در ششمین روز از اعتصابات کارگران صنایع نفت و گاز، شماری از شرکت‌های دیگر نیز به این اعتراضات صنفی پیوستند و روز دوشنبه چهارم تیر منابع خبری اعلام کردند که اعتصاب به «بیش از ۲۰ هزار کارگر در نزدیک به ۹۰ شرکت نفت و گاز» گسترش یافته است.
این اعتصابات کارگری که با عنوان «کمپین ۱۴ - ۱۴» معرفی شده، از ۳۰ خرداد آغاز شده است و هزاران کارگر پروژه‌ای در صنایع نفت و گاز، از جمله «حدود پنج هزار کارگر پارس ۱ و ۲» در عسلویه و کنگان، به آن پیوسته‌اند.
«افزایش حقوق‌ها، ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت، و حذف پیمانکاران» از خواسته‌های فوری کارگران اعتصاب‌کننده است.
وب‌سایت تجارت‌نیوز در روز دوشنبه چهارم تیر در گزارشی تأیید کرد که اعتصاب کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز و پتروشیمی ایران «برای ششمین روز متوالی» ادامه دارد.
بر اساس این گزارش، کارگران پروژه‌ای شرکت‌های پیمانکاری صنایع نفت و گاز از سال ۱۴۰۰ بارها با تشکیل کمپین‌های متفاوت، تلاش کرده‌اند مطالبات خود را پی‌گیری کنند، اما همچنان با بی‌توجهی مسئولان حکومتی مواجه هستند.
معترضان می‌گویند که این اعتصاب گسترده «فشار سنگینی بر پیمانکاران وارد کرده» و با دست کشیدن این کارگران از کار، «بخش‌های دیگر نفت نیز که درگیر این اعتراض نیستند، دچار اخلال می‌شوند و هزینه‌ای برای پیمانکاران» در پی خواهد داشت.
این معترضان همچنین تأکید دارند که «اتحاد رمز پیروزی ما است.»
بر اساس این گزارش، «فشار این اعتراضات، در جاهایی مدیران را به عقب‌نشینی واداشته»، اما معترضان تأکید دارند که «اعتصاب سراسری است» و باید پیمانکاران را «در سطح سراسری به عقب‌نشینی واداریم.»
بر اساس اعلام شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، در برخی از این شرکت‌ها، کارکنان «مورد تهدید قرار گرفته‌اند» و از جمله دو کارگر به نام‌های «بهرامی و محمد رحیمی» از سوی «حراست شرکت توسعه آهن و فولاد گل‌گهر» بازداشت شده‌اند و «هنوز خبری از آنها نیست.»
کارگران اعتصاب‌کننده همچنین بر لزوم بهبود شرایط خوابگاه‌ها و شرایط کاری و ایمنی محیط کار تاکید کرده‌اند.
از جمله شرکت‌هایی که کارگران پروژه‌ای آنها اعتصاب کرده‌اند، «فولادکوشان، آزمون فلز و جهادگران با ۴۵۰ تن، سایت یک پتروپالایش شرکت کیان سازه، اکسیر صنعت، آذرآب، زلال ایران، ممتاز گستر و عمران ساحل با ۵۳۰ تن، کیان سازه و پتروسازه تدبیر رویان با ۱۹۰ تن، شرکت ستاره پارزا و مبین ترک با ۲۵۰ تن، پالایشگاه ۱۳ با ۶۰ تن، پیشگامان سیراف با ۳۰۰ تن، سایت یک پتروشیمی بوشهر با ۳۵۰ تن (گیلان میکا، کیان نصب و فراسکو)، و پتروشیمی دالاهو با ۳۵۰ تن» هستند.
در روزهای پیشین، علیرضا نوایی، فعال کارگری ساکن پاریس، در گفت‌وگو با صدای آمریکا تأکید کرده مهمترین نکته در اعتراض کارگران پروژه‌ای در سال‌های اخیر این است که «دیگر نگاهی به شورای عالی کار و نهادهای دولتی ندارند و به مثابه یک قدرت کارگری اعلام می‌کنند که اگر دستمزدها به میزان رضایت‌بخش افزایش نیابد، روزهای مرخصی به ۱۴ روز نرسد و شرایط کاری و زیستی در پروژه بهبود پیدا نکند، کار نمی‌کنیم.»
به گفته این فعال کارگری، شکل اعتراض کارگران پروژه‌ای به شکل ترک محل کار و بازگشت به محل زندگی و در کنار خانواده است و ادامه روند اعتراض را هم از محل زندگی دنبال می‌کنند.
همچنین، صادق کارگر، فعال سندیکایی ساکن نروژ، به صدای آمریکا گفته «در میانە تبلیغات کر کنندە بە بهانە برگزاری انتخابات فرمایشی، که نامزدهای برگزیدە حکومت به دادن وعدەهای رنگارنگ فریب‌کارانە تکراری مشغول هستند»، اعتصاب کارگران پروژه‌ای در ده‌ها شرکت پیمانکاری جریان دارد.
گسترش اعتراضات صنفی گروه‌های مختلف از جمله مال‌باختگان، بازنشستگان، کارگران صنایع مختلف، معلمان، و پرستاران و کارکنان بخش درمان نشانگر افزایش مشکلات معیشتی در ایران و بی‌توجهی مقامات جمهوری اسلامی است.
