ក្រុមអ្នកការពារសិទ្ធិមនុស្ស និងអ្នកសារព័ត៌មានលើកឡើងថា ក្តីសង្ឃឹមនៃការបញ្ចប់និទណ្ឌភាពលើអ្នកសារព័ត៌មានហាក់នៅឆ្ងាយ ដែលជាហេតុបន្តធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ និងគំរាមកំហែងខ្លាំងដល់អាជីពអ្នកសារព័ត៌មានឯករាជ្យ។
ការលើកឡើងរបស់ក្រុមអ្នកជំនាញ និងអ្នកសារព័ត៌មាននេះ ធ្វើឡើងមុនមួយថ្ងៃនៃការប្រារព្ធទិវាអន្តរជាតិដើម្បីបញ្ចប់និទណ្ឌភាពលើឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងអ្នកសារព័ត៌មាន នៅថ្ងៃទី២ ខែវិច្ឆិកា។
លោក ណុប វី នាយកប្រតិបត្តិសម្ព័ន្ធអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា ហៅកាត់ថាខេមបូចា ប្រាប់វីអូអេថា ការប្រារព្ធទិវាអន្តរជាតិដើម្បីបញ្ចប់និទណ្ឌភាពលើឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងអ្នកសារព័ត៌មានគឺជាការបញ្ជាក់ថា និទណ្ឌភាពទៅលើអ្នកសារព័ត៌មានត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ជាសកល បើទោះបីជានៅកម្ពុជា ការចាប់ខ្លួនអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសមានចំនួនតិចតួចក្តី។
លោកបន្ថែមថា៖ «និទណ្ឌភាពហ្នឹងគឺជារឿងមួយដែលជាកង្វល់សំខាន់ណាស់ ពីព្រោះវាមានឥទ្ធិពលច្រើន វាជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានទៅដល់សង្គមយើងច្រើនចឹងវានៅតែជាកង្វល់មួយដែលយើងត្រូវធ្វើកិច្ចការច្រើនទៀតដើម្បីធានាថាសង្គមយើងមានយុត្តិធម៌ ហើយនិទណ្ឌភាពនេះត្រូវបានបញ្ចប់»។
នៅមុនប៉ុន្មានថ្ងៃនៃទិវាបញ្ចប់និទណ្ឌភាពលើឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងអ្នកសារព័ត៌មាន គេឃើញមជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា (CCHR) បានប្រារព្ធទិវានេះ ដោយប្រកាសធ្វើយុទ្ធនាការ ដែលមានជាការផ្សព្វផ្សាយសារ និងវីដេអូអំពីនិទណ្ឌភាពលើអ្នកសារព័ត៌មានជាបន្តបន្ទាប់។
លោក ហួន ផាន ជាអ្នកសម្របសម្រួលគម្រោងគាំពារប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ និងសេរីភាពមូលដ្ឋាននៅកម្ពុជានៃមជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជាប្រាប់វីអូអេដែរថា ការមិនមានវិធានការលើអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសលើអ្នកសារព័ត៌មាន គឺជាការគំរាមគំហែងទៅលើអ្នកសារព័ត៌មានក្នុងការបំពេញវិជ្ជាជីវៈ និងធ្វើឱ្យលំហសេរីភាពនៃសារព័ត៌មានកាន់តែរូមតូច។
លោកនិយាយថា៖ «បើសិនករណីហ្នឹងបានកើតឡើងហើយ ហើយមិនមានយន្តការណាមួយដែលវាអនុវត្តឱ្យបានឆាប់រហ័ស ឬទាន់ពេលវេលា និងឯករាជ្យភាពទេ វាជាសារមួយដែលគំរាមគំហែងទៅដល់អ្នកសារព័ត៌មាន។ អ៊ីចឹងការចូលរួមពីស្ថាប័នតុលាការគឺសំខាន់ណាស់ នេះគឺជាផ្នែកសំខាន់ទី១ គឺតួអង្គតុលាការ។ ទី២ ប្រជាពលរដ្ឋទូទៅ ហើយទី៣ក៏រដ្ឋាភិបាលផងដែរក្នុងការចូលរួមលើកកម្ពស់វិស័យនេះ និងអាចដំណើរការទៅមុខប្រកបដោយវិជ្ជាជីវៈត្រឹមត្រូវ ហើយផ្តល់ព័ត៌មានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយទៅដល់សាធារណៈជន»។
ទិវាអន្តជាតិដើម្បីបញ្ចប់និទណ្ឌភាពលើឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងអ្នកសារព័ត៌មាន ត្រូវបានកំណត់ដោយអង្គការសហប្រជាជាតិកាលពីឆ្នាំ២០១៣ ដើម្បីជំរុញឱ្យរដ្ឋសមាជិកអនុវត្តវិធានការជាក់លាក់មួយចំនួនដើម្បីប្រឆាំងនឹងវប្បធម៌និទណ្ឌភាពដែលកំពុងកើតមានជុំវិញពិភពលោក។ ចំណែកនៅកម្ពុជា អង្គការសិទ្ធិមនុស្ស និងអង្គការផ្នែកសារព័ត៌មានមួយចំនួនតែងធ្វើសកម្មភាពផ្សេងៗ និងចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមគ្នាដើម្បីជំរុញឱ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើនការប្រយុទ្ធប្រឆាំងអំពើនិទណ្ឌភាពលើឧក្រិដ្ឋកម្មប្រឆាំងអ្នកសារព័ត៌មានផងដែរ។
លោក អ៊ូច សូនី អ្នកសារព័ត៌មានសេរី ដែលប្រឡូកក្នុងវិស័យនេះអស់រយៈពេលជិត១០ឆ្នាំមកហើយ ប្រាប់វីអូអេថា និទណ្ឌភាពមកលើអ្នកសារព័ត៌មានបានជះឥទ្ធិពលខ្លាំងលើអ្នកសារព័ត៌មាននៅពេលចុះយកព័ត៌មានដោយផ្ទាល់។ លោកថា និទណ្ឌភាពនេះនឹងធ្វើឲ្យបាត់បង់ព័ត៌មានពិតដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងសង្គម ដែលជាសេចក្តីត្រូវរបស់ពលរដ្ឋទូទៅផងដែរ។
លោកបន្ថែមថា ប្រសិនបើនិទណ្ឌភាពមកលើអ្នកសារព័ត៌មាននៅតែបន្តកើតមានក្នុងសង្គមមួយ នោះវានឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពទន់ខ្សោយនៃការអនុវត្តច្បាប់ក្នុងសង្គមនោះ។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំគិតថា ការខកខានមិនបានស្វែងរកជនដៃដល់មកទទួលទោសតាមច្បាប់ គឺដោយសារការខ្វះឆន្ទៈ និងកង្វះនៃការផ្តល់តម្លៃទៅលើវិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មាន ហើយករណីខ្លះខ្ញុំគិតថា វាអាចមានការពាក់ព័ន្ធអ្នកដែលមានឥទ្ធិពលណាម្នាក់ ដែលធ្វើឲ្យសមត្ថកិច្ចពិបាកក្នុងការស្រាវជ្រាវ ឬអន្តរាគមន៍លើករណីនោះ»។
បើទោះបីជាមានការអំពាវនាវពីសំណាក់ក្រុមអ្នកប្រកបវិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មាន និងក្រុមអង្គការសង្គមស៊ីវិលមួយចំនួនអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំយ៉ាងណាក្តី ក៏គេសង្កេតឃើញថា និទណ្ឌភាពលើអ្នកសារព័ត៌មាននៅមិនទាន់ឃើញមានដំណោះស្រាយអ្វីនៅឡើយ។
ជុំវិញបញ្ហានិទណ្ឌភាពលើអ្នកសារព័ត៌មាន រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងព័ត៌មាន លោក នេត្រ ភក្រ្តា គ្រាន់តែប្រាប់វីអូអេតាមសារតេលេក្រាមថា អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវបានការពារដោយច្បាប់ និងថា សេរីភាពសារព័ត៌មាននៅកម្ពុជាមានភាពល្អប្រសើរ និងមានប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសម្បូណ៌បែបសម្រាប់ពលរដ្ឋ។
លោកបន្ថែមថា កម្ពុជាបាននិងកំពុងការពារសិទ្ធិសេរីភាពសារព័ត៌មាន លើកតម្កើងសេរីភាពបញ្ចេញមតិឱ្យកាន់តែប្រសើរបន្ថែមទៀតតាមរយៈការពង្រឹងក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មាន ពង្រឹងគុណភាពសារព័ត៌មាន ប្រឆាំងនឹងព័ត៌មានក្លែងក្លាយដើម្បីពលរដ្ឋទទួលបានព័ត៌មានពិត ត្រឹមត្រូវ និងជឿទុកចិត្ត។
បើតាមសេចក្តីប្រកាសព័ត៌មានរបស់មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា ចេញនៅថ្ងៃទី២៧ ខែតុលា បង្ហាញថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៤មក យ៉ាងហោចណាស់មានអ្នកសារព័ត៌មានចំនួន១៥នាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅកម្ពុជា។ ករណីស្ទើរតែទាំងអស់ ជនរងគ្រោះត្រូវបានសម្លាប់ដោយសារការងាររបស់ពួកគេ។ ជាក់ស្តែងការស្លាប់របស់ជនរងគ្រោះចំនួន១២នាក់ក្នុងចំណោម១៥នាក់កើតឡើងខណៈពួកគេធ្វើសកម្មភាពរាយការណ៍ព័ត៌មានដែលបង្កផលប៉ះពាល់ដោយផ្ទាល់ដល់បុគ្គលមានអំណាចនៅកម្ពុជា។
ក្រៅពីអ្នកសារព័ត៌មានទាំង១៥នាក់ដែលត្រូវបានសម្លាប់ ក៏នៅមានអ្នកសារព័ត៌មានមួយចំនួន
ទៀតបានទទួលរងអំពើហិង្សាលើរាងកាយ និងស្មារតី ដូចការសំឡុតគំរាមគំហែង ការចាប់ខ្លួន ការរងពាក្យបណ្តឹងជាដើម។
បើតាមមជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា មកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន មិនមានការស៊ើបអង្កេតប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ឯករាជ្យភាព និង តម្លាភាព ត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីនាំជនល្មើសដែលបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋកម្មមកផ្តន្ទាទោស បណ្តាលឱ្យករណីទាំងនេះមិនត្រូវបានដោះស្រាយ ហើយជនរងគ្រោះមិនទាន់ទទួលបានយុតិ្តធម៌ ខណៈដែលជនល្មើសនៅតែបន្តរួចផុតពីការដាក់ទោសទណ្ឌដោយសារវប្បធម៌និទណ្ឌភាព៕
