نرگس محمدی فعال مدنی زندانی در ایران که در عین سپری کردن دوران محکومیت خود بار دیگر به زندان محکوم شده است، در نامه‌ای خطاب به "انجمن جهانی قلم"، نگهداری متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی در سلول انفرادی را "شکنجه سفید" خوانده، که آثار آن تا پایان عمر بر روح و روان آنها باقی می‌ماند.
نائب رییس کانون مدافعان حقوق بشر ایران به تازگی از سوی سازمان گزارشگران بدون مرز به عنوان "قهرمان آزادی اطلاع رسانی" مورد تقدیر قرار گرفته است. به تازگی هم در دادگاهی به ریاست قاضی صلواتی به ۱۶ سال زندان محکوم شده است؛ این رای دادگاه بدوی است و او می‌تواند تقاضای تجدید نظر کند.
وبسایت کلمه، که اخبار منتقدان داخلی نظام جمهوری اسلامی را پوشش می‌دهد، روز پنجشنبه متن نامه منتسب به نرگس محمدی از زندان اوین به انجمن جهانی قلم را منتشر کرده که از اعضای انجمن خواسته است برای "بستن درهای سلولهای انفرادی به روی انسان‌های بی گناه" از همه امکانات خود استفاده کنند.
وی با بیان این که این نامه را از بند زنان زندان اوین و از میان ۲۵ زن زندانی "اهل قلم و اندیشه با گرایشات فکری و سیاسی متنوع" می‌نویسد، تاکید می‌کند که در میان ما هیچ تروریست و خرابکاری وجود ندارد و اتهامات همه ما تنها فعالیت‌های سیاسی و مدنی و گرایشات فکری ماست.
با این حال وی در ادامه می‌نویسد که آنچه موجب شد برای شما اهل‌قلم و اندیشه در جهان نامه بنویسم، "بازگو کردن درد و رنجی فراتر از تحمل مجازات زندان است،" و آن شرایط متهمان سیاسی، مدنی و عقیدتی است که مانند تروریست‌های خطرناک در سلولهای انفرادی به مدت نامعلوم نگهداری می‌شوند.
به گفته این فعال حقوق بشر، یکی از کارکردهای سلول انفرادی در زندان‌های ایران، "گرفتن اعترافات و اقرارهای بی‌اساس علیه خود متهمان" است، که بر اساس همین اعترافات بی‌اساس، قضات دادگاه‌ها احکام سنگینی را علیه متهمان صادر می‌کنند.
نرگس محمدی در ادامه با بیان این که ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود، تاکید می‌کند که "بسیاری از محبوسان در سلولهای انفرادی، سلامت جسمی و بدتر از آن، سلامت روانی خود را از دست می‌دهند، که گاه تا پایان عمر مبتلا به این دردها می‌مانند."
وی در توصیف سلول انفرادی می‌نویسد، "در این محبس که بی‌شباهت به یک قوطی دربسته نمی‌باشد، فرد در خلأ و فضای تیره و مبهمی رها می‌شود که از هر آنچه لازمه حس و درک انسان بودن و حفظ هویت خویش است، محروم می‌شود،" از هوا و نور و صدا گرفته، تا خبر و خواندن و نوشتن.
خانم محمدی در پایان خطاب به اعضای انجمن جهانی قلم می‌نوسد، به عنوان یکی از اعضای این نهاد بین المللی "از شما تقاضا دارم ... جهت مقابله با به‌کارگیری سلول انفرادی به‌عنوان شکنجه سفید، از قلم و بیان و هر امکان دیگری استفاده نمایید، تا شاید روزی شاهد بسته شدن درهای سلول انفرادی به روی انسان‌هایی باشیم که گناهشان اندیشیدن، نقادی و اصلاح گری است."
گروهی از کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل متحد اوایل اردیبهشت ماه با انتشار نامه ای، خواستار "رسیدگی فوری" به وضعیت مدافعان حقوق بشر، وکلا و فعالان سیاسی زندانی در زندان های ایران شدند.
احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر ایران نیز اسفند ماه گذشته گفته بود که "به طور مرتب و نگران کننده‌ای" گزارش‌هایی از زندان انفرادی طولانی مدت، شکنجه و اعتراف زیر شکنجه دریافت می‌کند.
ایالات متحده نیز ضمن محکوم کردن برخورد جمهوری اسلامی ایران با فعالان سیاسی و مدنی، انتقادهای جدی به نحوه رسیدگی به اینگونه پرونده‌ها و همچنین شرایط نامناسب این متهمان در زندان‌های ایران دارد.
