در بیست و چهارمین سالگرد واقعه کوی دانشگاه، کاربران رسانه‌های اجتماعی یاد کشته‌شدگان اعتراضات دانشجویی ۱۸ تیر ۱۳۷۸ را گرامی داشتند و از روند رسیدگی قضایی به شکایت‌های قربانیان سرکوب آن اعتراضات انتقاد کردند.
انسیه دائمی، فعال مدنی، سه نام برجسته از قربانیان واقعه کوی دانشگاه، «عزت ابراهیم‌نژاد، سعید زینالی، و فرشته علیزاده» را یادآوری کرده و اظهارات پیشین اکرم نقابی، مادر سعید زینالی که ۲۴ سال است پس از بازداشت توسط نیروهای جمهوری اسلامی ناپدید شده، بازنشر کرده است.
سمیه باغی، روزنامه‌نگار، ویدئویی از شعرخوانی عزت ابراهیم‌نژاد را که در حمله نیروهای جمهوری اسلامی به کوی دانشگاه تهران کشته شد، یادآوری کرده که می‌گوید: «ما را به خاطر بیاور! ما را که تازه جوانانی ۲۲ ساله بودیم، شور عشق در سینه داشتیم، و پیش از آن که عاشق شویم سینه بر خاک سوده مُردیم.»
یغما فخشامی، روزنامه‌نگار، با یادآوری گذشت ۲۴ سال از ناپدید شدن سعید زینالی، ویدئویی از حضور شماری از فعالان مدنی در مقابل خانه والدین او را بازنشر کرده که مربوط به دو سال پیش است.
در این ویدئو، اکرم نقابی، مادر سعید زینالی که همچنان «چشم‌انتظار خبری از فرزندش است»، با عصا از خانه بیرون آمده و در آغوش حاضران گریه می‌کند.
رضا مظاهری، زندانی سیاسی پیشین، در توییتی یادآوری کرده که مقامات جمهوری اسلامی یک نیروی رده پایین را مقصر «همه چیز» معرفی کردند.
او با انتشار تصویری از صفحه روزنامه مربوط به «تبرئه» شدن فرهاد نظری، فرمانده وقت نیروی انتظامی تهران، به کنایه نوشته «بقیه مسئولان هیچ‌کاره بودند» و «از همه بیگناه‌تر سردار نظری که دقیقا عین رفیقش قالیباف گازانبری کوی دانشگاه تهران را به خاک و خون کشید و بعد از آن در دادگاه کاملا تبرئه شد.»
شهریار شمس، فعال مدنی در ایران نیز تأکید کرده که با گذشت ۲۴ سال، «هنوز مشخص نیست سعید زینالی کجاست.»
او همچنین یادآوری کرده که فرشته علیزاده» دانشجوی دانشگاه الزهرا، «را بازداشت کردند و به گفته خودی‌هایشان زیر شکنجه کشتند و در گورهای خاوران، در یکی از قبرهای بی‌نام، دفنش کردند» و «این‌ها فقط بخشی از جنایت‌هایی بود که انجام دادند.»
۱۸ تیر در تقویم سیاسی ایران یادآور حمله نیروهای جمهوری اسلامی به کوی دانشگاه تهران و مجموعه اعتراضات دانشجویان است که تا ۲۳ تیر ادامه یافت و توسط نیروهای انتظامی و افراد موسوم به لباس شخصی سرکوب شد.
روزنامه سلام در پی چاپ نامه محرمانه سعید امامی (اسلامی) به قربان‌علی دری نجف‌آبادی، وزیر وقت اطلاعات، توقیف شد.
سعید امامی، متهم اول قتل‌های زنجیره‌ای روشنفکران و مخالفان سیاسی در ایران، پس از خلع شدن از مقام معاونت در وزارت اطلاعات، خرداد ۱۳۷۸ در زندان با خوردن داروی نظافت کشته شد.
در پی توقیف روزنامه سلام، شامگاه هفدهم تیر پس از نصب فراخوان یک گردهمایی اعتراضی بر تابلو اعلانات کوی دانشگاه، تجمع دانشجویان در ساعات اولیه بامداد روز ١٨ تیر، آغاز شد و شعارهایی در مخالفت با نقض آزادی بیان سر داده شد.
نیروهای ضد شورش (نوپو) و لباس شخصی (انصار حزب‌الله) به خوابگاه دانشجویان حمله کردند و ضمن تخریب اتاق‌ها، شماری از دانشجویان را که خواب بودند، مجروح کردند.
اعتراضات به کوی دانشگاه تبریز نیز کشیده شد و دانشجویان در اعتراض به کشته و زخمی شدن عده‌ای، اعتراضات خود را تا ۲۳ تیر ادامه دادند.
بر اساس گزارش سال ۱۳۷۹ گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل متحد، نزدیک به ۱۵۰۰ تن در جریان تظاهرات دانشجویان در تهران بازداشت شدند. بنیاد عبدالرحمن برومند نیز گزارش داده است که دست‌کم هشت تن در این تظاهرات (و در جریان حمله به خوابگاه) کشته شدند.
در میان قربانیان ۱۸ تیر، عزت ابراهیم‌نژاد تنها جان‌باخته واقعه کوی دانشگاه است که جمهوری اسلامی آن را رسما پذیرفته است. از سرنوشت سعید زینالی، معترضی که چند روز پس از ۱۸ تیر توسط نیروهای امنیتی در خانه‌‌اش بازداشت شد، همچنان خبری در دست نیست. همچنین فرشته علیزاده، دانشجوی دانشگاه الزهرا، یکی از افراد ناپدید شده در واقعه کوی دانشگاه است.
منوچهر محمدی، کنشگر سیاسی و فعال دانشجویی پیشین که پس از واقعه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ به همراه برادرش، اکبر محمدی، بازداشت و به عنوان متهمان ردیف اول و دوم پرونده کوی دانشگاه نخست به اعدام و سپس به ترتیب به ۱۵ سال و ۱۳ سال زندان محکوم شدند، در گفت‌وگو با صدای آمریکا «ذات جنبش دانشجویی» را «به مثابه آتش زیر خاکستر» دانسته که به محض وزیدن باد، «خاکسترها کنار زده خواهد شد و آتش فوران خواهد کرد.»
