با آغاز ثبت نام نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری در ایران، شاهد هستیم چهره های گمنامی هم ثبت نام کرده اند. کسانی که ظاهرا هیچ ویژگی و مناسبتی ندارند و حتی اطمینان ندارند که صلاحیت شان تایید شود.
در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران شروط کلی طرح شده و چون جزئیاتی طرح نشده، هر کس می تواند نامزد شود.
اصل یکصد و پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید رئیس جمهور باید از میان رجال مذهبی و سیاسی که واجد شرایط زیر باشند انتخاب گردد: ایرانی‌الاصل، تابع ایران، مدیر و مدبر، دارای حسن سابقه و امانت و تقوی، مؤمن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی ایران و مذهب رسمی کشور.
همه این مفاهیم کلیات هستند و واحدی برای اندازه گیری آن وجود ندارد. برعکس انتخابات مجلس یا شوراهای اسلامی و حتی خبرگان رهبری، که شروط مشخصی مثل حداقل سن، مدرک تحصیلی و غیره شرط لازم ثبت نام است.
به همین دلیل است که هرکسی می تواند در انتخابات ثبت نام کند.
در خیلی از کشورها ساز و کار دیگری وجود دارد. مثلا در برخی کشورهای اروپایی، نامزد انتخابات ریاست جمهوری باید به تعداد مشخصی امضا دست یابد. یعنی برای نامزدی او باید امضای دست کم سی هزار شهروند را داشته باشد. در برخی جاها، امضا ها باید متعلق به الیت و سرشناسان جامعه مثلا اساتید دانشگاه ها باشد.
در آمریکا هرچند هر کس امکان شرکت در انتخابات را دارد اما هزینه های سنگین تبلیغات و رقابت تبلیغاتی موجب شده تا عملا افراد عادی کمتر چنین سودایی به سرشان بیفتد.
