قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران مرگ سمیه رشیدی، زندانی سیاسی در زندان قرچک ورامین را تأیید کرد. منابع حکومتی اعلام کردند که او پس از وخامت حال به بیمارستان منتقل شد اما جان باخت. جزئیات بیشتری از سوی مقامات منتشر نشده است.
این در حالی است که فعالان حقوق بشر پیش‌تر بارها درباره وضعیت وخیم سلامتی او هشدار داده بودند.
توماج صالحی، خواننده معترض، دو روز پیش در حساب ایکس خود نوشته بود: «سمیه رشیدی ماه‌ها نیاز به رسیدگی فوری پزشکی داشت، اما نادیده گرفته شد. حالا به‌خاطر این بی‌توجهی‌ها در کماست. چنین بی‌توجهی عامدانه‌ای نمونه‌ای از سرکوب و حذف خاموش مخالفان است.»
سمیه رشیدی متولد ۱۳۶۲ بود. او چهارم اردیبهشت هنگام شعارنویسی در محله جوادیه تهران بازداشت شد و دو روز بعد از بازداشتگاه آگاهی ۱۵ خرداد به بند زنان زندان اوین منتقل گردید. پس از حمله دوم تیرماه اسرائیل به زندان اوین، به زندان قرچک ورامین انتقال یافت.
رشیدی در زمان بازداشت توسط مأموران به‌شدت مورد ضرب‌وجرح قرار گرفت. او بارها تقاضای انتقال به بیمارستان کرده بود اما مقامات زندان و امنیتی با این درخواست مخالفت کردند. مسئولان زندان علائم او را «تمارض» دانسته و تنها داروهای اعصاب تجویز کرده بودند. در نهایت زمانی به بیمارستان مفتح ورامین انتقال یافت که پزشکان از نجات او قطع امید کرده بودند و سطح هوشیاری‌اش بسیار پایین گزارش شد.
منابع آگاه می‌گویند نهادهای امنیتی و مسئولان سازمان زندان‌ها تلاش داشتند علت انتقال او به بیمارستان را به‌عنوان «اقدام به خودکشی» جلوه دهند.
این چندمین مورد مرگ یک زندانی سیاسی در زمان بازداشت است.
بکتاش آبتین شاعر، نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران بود که به‌دلیل فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی بازداشت و زندانی شد. او به علت ابتلا به کرونا در زندان و بی‌توجهی مسئولان به درمان مناسب، در دی‌ماه ۱۴۰۰ جان باخت. بهنام محجوبی درویش گنابادی و فعال مدنی بود که پس از اعتراضات گلستان هفتم بازداشت شد. او با وجود بیماری شدید و نیاز به دارو، از دسترسی به درمان مناسب محروم شد و در بهمن ۱۳۹۹ در بیمارستان لقمان تهران درگذشت.