علی رحمانی، پسر ۱۶ ساله نرگس محمدی، که در پاریس زندگی می‌کند، روز جمعه ۱۴ مهر، هنگام اعلام جایزه نوبل صلح در مدرسه بود. او تا ساعت ۱۱ صبح، گوشی دستی خود را زیر نیمکتش چک می‌کرد تا این‌که ناگهان، نام مادرش روی صفحه تلفن همراهش ظاهر شد.
علی بعد از آن در مصاحبه‌ای با روزنامه «نیویورک تایمز»، در داخل آپارتمانی که او و خواهر دوقلویش؛ کیانا، با پدرشان تقی رحمانی، همسر خانم محمدی، در آن زندگی می‌کنند، گفت: «قلبم ایستاد.»
علی که از حدود هشت سال قبل از مادرش جدا شده و آخرین بار بیش از یک سال پیش بود که با مادرش صحبت کرده است، افزود: «نمی‌توانستم در کلاس فریاد بزنم، اما خیلی خوشحال بودم.»
نرگس محمدی که در آخرین پرونده قضایی جمهوری اسلامی برای او، به اتهام «تبلیغات ضد دولتی» به ۱۰ سال حبس محکوم شده است، در حال حاضر در زندان اوین تهران به سر می‌برد.
به گزارش نیویورک تایمز، آپارتمان کوچک خانواده نرگس محمدی در پاریس، پس از خبر اهدای جایزه نوبل صلح به او، شلوغ و پر هیاهو بود.
بازدیدکنندگان و خبرنگاران می‌آمدند و می‌رفتند و آقای رحمانی ده‌ها مصاحبه تلفنی با خبرگزاری‌های سراسر جهان به زبان فارسی داشت.
آقای رحمانی در حالی که روی یک کاناپه آبی رنگ در کنار یک قفسه کتاب که قابی از عکس او و همسرش، نرگس محمدی، روی آن قرار گرفته بود، از طریق مترجم گفت: «ما می‌خواهیم صدای مردم ایران از درون [کشور] بلندتر به صدا در بیاید.»
آقای رحمانی گفت که او و فرزندانش هنوز درباره اخبار جایزه نوبل صلح با خانم محمدی صحبت نکرده‌اند، چون نمی‌توانند با زندانی که در آن حبس است، تماس بگیرند.
بر اساس گزارش‌ها، زندانیان سیاسی روزهای جمعه امکان صحبت تلفنی با بیرون از زندان را ندارند.
علی رحمانی هم گفت: «هر روز نگران مادرم هستیم. جایزه نوبل برای او، نشانه‌ای برای او است که به راه خود ادامه دهد و از مبارزه دست نکشد.»
علی، مادرش را «بسیار مهربان» و بسیار مصمم توصیف کرد؛ «شخصی که همیشه حقیقت را می‌گوید، حتی اگر تفنگ را به سوی سرش نشانه گرفته باشند.»
او گفت که مادرش می‌خواهد در ایران بماند و به دفاع از حقوق بشر ادامه دهد. اما این فعالیت‌ها برای آنها گران تمام شده است؛ خانواده او هر روز نگران امنیت مادرش هستند و در خارج از ایران جدا از او زندگی می‌کنند.
علی گفت: «این بخشی از سیستم شکنجه نامرئی [حکومت] ایران است. به این وسیله می‌خواهند مردم را از پا در بیاورند.»
