ខណៈពេលដែលឡានមួយគ្រឿងកំពុងបោះពួយយ៉ាងលឿននៅលើមហាវិថីពណ៌ខ្មៅចាំងរលោងនៅលើវាលខ្សាច់ Tharparkar ភាគខាងលិចរបស់ប្រទេសប៉ាគីស្ថាន វាបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ផ្លូវថ្មីនេះមិនមែនធ្វើឡើង ដើម្បីបម្រើដល់ក្រុមមនុស្សជា ជនគង្វាល និងអ្នកធ្វើដំណើរដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះដំបូលរាងកោណ ហើយប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតដោយឃ្វាលចៀម និងគោក្របីនោះទេ។
តាមពិត កាលពីប៉ុន្មានទសវត្សរ៍កន្លងទៅ វាលខ្សាច់ Tharparkar ដែលស្ថិតនៅក្នុងខេត្ត Sindh និងមានព្រំប្រទល់ជាប់ប្រទេសឥណ្ឌានេះ គេអាចចូលមកដល់ទីនេះ ដោយមធ្យោបាយយានយន្តរាងដូចក្ដាម ដែលបរកាត់លើរលកខ្សាច់នៅពេលថ្ងៃចែងចាំង និងពេលយប់ពោរពេញដោយផ្កាយ ដើម្បីទៅសម័យកាលស៊ីវិល័យមួយ ដែលគេបំភ្លេចចោលអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
ប៉ុន្តែអ្វីៗទាំងអស់នេះបានផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលដែលការសិក្សាថ្នាក់អន្តរជាតិអំពីលទ្ធភាព ដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតដោយរដ្ឋាភិបាលក្រុង Islamabad បានរកឃើញថា ស្ទើរតែពាក់កណ្ដាលនៃវាលខ្សាច់នោះមានពោរពេញទៅដោយធ្យូងថ្ម។ ហើយចំណុចរបត់បានកើតឡើង នៅពេលដែលចិនបានយល់ព្រមជួយជីកធ្យូងថ្មនោះ និងចម្រាញ់ជាឥន្ធនៈ ដើម្បីជួយប្រទេសប៉ាគីស្ថាន បំពេញចន្លោះខ្វះខាតថាមពលអគ្គិសនី ដែលមានរហូតដល់ទៅ ២ម៉ឺន ៥ពាន់ មេហ្គាវ៉ាត់។
ដូច្នេះ នៅស្របពេលដែលពិភពលោកកំពុងងាកចេញពីការប្រើប្រាស់ធ្យូងថ្ម ហើយជ្រើសយកឥន្ធនៈ ដែលមានភាពស្អាតជាងមុននោះ ក្រុមហ៊ុនជីករ៉ែធ្យូងថ្ម Sindh Engro ហៅកាត់ថា SECMC ចាប់ផ្តើមជីករណ្តៅ ដែលរាងចតុកោណមួយ នៅជិតទីក្រុង Islamkot។
តំបន់មានរ៉ែធ្យូងថ្ម
មើលពីខាងលើ តំបន់រ៉ែធ្យូងថ្មនេះមើលទៅហាក់ដូចជា ទីតាំងបុរាណវិទ្យានៅប៉ាគីស្ថាន អាយុកាល ៥ ពាន់ឆ្នាំឈ្មោះ Moen Jo Daro ដែលមានន័យថា «គិរីមរណៈ»។ ប៉ុន្តែទង់ជាតិរបស់ចិន និងប៉ាគីស្ថានកំពុងបក់នៅជិតគ្នា ហើយមានឡានដឹកដី បើកចេញចូលមិនដាច់ ដែលនេះជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា សកម្មភាពជីករ៉ែនេះនឹងបន្តទៅមុខនៅពេលអនាគត។
នៅតាមជម្រាលភ្នំស្ងួតហួងហែង រោងចក្រថាមពលរបស់រដ្ឋឈ្មោះថា State Power International Mendong (SPIM) និងក្រុមហ៊ុនសាជីវកម្មវិស្វកម្មគ្រឿងចក្រចិន China Machinery Engineering Corporation ត្រៀមបំប្លែងធ្យូងថ្មឲ្យទៅជាថាមពល ដែលគេរាយការណ៍ថា មានកម្លាំងដល់ទៅ ៦៦០មេហ្គាវ៉ាត់ នៅចុងឆ្នាំ២០១៧នេះ។ ហើយនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីរោងចក្រថាមពលទាំងនេះ មានអាគារសម្រាប់កម្មករពីចិនមកស្នាក់នៅ ដែលនេះជាអ្វីធម្មតាមួយទៅហើយសម្រាប់គម្រោងបរទេសនៅប៉ាគីស្ថាន។
នេះជាការដាស់តឿនដ៏ធំមួយអំពីថាតើ ប៉ាគីស្ថានបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការហូរចូលរបស់ចិនមកក្នុងដែនដីតំបន់ព្រំដែនដែលមានភាពរសើបនេះដល់កម្រិតណា។
កាលពីខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦៥ ប៉ាគីស្ថានបានធ្វើសង្គ្រាមដណ្ដើមទឹកដីជាមួយឥណ្ឌា ដើម្បីវាយយកផ្នែកផ្សេងៗនៃតំបន់ដីទំនាប ឈ្មោះថា Rann of Kutch។ ប៉ាគីស្ថានបានបរាជ័យក្នុងការទាមទារនេះ ប៉ុន្តែប្រទេសនេះបានធ្វើឲ្យឥណ្ឌាត្រូវការពារឲ្យបានម៉ត់ចត់ទៅលើព្រំដែន Gujarat របស់ខ្លួន និងបង្កើតប៉មសម្រាប់ឃ្លាំមើល ដើម្បីរារាំងការវាយលុកនាពេលអនាគតពីប៉ាគីស្ថាន។ រដ្ឋាភិបាលក្រុងញូវដេលីរហូតមកទល់ពេលនេះ មិនបានជំទាស់នឹងគម្រោងជីករ៉ែធ្យូងថ្មនៅវាលខ្សាច់ Tharparkar នេះទេ។
លោកនាយឧត្តមសេនីយ៍ Pervez Musharraf អតីតមេបញ្ជាការកងទ័ពបានឆ្លើយតបដោយយោធាចំពោះការពង្រឹងសន្តិសុខព្រំដែនពីសំណាក់ប្រទេសឥណ្ឌា។ នៅឆ្នាំ២០០០ រដ្ឋាភិបាលរបស់លោកបានសាងសង់ផ្លូវទៅកាន់វាលខ្សាច់ Tharparkar បង្កើតឲ្យមានកន្លែងឆែកឆេរតាមព្រំដែន និងពង្រឹងការឆែកឆេរទៅលើភ្ញៀវទេសចរ។
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ការឱបក្រសោមយកប្រទេសឥណ្ឌា និងការយកប្រទេសចិន ដែលជាគូប្រកួតរបស់ឥណ្ឌា ដោយរដ្ឋាភិបាលក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន បានបង្កើតជាសម្ព័ន្ធភាពថ្មីមួយក្នុងតំបន់។
ស្របពេលដែលមិត្តភាពរបស់ប៉ាគីស្ថានជាមួយនឹងចិនកាន់តែមានភាពរឹងមាំ ដែលរួមមានគម្រោងច្រករបៀងសេដ្ឋកិច្ចប៉ាគីស្ថាន-ចិន ដែលមានច្រើនមុខ ការបង្កើតថាមពលគឺជា ផ្នែកដ៏ធំមួយនៃការវិនិយោគរបស់ចិន ដែលមានទឹកប្រាក់៦២ពាន់លានដុល្លារ។ ប្រធានផ្នែកប្រតិបត្តិការនៃក្រុមហ៊ុនSECMC លោក Syed Murtaza Azhar Rizvi និយាយថា ចិននឹងជួយក្នុងការទាញយកធ្យូងថ្មទម្ងន់១៩ លានតោនរហូតដល់ឆ្នាំ២០៣០ ដោយប្រើបច្ចេវិទ្យាទំនើប ដើម្បីទប់ទល់នឹងផលប៉ះពាល់ ដោយសារធ្យូងថ្មដែលឆេះ។
ដៃគូកំពុងមានការប្រែប្រួល
ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ ក្រុមហ៊ុន Engro បានទទួលនូវសិទ្ធិអំណាចពីរដ្ឋាភិបាលខេត្ត Sindh ដើម្បីធានាថា ពលរដ្ឋរស់នៅតំបន់វាលខ្សាច់នោះ ដែលជាវាលខ្សាច់មានធនធានធ្យូងថ្មធំលំដាប់ទី៧នៅលើពិភពលោក នឹងក្លាយជាដៃគូដោយស្ម័គ្រចិត្តក្នុងការផ្លាស់ប្តូរទីជម្រករបស់ពួកគេ។
ក្រុមហ៊ុន Engro បានបង្កើតកម្មវិធី Khushal Thar ឬ «Thar ដ៏សម្បូរសប្បាយ» រួចរាល់ហើយ ដោយបានផ្តល់ការហ្វឹកហ្វឺនដល់មនុស្សចំនូន ៦៩៤នាក់ ដោយបើកប្រាក់ប្រចាំខែឲ្យពួកគេ ហើយពួកគេនឹងត្រូវទៅធ្វើការឲ្យក្រុមហ៊ុនដៃគូផ្សេងៗពីភាគីចិន។
ជាមួយនឹងយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់ការផ្លាស់ប្តូរក្នុងសង្គម ក្រុមហ៊ុន Engro បានហ្វឹកហាត់ស្ត្រីឲ្យចេះបើកបរឡានដឹកដី។ អ្នកជ្រើសរើសបុគ្គលិកឈ្មោះ Jehan Ara និយាយថា ក្រុមហ៊ុននេះពីដំបូងមានក្តីកង្វល់អំពីប្រតិកម្មមិនស្វាគមន៍ និងបានពិភាក្សាអំពីការឆ្លើយតបរបស់សហគមន៍ក្នុងការដាក់បញ្ចូលស្ត្រីទៅក្នុងមុខរបរដែលមានតែបុរសជាអ្នកធ្វើ ហើយទើបតែពេលនោះទេ ដែលមុខងារទាំងនោះត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ជាផ្លូវការ។
អ្នកស្រី Marvi អាយុ៣៥ឆ្នាំត្រូវបានសម្ភាសនៅទីក្រុង Islamkot ដោយអ្នកស្រីតម្រង់ទិសដៅរបស់ខ្លួនថា នឹងទៅបើកបរឡានដឹកដី។ ទោះបីអ្នកស្រីមានកូនចំនួន៦នាក់ក៏ដោយ ក៏វាមិនមែនជាអ្វីដែលរារាំងអ្នកស្រីឡើយ។ ស្វាមីរបស់អ្នកស្រី លោក Ratan Lal ដែលលើកទឹកចិត្តអ្នកស្រីក្នុងការធ្វើដូចនេះ បាននិយាយថា៖ «គាត់រឹងមាំណាស់។ គាត់ឡើងដើមឈើ ដើម្បីប្រមូលអុស និងទៅយកទឹកពីទីឆ្ងាយ»។
ប៉ុន្តែសហគមន៍នេះព្រួយបារម្ភថា ទឹកដែលកើតចេញពីការជីកយកធ្យូងថ្ម ហើយត្រូវបញ្ចេញទៅក្នុងភូមិ Gorano ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយ ២៨ គីឡូម៉ែត្រពីសហគមន៍ អាចបំពុលប្រភពទឹកសម្រាប់ប្រើប្រាស់។ នៅក្នុងទីក្រុង Mithi មានមនុស្សធ្វើបាតុកម្មម្តងហើយម្តងទៀត ដើម្បីបង្ហាញការប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយក្តីបារម្ភរបស់ពួកគេក៏ត្រូវបានសង្គមស៊ីវិលក្នុងខេត្ត Sindh លើកឡើងដូចគ្នាដែរ។
ក្តីបារម្ភអំពីបញ្ហាបរិស្ថាន
ក្នុងគោលបំណងបន្ធូរក្ដីបារម្ភអំពីបញ្ហាបរិស្ថានរបស់សហគមន៍នេះ ក្រុមហ៊ុន ENGRO បានធ្វើកិច្ចសន្យាជាមួយវិទ្យាស្ថានជីវសាស្ត្រ និងភូមិសាស្ត្រក្នុងតំបន់ Xinjiang របស់ចិន ដើម្បីសម្អាតទឹកចេញពីការជីករ៉ែ ហើយប្រើប្រាស់ទឹកនោះក្នុងគោលដៅធ្វើចម្ការ។ ការធ្វើចម្ការតាមរយៈការធ្វើល្បាយជាមួយអំបិលនៅខាងក្រៅច្រកជីកយកធ្យូងថ្ម បង្ហាញថា ការសម្អាតទឹកបែបនេះអាចដំណើរការបាន។ តំបន់ដែលមានទឹក និងជីវជាតិមួយបានលេចឡើងនៅកណ្ដាលវាលខ្សាច់ បង្អួតទៅដោយគ្រាប់ធញ្ញជាតិ និងផ្លែឈើ។
អស់រយៈពេលជាច្រើនជំនាន់មកហើយ មនុស្សដែលរស់នៅលើវាលខ្សាច់នេះបានរស់នៅជាមួយនឹងហ្វូងសត្វក្ងោក ចៀម និងអូដ្ឋ។ ក្រុមហ៊ុន ENGRO មានផែនការផ្តល់សំណង និងជម្លៀសពួកគេពីផ្ទះប្រក់ស្បូវទៅកាន់ផ្ទះគំរូមួយបែប ដែលមានសាលារៀន និងមន្ទីរពេទ្យ។ ក្រុមអ្នកកាន់សាសនាឥស្លាម និងសាសនាហិណ្ឌូ នឹងត្រូវផ្តល់ទីជម្រកនៅជិតគ្នា ដែលជាសញ្ញាបង្ហាញថា ជាការរស់នៅជាមួយគ្នាដោយសន្តិភាពនៅតាមសហគមន៍តាមបណ្តោយព្រំដែន។
ធ្បូងថ្មបម្រុងរបស់ចិនកំពុងតែធ្លាក់ចុះ ដូច្នេះពួកគេអាចទទួលបានធ្យូងថ្មខ្លះចេញពីផលិតកម្មធ្យូងថ្មនៅវាលខ្សាច់ Tharparkar នេះ ហើយកម្មកររ៉ែ ដែលអត់ការងារធ្វើ និងពួកវិស្វករ អាចនឹងប្រើប្រាស់ជំនាញរបស់ពួកគេម្តងទៀត។
ប៉ុន្តែដោយសារតែភាពអត់ការងារធ្វើក៏កើតមានគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថានដែរនោះ ក្រុមហ៊ុន SECMC បានអះអាងថា ពួកគេបានចរចាជាប្រចាំជាមួយភាគីចិន ដើម្បីជួលកម្លាំងពលកម្មប៉ាគីស្ថាន ដែលមានតម្លៃថោកជាង ដែលបញ្ហានេះបានក្លាយជាបញ្ហារារាំងនៅក្នុងគម្រោងមួយចំនួន។
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះ ប្រទេសប៉ាគីស្ថានបានដាក់គោលដៅយ៉ាងជាក់ច្បាស់សម្រាប់អនាគតរបស់ខ្លួន។ ប្រទេសនេះបានគិតទុកមុនថា ការជីកយកធ្យូងថ្មដែលមិនចេះរីងស្ងួត នៅទីបញ្ចប់នឹងជួយកុំឲ្យមានការបាត់បង់ថាមពលអគ្គិសនី ហើយនឹងធ្វើឲ្យពលរដ្ឋមានលទ្ធភាពទទួលបានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ ព្រមទាំងធ្វើឲ្យឧស្សាហកម្មនានារបស់ខ្លួនរីកចម្រើន។ គោលដៅនេះគឺ ដើម្បីបង្កើតឱកាសឲ្យមនុស្សវ័យក្មេងអាចចូលធ្វើការ និងជាវិថីធ្វើឲ្យប្រទេសនេះឈានទៅរកភាពរីកចម្រើន៕
ប្រែសម្រួលដោយ នៀម ឆេង
