بهنام بن طالب لو و آندره آ استریکر، پژوهشگر ارشد و محقق در اندیشکده «بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها» در واشنگتن، در یادداشتی در «نشنال اینترست» نوشته‌اند که اگر دولت جدید آمریکا در مورد تقویت دیپلماسی جدیت دارد، باید در برابر اخاذی هسته‌ای ایران مقاومت کرده و از وسوسه پیوستن دوباره به برجام چشم پوشی کند.
بن طالب لو و آندره آ استریکر می گویند حیات بخشیدن به توافقی که در حال انقضاء است به تعدیل تهدیدهای هسته ای، موشکی، و نظامی جمهوری اسلامی کمک نخواهد کرد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد در سال ۲۰۲۵ - یا ده سال پس از پذیرش برجام - «دیگر تصرفی بر مساله هسته ای ایران» نخواهد داشت؛ یعنی کشورها می توانند از تمام محدودیت های مرتبط با گسترش جنگ افزار هسته ای که بر ایران اعمال شده دست بکشند. شورای امنیت سازمان ملل متحد در عمل پرونده هسته ای ایران را به آژانس بین المللی انرژی اتمی برمی گرداند و نشان می دهد که برنامه هسته ای ایران دیگر در معرض تحریم های بین المللی قرار ندارد. پس از این تحول، مجاب کردن ۳۵ عضو هیات رئیسه آژانس بین المللی انرژی اتمی برای ارجاع دوباره پرونده به شورای امنیت سازمان ملل متحد دشوار خواهد بود.
در همان سال، «کانال خرید» در قطعنامه شورای امنیت که واردات تجهیزات مرتبط با فعالیت هسته ای تهران را تائید و تنظیم می کند، برچیده خواهد شد. این امر فارغ از نتیجه تحقیقات جداگانه آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره مواد و فعالیت های اعلام نشده مرتبط با جنگ افزار هسته ای رخ خواهد داد.
همزمان، امکان بازگرداندن تحریم های سازمان ملل برای کشورهای شرکت کننده در برجام از بین خواهد رفت. در حالی که برنامه هسته ای ایران اجازه یافته به طور قانونی توسعه پیدا کند، جامعه بین المللی اهرم چندانی نخواهد داشت.
در دهمین سال پذیرش برجام، ایران از آزادی عمل بیشتری در نصب سانتریفیوژهای قدیمی «آی آر-۱» و مدل های پیشرفته تر مانند «آی آر-۲» و «آی آر-۴» برخوردار خواهد بود. در سال ۲۰۲۸، تمام محدودیت ها بر سانتریفیوژهای پیشرفته مانند «آی آر-۶» و «آی آر-۸» برداشته می شود.
در سال ۲۰۳۰، فعالیت های منع شده ای که ایران از پیش زیر پا گذاشته است - شامل محدودیت بر غنی سازی اورانیوم بالای ۳.۶۷ درصد، سقف ۳۰۰ کیلوگرم ذخیره اورانیوم غنی شده، و امکان غنی سازی صرفا در مجتمع نطنز - منقضی می شود و ایران به طور قانونی می تواند در تاسیسات زیرزمینی فردو به غنی سازی اورانیوم بپردازد.
محدودیت های در حال غروب در این سال بر مسیر دوم ایران به سوی بمب از طریق پلوتونیوم اثر می گذارد. هر چند در برجام مقرر شده در رآکتور «آی آر-۴۰» ایران تغییراتی اعمال شود که رژیم سال ها پیش به دور زدن آن مباهات کرد، ایران از بازپردازش سوخت هسته ای، ساخت رآکتورهای آب سنگین یا انبار کردن مازاد آب سنگین در داخل کشور - کاری که همان اوایل نقض کرد - منع نشده است.
با وجود ادعاهای بعضی از اعضای رژیم، تهران به برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد نیاز دارد.
دولت بایدن باید ابتدا موضع یکپارچه ای را میان آمریکا و اروپا برقرار کند. سپس در همکاری با کنگره فرمان های اجرایی مربوط به تحریم های تسلیحاتی ایران را تثبیت کند و به طور مداوم با متحدان در خاورمیانه در مورد پارامترهای یک معاهده متناسب با وسعت و عمق چالش های ناشی از ایران مشورت کند.
در حالی که خورشید در برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ در حال غروب است، این بر عهده دولت بایدن است که اثبات کند می تواند طلیعه دار یک طلوع نو باشد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
در همین مورد، یک دیدگاه دیگر را نیز بخوانید:
