نشریه اکونومیست در مقاله ای نوشته است مطالعات متعدد نشان می دهد که کووید-۱۹، خشونت خانگی را بدتر کرده و در قرنطینه شرایط برای بعضی زنان در گریختن حتی موقت از خشونت همسرانشان دشوارتر شده است. مشکلات اقتصادی ویرانگر ناشی از همه گیری ویروس کرونا هم به اضطراب های خانگی دامن زده است. اما کارزارهای زنان تاثیری محسوس داشته است.
اناسیاتا، مادر هشت فرزند، در منطقه ای در شرق کنگو می گوید: «من با انتخاب خودم آبستن نشدم.» همسرم اغلب خودش را به من تحمیل می کرد: «شوهرها چنین می کنند.» او از همسرش کتک می خورد. یک شب در مستی با قمه، ران های او را مجروح کرد.
سپتامبر گذشته، زنی در حال رانندگی در جاده در شب، در نزدیکی لاهور در پاکستان، بنزین تمام کرد. او در حالی که منتظر بود تا یکی از بستگانش برای کمک بیاید با دو مرد در تاریکی روبرو شد که او را از خودرو بیرون کشیدند و در مقابل چشمان فرزندانش به او تجاوز کردند.
هفته گذشته، مردی در ایالت اوتار پرادش به بریدن سر دختر ۱۷ ساله اش محکوم شد. او دخترش را در رابطه ای با یک مرد دیده بود. پدر پیش از این که دستگیر شود با سر بریده دخترش در خیابان این سو و آن سو می رفت.
زنان در نقاط فقیر در بیشترین خطر هستند. احتمال کشته شدن دخترها به دست والدین شان در آفریقا چهار برابر اروپا است. به گزارش سازمان ملل متحد، هر سال حدود ۲۰ هزار زن آفریقایی به این شکل کشته می شوند. زنان در کشورهای فقیر بیشتر در خطر کتک خوردن یا تجاوز جنسی از سوی شریک زندگی شان قرار دارند.
یافتن داده های قابل اتکا در این موضوع بسیار دشوار است. در بسیاری از کشورها، زنان می ترسند موارد تعرض را به پلیس گزارش دهند یا می دانند که این کار بی حاصل است. پژوهش های انجام شده در این باره از جرائم ثبت شده دقیق تر است. در کشورهایی مانند افغانستان و جمهوری دموکراتیک کنگو، در سال گذشته، در هر سه نفر بیش از یک نفر از زنان از سوی همسرانشان هدف تعرض قرار گرفتند.
پژوهش مرکز «کلیر کالن» در «بانک جهانی» نشان می دهد که اگر زنان در رواندا اطمینان داشتند ناشناس خواهند ماند، خشونت های گزارش شده دو برابر بود.
زنان پس از ازدواج با همان خشونتی روبرو می شوند که در خانه پدری تجربه کرده اند. فرمانبرداری زنان از همسران در قوانین قدیم، سنت ها و متون مذهبی امری مرسوم است.
در آلمان، تجاوز جنسی پس از ازدواج در سال ۱۹۹۷ جرم شناخته شد. در کشورهای مرفه، قوانین علیه خشونت خانگی با کم و کاستی هایی اجرا می شود و کتک زدن زنان به لحاظ اجتماعی عملی مردود است.
یکی از دلایل عمومیت خشونت خانگی در کشورهای فقیر اضطراب ناشی از مسائل مالی است. مردان در زیر اضطراب بیشتر دست به خشونت می زنند. در عین حال، زنان در کشورهای فقیر گزینه های کمتری دارند واگر همسرشان را ترک کنند و نتوانند کاری پیدا کنند سیستم رفاه دولتی چندانی وجود ندارد.
در بلند مدت با ثروتمندتر شدن کشورها رفتارشان نسبت به تغییرات بهتر می شود. اما بسیاری از زنان نمی خواهند زیاد صبر کنند. آموزش در این حوزه امیدوار کننده به نظر می رسد و در بلند مدت به توانمند سازی زنان کمک می کند.
زنان به دلایل سیاسی هم هدف خشونت قرار می گیرند و از این روش معمولا برای مرعوب کردن مخالفان استفاده می شود.
زنان در کشورهای فقیر برای وضع قوانین محکم تر علیه آزار زنان کارزارهایی برگزار می کنند تا مهاجمان در برابر دادگاه قرار بگیرند.
بزرگترین چالش حال حاضر جلوگیری از بروز خشونت خانگی در گام نخست است. آن هایی که در کودکی چنین خشونتی را تجربه کرده اند احتمال بیشتری دارد که در بزرگسالی به آن دست بزنند یا هدف آن قرار گیرند.
برنامه های آموزشی به کاهش خشونت خانگی کمک می کند. منابع مالی بیشتر هم اضطراب ناشی از فقر را تقلیل خواهد داد. به چالش کشیدن تبعیض بسیار حیاتی است و باید در جوانی شروع شود.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
در همین مورد، یک دیدگاه دیگر را نیز بخوانید:
