ភ្ជាប់​ទៅ​គេហទំព័រ​ទាក់ទង

ព័ត៌មាន​​ថ្មី

អ្នក​និពន្ធ​លាត​ត្រដាង​ប្រវិត្ត​នៃ​ការ​ជួញ​ដូរ​កញ្ឆា​ថៃ​ក្នុង​ទសវត្សរ៍​១៩៧០


លោក Mike Ritter (ឆ្វេង) និង​លោក Peter Maguire (ស្តាំ) សន្ទនា​ជាមួយ​នឹង​អតីត​អ្នក​ជួញ​ដូរ​កញ្ឆា ដែល​បាន​មក​ចូលរួម​កម្មវិធី​បើក​សម្ភោធន៍​សៀវភៅ​របស់​អ្នក​ទាំង​ពីរ នៅ​រដ្ឋ​កាលីហ្វ័រញ៉ា សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ (រូបថត​ផ្តល់​ឲ្យ)
លោក Mike Ritter (ឆ្វេង) និង​លោក Peter Maguire (ស្តាំ) សន្ទនា​ជាមួយ​នឹង​អតីត​អ្នក​ជួញ​ដូរ​កញ្ឆា ដែល​បាន​មក​ចូលរួម​កម្មវិធី​បើក​សម្ភោធន៍​សៀវភៅ​របស់​អ្នក​ទាំង​ពីរ នៅ​រដ្ឋ​កាលីហ្វ័រញ៉ា សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ (រូបថត​ផ្តល់​ឲ្យ)

សម្រាប់​សៀវភៅ​នេះ ដែល​មាន​ចំណងជើង​ថា «កញ្ឆា​ថៃ៖ អ្នក​រង​គ្រោះ​ ឈ្មួញ​រត់​ពន្ធ និង​រឿង​រ៉ាវ​ពី​ក្រោយ​ជំនួញ​កញ្ឆា» លោក​ទាំង​ពីរ​បាន​សម្ភាស​ឈ្មួញ​ជួញ​ដូរ​គ្រឿង​ញៀន​អន្តរជាតិ​ ទីភ្នាក់ងារ​អនុវត្ត​ច្បាប់ និង​មន្រ្តី​ប៉ូលិស​ និង​ចោរ​សមុទ្រ​ថៃ​ជា​ច្រើន​នាក់។

កំណត់​និពន្ធ៖ នៅ​ក្នុង​ទសវត្សរ៍១៩៧០ កញ្ឆា​ថៃ​ (Thai Stick) មាន​ភាព​ពេញ​និយម​ខ្លាំង​សម្រាប់​អ្នក​ជួញ​ដូរ​គ្រឿង​ញៀន និង​អ្នក​ប្រើប្រាស់​គ្រឿង​ញៀន។ ប្រវត្តិ​របស់​កញ្ឆា​ថៃ​ ដែល​ជា​ឈ្មោះ​គេ​ដាក់​ឲ្យ​ដល់​កញ្ឆា​មួយ​ប្រភេទ​ដែល​គេ​នាំ​ចេញ​ពី​អាស៊ីអាគ្នេយ៍​ចូល​ទៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​នោះ ​មិន​សូវ​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ឈ្វេង​យល់​ប៉ុន្មាន​ទេ​ រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​ជនជាតិ​អាមេរិកាំង​ពីរ​នាក់​គឺ​ លោក​ Peter Maguire​ ដែល​ជា​អ្នក​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ និង​លោក Mike Ritter ដែល​ជា​អតីត​ឈ្មួញ​គ្រឿង​ញៀន​ បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ស្រាវជ្រាវ និង​សរសេរ​សៀវភៅ​អំពី​កញ្ឆា​ថៃ​នេះ។ សម្រាប់​សៀវភៅ​នេះ ដែល​មាន​ចំណងជើង​ថា «កញ្ឆា​ថៃ៖ អ្នក​រង​គ្រោះ​ ឈ្មួញ​រត់​ពន្ធ និង​រឿង​រ៉ាវ​ពី​ក្រោយ​ជំនួញ​កញ្ឆា» លោក​ទាំង​ពីរ​បាន​សម្ភាស​ឈ្មួញ​ជួញ​ដូរ​គ្រឿង​ញៀន​អន្តរជាតិ​ ទីភ្នាក់ងារ​អនុវត្ត​ច្បាប់ និង​មន្រ្តី​ប៉ូលិស​ និង​ចោរ​សមុទ្រ​ថៃ​ជា​ច្រើន​នាក់។ ប្រវត្តិ​កញ្ឆា​ថៃ​ដ៏​លម្អិត​នេះ​ ក៏​ត្រូវ​បាន​ផលិត​ទៅ​ជា​ភាពយន្ត​ឯកសារ​ និង​វីដេអូ​ភាគ​សម្រាប់​ទូរទស្សន៍។​ លើស​ពី​នេះ លោក Maguire និង​លោក Ritter កំពុង​សរសេរ​សៀវភៅ​ទី២​ ដែល​នឹង​ផ្តោត​លើ​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិធម៌​ផ្នែក​ព្រហ្មទណ្ឌ​របស់​អាមេរិក និង​ការ​បង្រ្កាប​គ្រឿង​ញៀន​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ នា​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ លោក Maguire បាន​ផ្តល់​បទ​សម្ភាសន៍​ដ៏​លម្អិត​អំពី​កញ្ឆា​ថៃ​នេះ​ជាមួយ​នាង ទែន សុខស្រីនិត នៃ​ VOA។

តើ​លោក​ចាប់​ផ្តើម​ចាប់​អារម្មណ៍​ទៅ​លើ​ប្រវត្តិ​កញ្ឆា​ថៃ​ក្នុង​ទសវត្សរ៍​១៩៧០​ដោយ​របៀប​ណា?

ខ្ញុំ​ធំ​ដឹង​ក្តី​នៅ​ក្នុង​ភាគ​ខាង​ត្បូង​រដ្ឋ California ហើយ​មាន​មនុស្ស​ច្រើន​ណាស់​ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការ​ជួញ​ដូរ​កញ្ឆា​មក​ពី​ប្រទេស​ថៃ រួម​ទាំង​អ្នក​ដែល​រស់នៅ​ក្នុង​ទីកន្លែង​កំណើត​របស់​ខ្ញុំ​ផង​ដែរ។ វា​ជា​ទំនិញ​ដ៏​សំខាន់​មួយ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ California ជាពិសេសនៅ​តាម​បណ្តា​ក្រុង​នៅ​តាម​ឆ្នេរ​ ក្នុង​អំឡុង​ទសវត្សរ៍១៩៧០ និង​១៩៨០។​ ខ្ញុំ​មិន​សូវ​ដឹង​ពី​បញ្ហា​នេះ​ប៉ុន្មាន​ទេ។ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ទៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​ជា​លើក​ដំបូង​នៅ​ដើម​ទសវត្សរ៍១៩៩០ ដើម្បី​ស៊ើបអង្កេត​នៅ​គុក​ទួលស្លែង ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ចម្លើយ​សារភាព​របស់​ជនជាតិ​អាមេរិកាំង​៤នាក់​ដែល​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន និង​សម្លាប់​ដោយ​ខ្មែរ​ក្រហម។ ភ្លាមៗ​នោះ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ពួកគេ​ជា​ឈ្មួញ​កញ្ឆា។ មែន​ទែន​ទៅ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ច្បាស់​ទេ។ ពួកគេ​មិន​បាន​សារភាព​ទេ។ ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​មាន​អារម្មណ៍​ថា វា​អញ្ចឹង។ ដូច្នេះ ខ្ញុំ​ចាប់​ផ្តើម​ទាក់ទង​សួរ​មនុស្ស​ដែល​មក​ពី​ទីក្រុង​ដែល​ខ្ញុំ​រស់​នៅ​ ក្រែងលោ​មាន​នរណា​ម្នាក់​ស្គាល់​ជន​ទាំង​៤នាក់​នោះ។ គេ​ក៏​ណែនាំ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ស្គាល់​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ថា ​Mike Ritter ដែល​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​សហ​និពន្ធ​សៀវភៅ​ Thai Stick ជាមួយ​ខ្ញុំ។ គាត់​ធ្លាប់​ធ្វើ​ជា​ឈ្មួញ​គ្រឿង​ញៀន​ម្នាក់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ថៃ ហើយ​បាន​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ​នឹង​ចោរ​សមុទ្រ​ថៃ និង​ជា​អ្នក​ដែល​នាំ​កប៉ាល់​អាមេរិក​ចេញ​ទៅ​ផ្ទៃ​ទឹក​អន្តរជាតិ។ កប៉ាល់​មួយ​នៃ​កប៉ាល់​អាមេរិក​ទាំង​ពីរ​នោះ​បានទាក់ទង​លោក Ritter ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ថៃ​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៧៨ ដើម្បី​ផ្គត់ផ្គង់​កញ្ឆា។ នេះ​គឺជា​រឿងរ៉ាវ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចាប់ផ្តើម​ស្រាវជ្រាវ និង​សរសេរ​សៀវភៅ​នេះ​ឡើង។

តើ​លោក​មាន​គំនិត​សរសេរ​សៀវភៅ​អំពី​រឿង​នេះ​ដោយ​របៀប​ណា?

ខ្ញុំ​ចំណាយ​ពេល​ជាង​១៥ឆ្នាំ ដើម្បី​សរសេរ​សៀវភៅ​នេះ។ យើងបាន​សម្ភាស​ឈ្មួញ​ជួញ​ដូរ​គ្រឿង​ញៀន ទីភ្នាក់ងារ​អនុវត្ត​ច្បាប់​គ្រឿង​ញៀន​របស់​អាមេរិក ចោរ​សមុទ្រ​ថៃ ឈ្មួញ​កណ្តាល​ថៃ និង​កម្មាភិបាល​ខ្មែរ​ក្រហម​ជា​ច្រើន​នាក់ ដែល​បទ​សម្ភាសន៍​ទាំង​អស់​នេះ​មាន​រយៈពេល​ជាង​១.០០០ម៉ោង។ ដូច្នេះ វា​ជា​គម្រោង​ដ៏​អស្ចារ្យ​មួយ​សម្រាប់​រូប​ខ្ញុំ​ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​ម្នាក់ ដែល​បាន​កត់ត្រា​នូវ​ប្រវត្តិ​នៃ​បញ្ហា​មួយ ដែល​មិន​ធា្លប់​មាន​គេ​សរសេរ​ពី​មុន។ វា​មិន​ដូច​គ្នា​នឹង​ការ​ទៅ​បណ្ណាល័យ​អាន​អំពី​ឈ្មួញ​កញ្ឆា​ទាំង​នោះ​ ដែល​សរសេរ​ដោយ​ឈ្មួញ​ដោយ​ផ្ទាល់​នោះ​ទេ។ ពិត​ណាស់ ទិន្នន័យ​ភាគច្រើន​គឺទទួល​បានពី​ក្រុម​មន្ត្រី​អនុវត្ត​ច្បាប់។ ដូច្នេះ ក្នុង​មាន​ជា​អ្នក​ប្រវត្តិសាស្រ្ត វា​ជា​បទ​ពិសោធ​ដ៏​អស្ចារ្យ​មួយ។ ខ្ញុំ​ចំណាយ​ពេល​ប្រហែល​ជា​៧ឆ្នាំ​ ហួស​ពី​ការ​គ្រោង​ទុក​មុន ដោយសារ​តែ​កាល​ពី​២០០៣ សហនិពន្ធ​របស់​ខ្ញុំ​ ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ពី​បទ​ជួញ​ដូរ​គ្រឿង​ញៀន ដែល​គាត់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​កាលពី​ទសវត្សរ៍​១៩៨០។ ​ គាត់​ត្រូវ​បាន​ជាប់​ពន្ធនាគារ​អស់​រយៈពេល​១ឆ្នាំ​កន្លះ។ នៅ​ពេល​ដែល​រឿង​នេះ​បាន​កើត​ឡើង ខ្ញុំ​ត្រូវ​ផ្អាក​ដើម្បី​ឲ្យ​បញ្ហា​ផ្លូវ​ច្បាប់​របស់​គាត់​ដោះស្រាយ​ជា​ស្ថាពរ​សិន ទើប​ខ្ញុំ​អាច​បញ្ចប់​សៀវភៅ​នេះ​បាន។

តើ​កញ្ឆា​ថៃ​ខុស​ពី​កញ្ឆា​ដទៃៗ​ទៀត​ដែល​មាន​នៅ​ពេល​នោះ​យ៉ាង​ដូចម្តេច?

វា​អាច​ជា​ប្រភេទ​កញ្ឆា​ដែល​ល្អ​ជាង​គេ​នៅ​លើ​ពិភពលោក។ កញ្ឆា​ថៃ​ត្រូវ​បាន​គេ​ដាំ​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត Isan ប្រទេស​ថៃ និង​ប្រទេស​ឡាវ​ផង​ដែរ។ កត្តា​អាកាសធាតុ​ដែល​អំណោយ​ផល កត្តា​ដី និង​វិធីសាស្រ្ត​ក្នុង​ការ​ច្រូត​កាត់​ដែល​យើង​គិត​ថា​ មាន​ប្រភព​ចេញ​ពី​ប្រទេស​ចិន បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គុណភាព​កញ្ឆា​ថៃ​ខុស​ពី​កញ្ឆា​ដទៃ​ទៀត។ មុន​ពេល​ដែល​ជនជាតិ​អាមេរិកាំង ពួក​លោក​ខាង​លិច និង​អ្នក​ផ្សេង​ទៅ​ជួយ​ពួកគេ​ខាង​បច្ចេកទេស​ដាំ​ដុះ​នោះ ពលរដ្ឋ​ថៃ និង​ឡាវ​ ចេះ​ដាំ​ដុះ​ឡើង​ស្ទាត់​ទៅ​ហើយ។ ពួកគេ​ដឹង​ពី​របៀប​ដាំ​ដុះ​នេះ​ច្បាស់​ណាស់។

កញ្ឆា​របស់​ថៃ​នៅ​ទីក្រុង​បាងកក កាល​ពី​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៧០។ (រូបថត​ដោយ Mike Ferguson)
កញ្ឆា​របស់​ថៃ​នៅ​ទីក្រុង​បាងកក កាល​ពី​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៧០។ (រូបថត​ដោយ Mike Ferguson)

តើ​អ្នក​ណា​ចាប់​ផ្តើម​ការ​ជួញ​ដូរ​កញ្ឆា​នេះ ដែល​នាំ​ចូល​ទៅ ទឹកដី​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ទេ ទ្វីបអ៊ឺរ៉ុប អាហ្វ្រិក​ខាង​ត្បូង និង​ប្រទេស​អូស្រា្តលី​ផង​ដែរ?

ដំបូង​ វា​មិន​មាន​អ្នក​ដឹង​ទេ។ អ្នក​ជួញ​ដូរ​ដំបូង​ ប្រហែល​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ការ​នៅ​លើ​ទូក​នេសាទ​តូចៗ ដែល​ផ្សងព្រេង​ជុំវិញ​ពិភពលោក។ វា​ងាយ​ស្រួល​ណាស់​សម្រាប់​ពួកគេ​ក្នុង​ការ​ដឹក​កញ្ឆា​ថៃ​តាម​ទូក ឧទាហរណ៍​ពី​កោះ​បាលី ទៅ​ភាគ​ពាយ័ព្យ​នៃ​ប្រទេស​អូស្រា្តលី។ នេះ​ជា​ការ​ជួញ​ដូរ​ដំបូង​គេ​បង្អស់។ កញ្ឆា​ថៃ​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ចេញ​ពី​ប្រទេស​ថៃ ទៅ​កោះ​បាលី ហើយ​ពី​កោះ​បាលី ទៅ​ប្រទេស​អូស្រា្តលី។ ក្រោយ​មក កញ្ឆា​ថៃ​មាន​តម្រូវការ​ខ្ពស់ ហើយ​តម្លៃ​វា​មាន​ការ​កើន​ឡើង។ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ឃើញ​ថា គេ​រក​លុយ​បាន​ច្រើន​ ហើយ​មនុស្ស​ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការ​ជួញ​ដូរ​នេះ​ក៏​កាន់​តែ​ច្រើន​ដែរ។ នៅ​ពេល​ដែល​មន្ត្រី​អនុវត្ត​ច្បាប់​ចាប់​បាន​តែ​ឈ្មួញ​តាម​ទូក​តូច​តាច និង​ឈ្មួញ​ល្មមៗ ស្រាប់​តែ​គេឃើញ​មាន​វត្តមាន​ជន​ល្មើស​ពិត​ប្រាកដ​ និង​ក្រុម​អ្នក​លេង​ ដែល​បាន​ក្តោបក្តាប់​ក្នុង​ជំនួញ​កញ្ឆា​ថៃ​នេះ។ ដូច្នេះ នៅ​ចុង​ទសវត្សរ៍១៩៨០ នៅ​ពេល​ដែល​កញ្ឆា​ថៃ​ត្រូវ​បាន​គេ​កម្ចាត់ចោល មាន​មនុស្ស​គ្រប់​ប្រភេទ​ចូលរួម​ រាប់​ចាប់​ពី​ក្រុម​ជើង​កាង អ្នក​ស៊ីឈ្នួល​នៅ​ក្រៅ​ប្រទេស​ និង​ភ្នាក់ងារ​របស់​រដ្ឋាភិបាល​អាមេរិកាំង។ វា​កាន់​តែ​ពុក​រលួយ ​ហើយ​មាន​ទ្រង់ទ្រាយ​កាន់​តែ​ធំ។

លោក​លើក​ឡើង​ថា លោក​បាន​និយាយ​ជាមួយ​មនុស្ស​ជាច្រើន ឈ្មួញ​អន្តរជាតិ ប៉ូលិស​ថៃ អតីត​កម្មាភិបាល​ខ្មែរ​ក្រហម និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត។ តើ​លោក​ស្វែង​រក​ពួកគេ​ដោយ​វិធី​ណា? តើ​ពួកគេ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​និយាយ​ជាមួយ​លោក​ដល់​កម្រិត​ណា​ដែរ?

វា​ជា​ដំណើរការ​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​មួយ។ កម្មាភិបាល​ខ្មែរ​ក្រហម​មួយ​ចំនួន​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ជាមួយ​ មាន​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​កប៉ាល់​ដែល​បំពាក់​ទង់ជាតិ​អាមេរិក​ផង​ដែរ​នោះ ដែល​មាន​ឈ្មោះ​ថា Mayaguez ហើយ​ពួកគេ​ក៏​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការ​បញ្ជា​របស់​មេ​បញ្ជាការ​កង​ទ័ព​ជើង​ទឹក​របស់​ខ្មែរ​ក្រហម​ មាស មុត ផង​ដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគេ​ភ័យ​ខ្លាច​ថា ពួកគេ​អាច​នឹង​ត្រូវ​បាន​គេ​នាំ​ទៅ​កាត់​ទោស​នៅ​សាលា​ក្តី​ខ្មែរ​ក្រហម។ បទ​សម្ភាសន៍​មួយ​ចំនួន​មាន​ភាព​តានតឹង​ដែរ។ វា​ពិត​ជា​ពិបាក​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ឲ្យ​ឈ្មួញ​ជួញ​ដូរ​គ្រឿង​ញៀន និង​ភ្នាក់ងារ​អនុវត្ត​ច្បាប់​របស់​អាមេរិក ​ដែល​ចាប់​ខ្លួន​ពួក​ឈ្មួញ​ទាំង​នោះ​និយាយ​ណាស់។ ប៉ុន្តែ​នៅ​ពេល​ពួកគេ​ចាប់​ផ្តើម​និយាយ​ នោះ​ពួក​គេ​មិន​ចង់​ឈប់​និយាយ​ទេ ដោយសារ​ពួកគេ​ទុក​រឿង​នេះ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​ពួកគេ​ជា​យូរ​ណាស់​មក​ហើយ ហើយ​រឿង​នេះ​គឺ​ជា​រឿង​ដ៏​រំភើប​ និង​អាថ៌កំបាំង​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត​របស់​ពួក​គេ។ ដូច្នេះ ពួក​គេ​មាន​ការ​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​ច្រើន ដោយសារ​តែ​សហនិពន្ធ​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​ធ្លាប់​ជា​ឈ្មួញជួញ​ដូរ​កញ្ឆា​ម្នាក់​ដែរ។

កត្តា​នេះ​បាន​ផ្តល់​ឱកាស​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ច្រើន។ ខ្ញុំ​អាច​ទាក់ទង​ជាមួយ​មនុស្ស​ផ្សេងៗ​ជា​ច្រើន រួម​ទាំង​មន្ត្រី​អនុវត្ត​ច្បាប់ និង​មន្ត្រី​ស៊ើបអង្កេត បន្ថែម​លើ​ការងារ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​អង្កេត​អំពី​ខ្មែរ​ក្រហម។ ដូច្នេះ វា​ជា​ការ​ផ្សារ​ភ្ជាប់​ដ៏​ល្អ​មួយ​ ដែល​អ្នក​និពន្ធ​មិន​ដែល​ធ្លាប់​មាន។ ខ្ញុំ​គិត​ថា នៅ​ចុង​បញ្ចប់ កត្តា​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​សៀវភៅ​នេះ​ត្រូវ​បាន​រៀបរៀង​ឡើង​ដ៏​ល្អ ជាង​ការណ៍​ដែល​ខ្ញុំ​សរសេរ​វា​ម្នាក់​ឯង ឬ​បើ​អ្នក​សហ​និពន្ធរបស់​ខ្ញុំ​សរសេរ​វា​ឡើង​តែ​ម្នាក់​ឯង។

លោក Kelly Slater កំពុង​តែ​កែប្រែ​សៀវភៅ​របស់​លោក​ឲ្យ​ទៅ​ជា​ភាពយន្ត​ឯកសារ និង​វីដេអូ​ភាគ​តាម​ទូរទស្សន៍។ តើ​លោក​គិត​ថា ផលិតកម្ម​នេះ​នឹងប្រាប់​សាច់​រឿង​ទាំង​មូល​នៃ​សៀវភៅ​របស់​លោក​ដល់​កម្រិត​ណា​ដែរ?

លោកKelly Slater គឺ​ជា​មិត្តភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​យូរ​ហើយ។ គាត់​ទិញ​សិទ្ធិ​សៀវភៅ​នេះ​កាលពី​១ឆ្នាំ​កន្លះ ឬ​ពីរ​ឆ្នាំ​មុន។ គាត់​ពិត​ជា​ស្រឡាញ់​សៀវភៅ​នេះ ហើយ​រីករាយ​ ដែល​បាន​អាន​អំពី​ពិភព​លោក​ដែល​លោក​ធ្លាប់​ឆ្លង​កាត់។ ប៉ុន្តែ​គាត់​មិន​បាន​ដឹង​រឿង​នេះ​ច្រើន​ដូច​ដែល​គាត់​ធ្លាប់​គិត​នោះ​ទេ។ នៅ​ត្រង់​ចំណុច​នេះ យើង​ចាប់​ផ្តើម​ទាក់ទង​ជាមួយ​នឹង​ស្ទូឌីយោ​ជាច្រើន និង​ធ្វើ​សំណូមពរ​ជាច្រើន។ នៅ​ចុង​បញ្ចប់​ ក្រុមហ៊ុន SONY ជា​ក្រុមហ៊ុន​ដែល​ទិញ​សិទ្ធិ​ផលិតកម្ម​នេះ។ ការ​ចាក់​បញ្ចាំង​នៅ​លើ​ទូរទស្សន៍​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​ពួកគេ។ ប្រសិន​បើ​ពួកគេ​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ​ពី​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​រីករាយ​នឹង​ជួយ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ធ្វើ​ជា​អ្នក​សរសេរ​សាច់​រឿង​ភាពយន្ត​ហូលីវូដ​នោះ​ទេ។ សម្រាប់​គម្រោង​នេះ​ ខ្ញុំ​ជូនពរ​ពួកគេ​ឲ្យ​ធ្វើ​ឲ្យ​បាន​ជោគជ័យ​បំផុត។ ខ្ញុំ​ធំ​ដឹង​ក្តី​នៅ​រដ្ឋ California ហើយ​ខ្ញុំ​ដឹង​ពី​ស្ថានភាព​នៃ​វិស័យ​ភាពយន្ត​ហូលីវូដ។ ពួកគេ​នឹង​យក​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​ពួកគេ​នឹង​ធ្វើ​អ្វីៗ​ដែល​ពួកគេ​ចង់​ធ្វើ។ ពួកគេ​បាន​ទិញ​សិទ្ធិ​រួច​ហើយ។ ពួកគេ​មាន​សិទ្ធិ​ធ្វើ​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង។

ប៉ុន្តែ គម្រោង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​ជាង​នេះ​គឺ​ ការ​ផលិត​ខ្សែ​ភាពយន្ត​ឯកសារមួយ​ទៀត ដោយសារ​តែ​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​នេះនឹងត្រូវ​តែ​បាន​លាត​ត្រដាង ហើយ​វា​មាន​សារៈសំខាន់​ណាស់​សម្រាប់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ដោយសារ​តែ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ជួប​នឹង​បញ្ហា​ដ៏​អាក្រក់​ទាក់​ទង​នឹង​គ្រឿង​ញៀន។ ខ្ញុំ​អាច​និយាយ​បាន​ថា ​បញ្ហា​នេះ​មាន​កើត​ឡើង​នៅ​តាម​ប្រទេស​ភាគ​ច្រើន មិន​មែន​តែ​អាមេរិក​នោះ​ទេ។ សព្វ​ថ្ងៃ​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក យើង​មាន​មនុស្ស​ជាច្រើន​ស្លាប់​ដោយ​សារ​ថ្នាំ ដែល​ចេញ​ដោយ​វេជ្ជបណ្ឌិត​ ជាជាង​ការ​ផ្សំ​ថ្នាំ​ដោយ​ខុស​ច្បាប់។ យើង​មាន​ចំនួន​អ្នក​ជាប់​ពន្ធនាការ​ច្រើន​ជាង​គេ​នៅ​លើ​ពិភពលោក។

យើង​មាន​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិធម៌ ដែល​មិន​ល្អ​ ដោយ​សារ​តែ​បញ្ហា​បង្ក្រាប​គ្រឿង​ញៀន។ នេះ​ជា​អ្វីៗ​ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​ភាពយន្ត​ឯកសារ​នោះ។ សហនិពន្ធ​របស់​ខ្ញុំ​ និង​ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើការ​ជាមួយ​នឹង​ផលិតករ​ភាពយន្ត​ឯកសារ​ ដែល​មាន​ទេពកោសល្យ​ពីរ​នាក់​គឺ​លោក Kevin Klauber និង Jeff Miller។ យើង​ព្យាយាម​រក្សា​ការ​គ្រប់គ្រង​ខ្លះ​លើ​គម្រោង​មួយ ដោយសារ​តែ​យើង​មាន​ស្ទូឌីយោ និង​បណ្តាយ​ទូរទស្សន៍​ជាច្រើន​ចាប់​អារម្មណ៍​លើ​ភាពយន្ត​ឯកសារ​នេះ។ ប៉ុន្តែស្ទូឌីយោ​ទាំង​នេះ​ចង់​ដឹកនាំ​ផ្តាច់​មុខ។ ពួកគេ​ចង់​បង្គាប់​អ្វី​ដែល​យើង​ត្រូវ​និយាយ និង​របៀប​ដែល​ត្រូវ​សម្តែង។ យើង​មិន​អាច​ធ្វើ​ដូច​នោះ​បាន​ទេ។ យើង​ដឹង​អំពី​ប្រវត្តិនេះល្អ​ជាង​នរណា​ទាំង​អស់។ យើង​ចង់​បាន​សិទ្ធិ​ក្នុង​ការ​ដឹកនាំ​ខ្សែ​ភាពយន្ត​ឯកសារ ដែល​យើង​ចង់​បាន។

ទិដ្ឋភាព​ក្រុម​ប៉ូលីស​ថៃ​ដុត​កញ្ឆា​ចោល។ (រូបថត​ដោយ Bangkok Post)
ទិដ្ឋភាព​ក្រុម​ប៉ូលីស​ថៃ​ដុត​កញ្ឆា​ចោល។ (រូបថត​ដោយ Bangkok Post)

តើ​លោក​ចង់​សម្រេច​គោលបំណង​អ្វី​នៅ​ពេល​ដែល​លោក​សរសរេ​សៀវភៅ​នេះ​ឡើង? តើ​សៀវភៅ​នេះ​មាន​ការ​អប់រំ​ក្នុង​នោះ​ដែរ​ឬ​ទេ?

សៀវភៅ​នេះ​មាន​ការ​អប់រំ ដែល​ថា ការ​ណ៍ដែល​មាន​បំណង​ល្អ​មិន​ប្រាកដ​ថា​បាន​ផល​ល្អ​នោះ​ទេ ហើយ​ជា​រឿយៗ​ នៅ​ពេល​យើង​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​មួយ យើង​ក៏​បង្កើត​បញ្ហា​មួយ​ទៀត​ដែល​កាន់​តែ​ពិបាក។ នៅ​ក្នុង​ករណី​គ្រឿង​ញៀន​វិញ យើង​បាន​កម្ចាត់​វា​ចេញ​ពី​ប្រទេស​ថៃ​ និង​ចេញ​ពី​រដ្ឋ Hawaii ដោយ​ជោគជ័យ។ បន្ទាប់​មក​ទៀត តើ​មាន​អ្វី​កើត​ឡើង​នៅ​កន្លែង​ទាំង​ពីរ​នេះ? វា​បែរ​ជា​ជំនួស​ដោយ​ថ្នាំ​ឆ្កួត (yaba) និង​ថ្នាំ​ហ្វេតាមីន (methamphetamine) ដែល​ជា​ប្រភេទ​ថ្នាំ​ញៀន​ដ៏​អាក្រក់​បំផុត​ក្នុង​ពិភពលោក​ទៅ​វិញ។ ដោយ​សារ​តែ​អ្នក​ប្រើប្រាស់​មិន​អាច​រក​កញ្ឆា​បាន ពួកគេ​ចាប់​ផ្តើម​ប្រើ​ថ្នាំ​ឆ្កួត​ទាំងពីរ​ជំនួស​វិញ ដែល​មាន​គ្រោះថ្នាក់​ជាង​មុន​ទៅ​ទៀត។ នេះ​ជា​រឿង​នៃអ្វី​ដែលគេ​ហៅ​ថា «ជ័យជម្នះ​មិន​មាន​តម្លៃ‍»។ នេះ​មាន​ន័យ​ថា អ្នក​ឈ្នះ​នៅ​ក្នុង​កន្លែង​ប្រយុទ្ធ ប៉ុន្តែអ្នក​បែរ​ជាចាញ់​សង្រ្គាម​ទៅ​វិញ។ នេះ​ហើយ​ជា​ការ​អប់រំ​នៃ​សៀវភៅ​នេះ។

លោក​កំពុង​សរសេរ​សៀវភៅ​មួយ​ក្បាល​ទៀត​ជាមួយ​លោក Mike Ritter។ តើ​សៀវភៅ​នេះ​ខុស​ពី​សៀវភៅ​មុន​យ៉ាង​ដូចម្តេច?

សៀវភៅ​ទី​២​នឹង​ខុស​ពី​សៀវភៅ​មុន។ សៀវភៅ​ទី​២​ នឹង​និយាយ​អំពី​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិធម៌​ព្រហ្មទណ្ឌ​អាមេរិក និង​របៀប​ដែល​ច្បាប់​ហ្នឹង​ត្រូវ​បាន​ខូចខាត​ ដោយ​សារ​ការ​បង្រ្កាប​គ្រឿង​ញៀន និង​អំពី​របៀប​ដែល​ឧក្រិដ្ឋជន​ធំៗ​ជាប់​ពន្ធនាគារ​តិច​ជាង​ មនុស្ស​ដែល​មាន​អំណាច​តូចតាច ដោយសារ​តែ​ពួកគេ​មិន​ឆ្លាត​ដូច​អ្នក​ទាំង​នោះ ឬ​មិន​មាន​មេធាវី​ល្អ ឬ​ពួកគេ​មិន​ដឹង​ពី​របៀប​លេង​ល្បែង​នៃ​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិធម៌​ព្រហ្មទណ្ឌ។ ជា​ឧទាហរណ៍ ការ​ដឹក​ជញ្ជូន​ដ៏​ធំ​ចុង​ក្រោយ​មួយ ដែល​ត្រូវ​ចាប់​បាន​នៅ​ក្នុង​ចុង​ទសវត្សរ៍៨០​ មាន​ផ្ទុក​កញ្ឆា​ឡាវ​ច្រើន​ជាង​១០០តោន។ កញ្ឆា​នេះ​ត្រូវ​បាន​គេ​ដឹក​ជញ្ជូន​តាមកប៉ាល់​ចំនួន​ពីរ ហើយ​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន និង​នាំ​យក​មក​ទីក្រុង Seattle សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ការ​កាត់​ទោស​មនុស្ស​ដែល​សហការ​ជាមួយ​នឹង​រដ្ឋាភិបាល​ មាន​រយៈពេល​តិច។ មនុស្ស​ដែល​ចង់​បាន​សិទ្ធិ​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ​ និង​ចង់​បាន​សវនាការ​យុត្តិធម៌​ បែរ​ជា​ត្រូវ​កាត់​ទោស​រយៈពេល​យូរ​ទៅវិញ ដោយសារ​ការ​ជ្រើស​យក​សវនាការ​យុត្តិធម៌ និង​ការ​មិន​សហការ​ជាមួយ​នឹង​រដ្ឋាភិបាល។ អ្វី​ដែល​រដ្ឋាភិបាល​ចាប់​ផ្តើម​ធ្វើ​នៅ​ដំណាក់កាល​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ការ​បង្រ្កាប​គ្រឿង​ញៀន​នេះ​គឺ​ថា ពួកគេ​យល់​ថា «ប្រសិន​បើ​អ្នក​ចង់​ធ្វើ​សនវការ​ យើង​នឹង​ត្រូវ​ដាក់​ពន្ធនាគារ​អស់​មួយ​ជីវិត។ ប្រសិន​បើ​អ្នក​យល់​ព្រម​តាម​ការ​ចរចា​ ហើយ​ប្រាប់​ពី​មនុស្ស​ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ការ​ជួញដូរ​កញ្ឆា​នេះ អញ្ចឹង​ប្រហែល​ជា​អ្នក​អាច​នឹង​ជាប់​ពន្ធនាគារ​៥ឆ្នាំ»។ រដ្ឋ​អាជ្ញា​មាន​អំណាច​ខ្លាំង​ណាស់ និង​អំណាច​នោះ​ត្រូវ​បាន​ដក​ចេញ​ពី​ចៅក្រម៕

XS
SM
MD
LG