مایکل برندن دوئرتی، نویسنده ارشد در «نشنال ریویو آنلاین»، در یادداشتی در نشنال ریویو نوشته است آمریکایی‌ها از مداخلات نظامی ایالات متحده، سیاست هایی که موجب قدرتمند شدن چین شده و دکترین‌های پس از «جنگ سرد» خسته شده‌اند.
دوئرتی می پرسد آیا آینده سیاست خارجی جمهوریخواهان ترامپی است؟
نخست؛ سیاست خارجی ترامپی ناشی از سیاست خارجی است که در عراق و افغانستان اجرا شد. حملات تروریستی یازدهم سپتامبر موجب تهییج احساسات «جکسونی» به نفع جنگ شد. اما واقعیت جنگ کاری کرد که آن احساسات پر شور به نفرت از ژاندارمی جهان بدل شد. رهبران ایالات متحده تا زمانی که ماموریت های ویژه آمریکا به سرخط اخبار بدل نشود مشکلی نخواهند داشت. اما هر چیزی که مستلزم استقرار گسترده نیروها یا برای نمونه عمل به خطوط قرمز غیر ضروری در جنگ داخلی گیج کننده سوریه باشد، طرفداری در آمریکا ندارد.
دوم؛ آن چه آمریکایی ها را از تعهد به نهادهای بین المللی حافظ جهانی شدن خسته کرده، این حس روزافزون است که چین بزرگترین نفع را از آن برده است و جهانی شدن، در عمل مترادف چینی‌گرایی است. حتی سازمان بهداشت جهانی تمایلی ندارد بگوید کووید-۱۹ از چین آمده است. شی جینپینگ، رهبر چین، می تواند سیاست نسل کشی در سین کیانگ و سرکوب دموکراسی در هنگ کنگ را دنبال کند و همچنان در داووس برای سخنرانی علیه «قلدرها» مورد استقبال قرار گیرد.
چین بسیاری از سرکوب ها را برای ضعف های داخلی انجام می دهد. روزی که ما دیگر از چین به عنوان یک قدرت بزرگ در حال ظهور صحبت نکنیم ممکن است زودتر از آن که فکر می کنیم سر برسد.
سوم؛ با فرو نشستن هر چه بیشتر «جنگ سرد» در خاطره جمعی ما، منطق تاسیس بعضی از نهادهای شکل گرفته در فشارهای آن مناقشه هم به فراموشی سپرده می شود. انتقادات ترامپ از ناتو اغلب مشابه نفرت اروپایی ها از غرور رهبری آمریکایی است.
اگر در سیاست خارجی ترامپی چیزی وجود داشت، صرفا به پرسش گرفتن ارزش دکترین ها، نهادها، و کنوانسیون هایی است که محصول «جنگ سرد» و شرایط پس از جنگ سرد بود. تصور می کنم حتی سیاستمداران جمهوریخواه متعارف وقتی با شگفتی های رویدادهای جهان روبرو شوند بیش از پیش این قطعیت ها را کنار بگذارند.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
