فیلم مستند «شکنجه سفید» که نرگس محمدی، زندانی مدافع حقوق بشر در ایران آن را ساخته است، در پارلمان اروپا با حضور نمایندگان این پارلمان و شماری از فعالان حقوق بشر نمایش داده شد.
نرگس محمدی در پیامی برای حاضران در مراسم اکران این فیلم، که دوشنبه ۵ تیر در پارلمان اروپا پخش شد، تأکید کرد که «تعرض به زنان در سلول‌های انفرادی بازداشتگاه‌ها اتفاق می‌افتد» و «سلول انفرادی و شکنجه سفید قابل تقلیل به عناصر برسازنده‌اش نیست.»
او اضافه کرد که نامه‌اش به جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در ایران، در «اعتراض به تعرض به زنان که در پی مشاهده آثار تعرض به یکی از زنان بازداشتی بود» موجب «تشکیل پرونده‌ای در دادسرای امنیت» برای او شده است.
به گفته نرگس محمدی، «این روزها حکومت استبدادی سرکوبگر که با اطمینان و آگاهی از انفکاک کامل خود از جامعه و مواجهه گسترده مردم معترض و خشمگین علیه خود به ناچار در عرصه بین‌المللی به توافقات پنهانی و غیرشفاف با دولت‌ها روی آورده، در عرصه داخلی بر شدت سرکوب‌ها افزوده است.»
این زندانی مدافع حقوق بشر، همچنین تأکید کرد که حتی «اگر انسان در سلول انفرادی» که مسیر اعدام‌ها از آن می‌گذرد بتواند «مقاومت کند» و «نشکند اعتراف اجباری نکند»، اما «از اثرات پایدار و ویرانگر آن گریزی ندارد.»
هانا نویمن، نماینده حزب سبز و از اعضای پارلمان اروپا، مستند «شکنجه سفید» را «بسیار تأثیرگذار» دانست و «شجاعت نرگس در برابر زندان، شکنجه، و سلول انفرادی» را ستود و آزادی فوری این مدافع حقوق بشر را خواستار شد.
خانم نویمن همچنین، با انتشار تصاویری از مراسم اکران مستند «شکنجه سفید» در توییتی نوشت، «رژیم» جمهوری اسلامی ایران «به طور سیستماتیک از کنجه برای سرکوب اعتراضات و اخذ اعتراف اجباری استفاده می‌کند.»
دلارا برخواراد، نماینده حزب سوسیال دموکرات آلمان و از اعضای پارلمان اروپا، نیز این فیلم را «عمیقا تکان‌دهنده» توصیف کرد و با تقدیر از مستند «شکنجه سفید» گفت: «ما باید با هر نوع شکنجه‌ای از جمله شکنجه سفید و سلول انفرادی در زندان‌ها مبارزه کنیم.»
کرستی مک‌کورت، مدیر سازمان فرانت لاین دیفندرز نیز با بیان این که «باید در تمام دنیا برای دفاع از حقوق بشر تلاش کنیم»، تلاش‌های مداوم نرگس محمدی را در زندان نیز ادامه دارد، ستود و خواستار آزادی فوری او شد.
دوزن تکال، بنیانگذار بنیاد «کمک هاوار»، نیز شکنجه را در هر جایی محکوم کرد و این فیلم را سندی دانست که «مفهوم شکنجه در سلول‌های انفرادی را به‌درستی توضیح می‌دهد.»
رضوانه محمدی، فعال حقوق اقلیت‌های جنسیتی، با تأکید بر این که «حقوق بشر باید برای تمامی انسان‌ها رعایت شود»، درباره تجربه بازداشت و فشارهایی که در سلول انفرادی متحمل شده بود، حرف زد.
تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی که ساکن فرانسه است، پیام این زندانی مدافع حقوق بشر را برای حاضران خواند و به پرسش‌های آنها درباره «سلول انفرادی،اعتراف اجباری، و روند شکنجه سیستماتیک جمهوری اسلامی در زندان‌ها» پاسخ داد.»
همسر نرگس محمدی گفت که بسیاری از فعالان حقوق بشر ایرانی اکنون در سلول‌های انفرادی جمهوری اسلامی «زندانی و تحت شکنجه» هستند و از افرادی از جمله «نیما آویدنیا، سروناز میثاقیان، دانیال امین، سایه (مهوش امین)، امیر اخوان، و فرهنگ آزادمنش» نام برد.
نرگس محمدی، ۵۱ ساله، که سابقه‌ای طولانی در حبس و تحمل مجازات‌های سنگینی همچون شکنجه و سلول انفرادی دارد، در حال حاضر سرگرم سپری کردن حکم ۱۶ سال حبس خود در زندان اوین است.
جلسه رسیدگی به پرونده جدید نرگس محمدی که به شهادت او درباره تعرض به زنان زندانی مربوط است، یک‌شنبه ۲۱ خرداد در شعبه ۲۹ دادگاه انقلاب اسلامی برگزار شد. همسر این زندانی مدافع حقوق بشر به صدای آمریکا گفته است که او در این دادگاه شرکت نمی‌کند، چرا که «نتایج» دادگاه «مشخص است.»
نهادهای بین‌المللی حقوق بشری و مدنی بارها با اهدای جوایزی به نرگس محمدی از فعالیت‌های حقوق بشری او تقدیر کرده‌اند.
این کنشگر حقوق بشری در ماه خرداد برنده جایزه «آزادی نگارش» از سوی انجمن قلم آمریکا شد و در اردیبهشت هم سازمان یونسکو جایزه جهانی «آزادی مطبوعات» را به طور مشترک به نرگس محمدی، نیلوفر حامدی و الهه محمدی، روزنامه‌نگاران زندانی، اهدا کرد.
