بخش فارسی صدای آمریکا، خیابان تهران، سئول- ناحیهٔ «گنگنام» یکی از محله‌های مرفه در مرکز شهر سئول است. گنگنام، که معنای لغوی آن «جنوب رودخانه» است، غالباً «بورلی هیلز» کره نیز نامیده می‌شود.
این منطقه به وسیلهٔ یک خوانندهٔ سبک پاپ کره جنوبی به نام «پارک جائه سانگ» معروف به سای شهرت یافت. ترانه طنزآمیز گنگنام استایل او در سراسر جهان منتشر شد و به نخستین ویدئویی تبدیل شد که از مرز یک میلیارد بازدید در یوتوب فراتر رفت.
اما بسیاری از مردم نمی دانند که برخی از بلندترین ساختمان‌ها و گران‌ترین مرکز خریدهای شهر سئول در «تهران رو» یا خیابان تهران، که نامش را از پایتخت ایران گرفته است، قرار دارد.
جنگ بیون اوکه، دانشگاه هان‌کوک در سئول می گوید: «ما با قلبی آکنده از قدردانی نسبت به ایران، خیابان تهران رو را به وجود آورده‌ایم؛ زیرا آنها [ایران] در تحریم نفتی مشارکت نکردند و وقتی که ما بیش از هر زمان دیگر به نفت نیاز داشتیم، آنها آن [نفت] را به ما ارائه کردند.»
ایدهٔ داشتن یک خیابان در سئول که نامش را از تهران گرفته باشد مورد پشتیبانی ژنرال پارک چونگ هی، رئیس جمهوری باکفایت کره جنوبی طی سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۹، قرار گرفت.
ژنرال (بازنشسته) کیم هی سانگ، رئیس مؤسسهٔ مطالعات امنیتی کره در سئول می گوید: «راهبرد اقتصادی رئیس جمهوری پارک برای آن زمان مناسب بود. مثلاً او، به رغم مخالفت بسیاری از کارشناسان، توسعهٔ صنایع سنگین و شیمیایی را آغاز کرد.»
پارک چونگ هی در سال ۱۹۶۷ سفارت کره جنوبی در تهران را باز کرد و در سال ۱۹۷۱ نخست وزیرش کیم جونگ پیل را به عنوان فرستادهٔ شخصی خود برای شرکت در جشن‌های باشکوه دوهزار و پانصدمین سال امپراطوری ایران به آن‌جا فرستاد.
بعد از آن که شهرهای سئول و تهران در سال ۱۹۷۶ به دو شهر خواهرخوانده تبدیل شدند، یک خیابان در سئول به نام تهران و یک خیابان نیز در تهران به نام سئول نامگذاری شدند.
جنگ بیونگ اوکه می گوید: «در جریان جنگ اعراب با اسرائیل کشورهای عربی فروش نفت به همهٔ کشورهای طرفدار آمریکا را تحریم کرده بودند. در آن زمان ما یک کشور طرفدار آمریکا بودیم. ایران نیز یک کشور طرفدار آمریکا بود. اما اگر کشورهای عربی نفت‌شان را به ما نمی‌فروختند، همهٔ کارخانه‌های ما از کار می‌افتادند. از این رو، ایران آن نفت را به ما ارائه داد؛ زیرا کشورهای عربی این کار را نمی‌کردند. اگر ایران در آن زمان به ما نفت نداده بود، اقتصاد کره به شدت آسیب می‌دید؛ چون همهٔ کارخانه‌ها از کار می‌افتادند.»
از محمدرضا شاه پهلوی، پادشاه ایران، برای بازدید از سئول، و از رئیس‌جمهوری چونگ هی نیز برای بازدید از تهران دعوت شده بود اما نشست کره با ایران هرگز برگزار نشد.
در ماه ژانویهٔ سال ۱۹۷۹ (دی ۱۳۵۷) محمد رضا شاه پهلوی ایران را برای همیشه ترک کرد و حکومت او توسط انقلاب اسلامی سرنگون شد.
نه ماه بعد، یعنی در اکتبر سال ۱۹۷۹، رئیس‌جمهوری پارک چونگ هی به دست دوست بسیار قدیمی خود کیم جائه کیو، رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کره جنوبی ترور شد.
ژنرال (بازنشسته) کیم هی سانگ رئیس مؤسسهٔ مطالعات امنیتی کره می گوید:«کیم جائه کیو، فردی که رئیس جمهوری را ترور کرد، دلیل کارش را تقویت دیکتاتوری توسط رئیس جمهوری پارک ذکر کرده بود. ولی به باور من آن ترور، تصادفی بود و در نتیجهٔ کشمکش میان کیم جائه کیو و چا جی چول، سرپرست محافظان رئیس جمهوری، بر سر قدرت روی داده بود.»
امروزه خیابان چهار کیلومتری تهران نام‌های سرشناسی مانند مقر [فدراسیون] جهانی تکواندو، گوگل کره جنوبی، و مرکز خرید کوئکس - که بزرگترین مرکز خرید زیرزمینی جهان با ۲۰۰ فروشگاه و ۴۰۰۰ جای پارک خودرو است - را در خود جای داده است.
اما تهران رو، یا خیابان تهران، نزد محلی ها «تهران ولی» نیز نامیده می‌شود. این نام مستعار به واسطهٔ سیلیکون ولی در کالیفرنیا به این خیابان اطلاق شده است؛ زیرا بسیاری از شرکت‌های اینترنتی و شرکت‌های نوپای دیجیتال کره جنوبی نیز در این‌جا قرار گرفته‌اند.
۴۰ سال پیش وقتی خیابان تهران بر روی نقشه سئول قرار گرفت، جمعیت هر دو کشور ایران و کره جنوبی برابر هم، یعنی ۳۷ میلیون نفر، بود. تولید ناخالص داخلی کشور نفت‌خیز ایران به میزان یک سوم بیشتر از کره جنوبی بود.
آن زمان، ایران بسیار ثروتمندتر از کره جنوبی بود اما بعد، انقلاب اسلامی روی داد و امروز جای ایران و کره جنوبی عوض شده است.
امروز جمعیت کره جنوبی ۳۶ درصد کمتر از جمعیت ایران است، اما تولید ناخالص داخلی آن ۳ برابر بیشتر است.
امروز کره جنوبی سه برابر ثروتمندتر از ایران است.
نمی‌شود به این موضوع فکر نکرد که اگر انقلاب اسلامی روی نداده بود، آیا خیابان سئول در تهران نیز شبیه خیابان تهران در سئول می‌بود؟
نسخه تلویزیونی این گزارش را در زیر ببینید:
