភ្លេងសុំលុយគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំព្យាយាមពន្យល់គាត់ថាមិនមែនទេ វាជាការដើរលេងភ្លេងតាម Agency តាមកម្មវិធីដែលគេចង់បាននោះទេ»។ ប៉ុន្តែដោយសារតែការអត់ធ្មត់ និងការស្រឡាញ់ក្រុមរបស់កញ្ញាដែលជំរុញឱ្យកញ្ញានៅតែបន្តទៅមុខ ហើយឪពុកម្តាយក៏បានប្តូរចិត្តដែរ។
«ពេលខ្លះខ្ញុំត្រូវជិះម៉ូតូឌុបទៅហាត់ទៀត ពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចង់បោះបង់ចោលពាក់កណ្តាលទី ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតទៅមុខទៀតថាអ្នកគ្រូ ហ៊ីម សាវី ដូចជាម្តាយទីពីររបស់ខ្ញុំអញ្ចឹង តែងប្រដែប្រដៅខ្ញុំ គាត់បង្ហាត់បង្រៀនខ្ញុំហើយគាត់រកការងារឱ្យខ្ញុំធ្វើដូច្នេះហើយខ្ញុំអត់ចង់បោះបង់ការងារមួយនេះចោលទេ»។
ពីរាល់ការសម្តែងតាមកម្មវិធីផ្សេងៗសមាជិកក្រុមអាចទទួលបានកម្រៃដែលក្នុងម្នាក់អាចទទួលបានចន្លោះពី១០ ដុល្លារទៅ ២០ ដុល្លារហើយថវិកាដែលសេសសល់ត្រូវបានរក្សាទុកក្នុងគណនីធនាគារដោយមិនមាននរណាម្នាក់អាចប្រើប្រាស់ផ្ទាល់ខ្លួនបានឡើយ ។
![ទីពីរពីខាងឆ្វេង អ៊ុត វិច្ឆិកា ដែលជាអ្នកផ្លុំត្រែ [Trumpet] អាយុ ១៩ ឆ្នាំ បានធ្លាក់ការប្រឡងដើម្បីចូលជាសមាជិកក្រុមព្យុហយាត្រាភ្នំពេញ ប៉ុន្តែត្រូវបានអញ្ជើញអោយចូលរួមវិញ ហើយបានក្លាយជាសមាជិកក្រុមនេះតាំងពីឆ្នាំ ២០១៤ មកម្ល៉េះ។ (រិទ្ធី ឧត្តម/VOA)](https://gdb.voanews.com/2B02F85B-10FF-4BC4-BD52-7F2A88EA7F9C_w250_r0_s.png)
អ៊ុត វិច្ឆិកា មានអាយុ ១៩ ឆ្នាំដែលមកពីភ្នំពេញមានគម្រោងចូលរៀនដេប៉ាតឺម៉ងភ្លេងនៅសាកលវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្ប:គឺជាអ្នកលេងត្រែដ៏ពូកែម្នាក់ក្នុងក្រុម។ រឿងរ៉ាវរបស់លោកជាមួយឪពុកម្តាយមានលក្ខណៈខុសគ្នាពីលក្ខិណា។
លោកបានប្រាប់ VOA ថា៖
«ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំឱ្យខ្ញុំចូលរៀនភ្លេងព្រោះគាត់មិនចង់ឱ្យខ្ញុំចំណាយពេលធ្វើអ្វីគ្មានអត់ប្រយោជន៍។ ប៉ុន្តែដល់ពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមចូលចិត្តវាខ្លាំងពេក គាត់ចង់ឱ្យខ្ញុំឈប់វិញ»។
វិច្ឆិកាបានចាប់ផ្តើមដំណើរជិវិតតន្ត្រីរបស់លោកដោយលេងឧបករណ៍ភីអង់នីកាសម្រាប់ក្រុមកាកបាទក្រហមនៅវិទ្យាល័យឥន្ទ្រទេវីកាលឆ្នាំ២០១២។ ពេលនោះលោកបានរៀនពីសិស្សច្បងរបស់លោក។ ហើយដោយសារតែចេះលឿនក្នុងរយៈពេលតែមួយឆ្នាំប៉ុណ្នោះ លោកក៏បានផ្លាស់ប្តូរមកលេងត្រែវិញ ដែលក្លាយជាឧបករណ៍ដែលវិច្ឆិកាជំនាញមកដល់សព្វថ្ងៃ។
ទេពកោសល្យរបស់វិច្ឆិកាត្រូវទទួលបានចាប់អារម្មណ៍ពីគ្រូបង្វឹកជប៉ុនម្នាក់ ហើយក៏បានជំរុញឱ្យលោកប្រឡងចូលក្រុមតន្ត្រីព្យុះហយាត្រាភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ ២០១៤។
«គាត់បានណែនាំឱ្យ ខ្ញុំសាកល្បងប្រឡង ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រឡងធ្លាក់»។
ទោះបី អ៊ុត វិច្ឆិកា ចេះលេងត្រែក៏ពិតមែន តែលោកនៅមានការខ្វះខាតច្រើនទាក់ទងនឹងអក្សរភ្លេង ទំនុក និងតិចនិកក្នុងការលេងនៅឡើយ។លុះរយ:ពេល២ខែបន្ទាប់ពីលទ្ធផលចេញមកក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ វិច្ឆិកាក៏ទទួលបានដំណឹងល្អមួយ។
«គ្រូបង្វឹកជនជាតិជប៉ុននោះបានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំហើយហៅខ្ញុំចូលក្នុងក្រុមជាមួយគេ»។
ក្រៅពីបញ្ហាដែលវិច្ឆិកា និងលក្ខិណា និងសមាជិកដទៃទៀតជួបប្រទះ។
អ្នកគ្រូ សាវីបានក៏មានប្រសាសន៍ថា ក្រុមតន្ត្រីព្យុះហយាត្រាបានជួបនូវបញ្ហាលំបាកជាច្រើនទៀតដោយសារតែខ្វះប្រាក់ឧបត្ថម្ភ។
«យើងអត់មានអ្នកណាមកជួយគាំទ្រពាក់ព័ន្ធនឹងថវិកាយើងចង់ចេញទៅក្រៅ យើងត្រូវបានគេអញ្ជើញឱ្យចូលរួមការប្រជុំអន្តរជាតិ យើងមិនអាចទៅបានព្រោះយើងមិនមានថវិកាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើលិខិតឆ្លងដែន សំបុត្រយន្តហោះនិងបង់ថ្លៃការស្នាក់នៅឱ្យក្មេងៗបាននោះទេ ហើយគេអញ្ជើញយើងទៅនេះក្នុងនាមជា Marching Band នៅកម្ពុជាយើង»។
យ៉ាងណាក៏ដោយក៏សមាជិកក្នុងក្រុមតន្ត្រីព្យុះហយាត្រានេះនៅមានសុទិដ្ឋិនិយមសម្រាប់ថ្ងៃអនាគតដដែល។ ជាឧទាហរណ៍ស្រាប់លក្ខិណាប្រាថ្នាថានៅថ្ងៃណាមួយកញ្ញាចង់ឱ្យពិភពលោកស្គាល់អំពីក្រុមតន្ត្រីព្យុះហយាត្រាភ្នំពេញមួយនេះ។
«ខ្ញុំសប្បាយចិត្តចំពោះអ្វីដែលពួកខ្ញុំបានធ្វើ ពួកខ្ញុំពិតជាចង់មានឱកាសប្រកួតប្រជែងនៅក្នុងថ្នាក់អន្តរជាតិតំណាងឱ្យប្រទេសកម្ពុជាណាស់»។
អ្នកគ្រូ សាវីបញ្ចប់ថាក្រៅពីការហាត់ភ្លេង អ្នកគ្រូក៏ចង់បង្រៀនសិស្សរបស់អ្នកគ្រូនូវមេរៀនដែលមានតម្លៃជីវិតផ្សេងទៀតដែរ។
«យើងចង់រក្សាក្រុមតន្ត្រីព្យុះហយាត្រានេះ ដើម្បីបង្រៀនក្មេងៗពីអ្វីដែលជាការងារ អ្វីជាទំនួលខុសត្រូវនិងភាពលំបាកដែលត្រូវឆ្លងកាត់ក្នុងការរៀនតន្ត្រីនេះ»។
ទោះជាយ៉ាងណា ក្រុមតន្រ្តីភ្លេងព្យុះហយាត្រាឯករាជ្យតែមួយគត់របស់កម្ពុជាដែលមានសមាជិកទាំង២៥រូបនេះ នៅតែបោះជំហានទៅមុខមន្តិចម្តងៗដោយមិនរាថយ ដូចស្មារតីដែលក្រុមនេះបានសម្តែងចេញ៕
