پرزیدنت ترامپ در به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسرائیل به وعده انتخاباتی خود عمل کرد. این تصمیم بر خلاف آن چه منتقدان ادعا می کنند تندروی سیاسی نیست؛ ضمن این که ترامپ آن را با تعهد به راه حل ایجاد دو کشور همراه کرد که سال ها مورد حمایت روسای جمهوری دو حزب قرار داشته است.
کنگره سال ۱۹۹۵ با تصویب قانونی اورشلیم را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخت. بیل کلینتون رییس جمهوری وقت از وتو آن قانون خودداری کرد. دیگر روسای جمهوری آمریکا در اصول با آن موافق بودند و حتی برای عمل به آن در رقابت های انتخاباتی تبلیغ می کردند ولی وقتی وارد کاخ سفید می شدند با استفاده از یک تبصره از جابجایی سفارت آمریکا از تل آویو به اورشلیم پرهیز می کردند. تفاوت در این است که ظاهرا ترامپ در آن چه به عنوان کاندیدا گفته بود جدیت داشت.
ترامپ تصمیم خود را «تشخیص واقعیت» عنوان کرد و در این باره درست می گوید. پارلمان اسرائیل ، دیوان عالی اسرائیل و محل سکونت رییس جمهور و نخست وزیر اسرائیل همه در اورشلیم است. روسای جمهوری و وزیران خارجه آمریکا همه همتایان اسرائیلی خود را در آن جا ملاقات می کنند.
پرزیدنت در این مساله جانبدارانه عمل نمی کند. بیانیه کاخ سفید به «حساسیت فوق العاده مساله اورشلیم» اذعان دارد و بین اورشلیم غربی که مکان دولت اسرائیل است و اورشلیم شرقی که از زمان جنگ شش روزه ۱۹۶۷ تحت کنترل اسرائیل بوده است تفاوتی قائل نمی شود.
رهبران عرب تصمیم به جابجایی سفارت را رد کرده اند، اما برای اعراب سنی که با تهدید تروریسم اسلامی و امپریالیسم ایرانی روبرو هستند مساله فلسطینیان در درجه سوم اولویت قرار دارد.
منبع* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
