یک مقام وزارت ورزش و جوانان ایران میگوید راهاندازی «بوکس بانوان» صرفا مربوط به تصمیم وزارت ورزش یا درخواست خود فدراسیون نیست.
به گزارش خبرگزاری ایسنا در روز پنجشنبه ۳۰ دی، مریم کاظمیپور، معاون بانوان وزیر ورزش و جوانان با بیان این که موضوع راهاندازی رشته بوکس زنان در ایران پیش از این نیز مطرح شده، گفت: «با توجه به حساسیتهایی که رشته بوکس دارد، این که چقدر امکان راهاندازی آن وجود دارد، صرفا مربوط به تصمیم وزارت ورزش یا درخواست خود فدراسیون نیست و در واقع باید مجوزهای خاصتری اخذ شود.»
برخی مقامات جمهوری اسلامی و مراجع تقلید شیعی ساکن پیشتر با برگزاری یا حمایت دولتی از برخی رشتههای ورزشی زنان مخالفت کردهاند.
این مقام وزارت ورزش و جوانان افزود: «در کمیته علمی که تشکیل دادیم، چارچوب فعالیت رشتهها را از لحاظ آسیبهای ورزشی، روانشناسی و ساز و کار فعالیتهای بینالمللی بررسی میکنیم. همچنین این که مصلحت فعالیت بانوان در این رشتهها چگونه است، نیز ارزیابی میشود.»
آیتالله عبدالله جوادی آملی مهر ماه ۱۳۹۳ در انتقاد از حضور زنان ایرانی در میادین بینالمللی ورزشی و کسب مدالهای قهرمانی گفته بود: «ما خیال میکنیم کمال زن در این است که برای ما برود مدال بیاورد، کمال زن در مادر شدن است، در فرزند تربیت کردن است، کمال زن در اصلاح جامعه است، چرا عواطف در جامعه کم است، زن از همین حقیقت خلق شده است.»
این مرجع تقلید شیعی نزدیک به حکومت گفته بود: «به ما گفتند بیراهه بروید ما هم گفتیم چشم، فضیلت زن در این نیست که زن و دختر ما برود پایش را دراز کند و یک کسی را بزند و برای ما مدال بیاورد، فأین تذهبون، به کجا داریم میرویم.»
مریم کاظمپور در عین حال در ارتباط با چالشهای پیش روی بوکس برای زنان خواستار برگزاری این ورزش در ایران گفت: «در مورد بوکس هنوز درخواست رسمی از سوی فدراسیون به دست ما نرسیده اما اگر هم بیاید، چارچوب و ضوابط خاص خودش را دارد.»
سیزدهم دیماه نیز خبرگزاری ایلنا گزارش داد که بر اساس نامه وزارت ورزش و جوانان به ادارات کل استانهای کشور، مقرر شده «هرگونه فعالیت بانوان» نظیر برگزاری دوره مربیگری و داوری، برگزاری اردوی تدارکاتی و انجام مسابقات در رشتههای زیر نظر فدراسیون بدنسازی به دلیل نداشتن مجوز کتبی، تا اطلاع ثانوی غیرقانونی است.
بوکس زنان، رشته جدیدی در ایران نیست و سالهاست که علاقهمندانی در میان دختران و زنان دارد. دوستداران این رشته اغلب مجبور به تمرین در محیطهای غیر باشگاهی، فاقد استانداردهای اولیه و بدون امکان حضور در رقابتهای ملی یا بینالمللی اکتفا کنند.