بیش از ۹۰ تن از «خانواده‌ها و بازماندگان زندانیان سیاسی عقیدتی اعدام شده در دهه ۶۰، به‌ویژه قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷»، با انتشار «نامه بی‌پاسخ» خود به مسعود پزشکیان، خطاب به مردم ایران نوشتند که از ۱۱ ماه قبل «در گورستان خاوران را به روی ما بسته‌اند.»
آنها در نامه خود به مردم ایران که روز جمعه پنجم بهمن منتشر شد، افزودند: «بارها با مراجعه و نوشتن نامه به مسئولان، مراکز و نهادهای گوناگون جمهوری اسلامی ایران، خواهان بازگشایی در گورستان برای حق سوگواری و حضور بی قید و شرط بر سر مزار عزیزان خود بودیم ولی تاکنون پاسخی نگرفته‌ایم.»
خانواده‌ها و بازماندگان زندانیان سیاسی عقیدتی اعدام شده در دهه ۶۰ برای نخستین بار به «نامه دادخواهی« خود به مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم جمهوری اسلامی، در شهریور سال جاری اشاره کردند و افزودند که «این نامه پس از مراجعه به نهادها و مراکز نامبرده و ماه‌ها سرگردانی، از سوی شورای تأمین استان تهران، به وزارت اطلاعات ارجاع داده شد» اما مسئولان آن نهاد جمهوری اسلامی «با برخوردی اهانت‌آمیز و به صراحت، بر پاسخگو نبودن‌شان تأکید کردند.»
به گزارش کانال تلگرامی «منشور آزادی، رفاه و برابری»، در این نامه که خطاب به مسعود پزشکیان نوشته شده، به اعدام «مخفیانه هزاران زندانی سیاسی عقیدتی» در دهه ۶۰ به ویژه در تابستان سال ۶۷ ، «برخلاف قوانین جمهوری اسلامی ایران» و «دفن مخفیانه و بی نام و نشان» آنها «در گورهای جمعی در سراسر کشور، از جمله در گلزار خاوران در کنار مزار بهائیان و جان‌باختگان با نام و نشانِ پیش از سال ۱۳۶۷» اشاره شده است.
ده‌ها تن از اعضای خانواده‌ها و بازماندگان زندانیان سیاسی عقیدتی اعدام شده با اشاره به این که «نه زمان اعدام و محل دقیق دفن‌شان را اعلام کردند، و نه اجازه سوگواری به بازماندگان را دادند» افزودند: «افزون بر اینها، مدتها است با کشیدن دیوارهای بلند بتنی، نصب دوربین‌ها، و بستن درهای خاوران، از ورود بازماندگان به محوطه مزار جلوگیری می‌کنند.»
آنها اضافه کردند: «به رغم مخالفت بهائیان، درگذشتگان آنها را در خاک عزیزان ما دفن می‌کنند، حرمت دو طرف را شکسته و داغ ما را تازه می‌کنند.»
در این نامه با اشاره به یک مامور حکومتی به نام «مسعود مؤمنی» رفتار او با خانواده‌ها «اهانت‌بار» توصیف شده و آمده است که او «با محدود کردنِ زمان حضور، ممانعت از گذاشتن گل، و مطالبه کارت ملی برای رفتن بر مزار، بر رنج خانواده‌ها می‌افزاید.»
امضاکنندگان این نامه نوشتند: «بارها صبورانه و از راه‌های قانونی، با نوشتن نامه و مراجعات مكرر به نهادهای مسئول، شهرداری، شورای شهر، و حراست بهشت زهرا دادخواهی کرده‌ایم ولی نتیجه نداشته است.»
آنها در نامه خود به پزشکیان خواستار آن شده بودند که «بار دیگر کمترین و ابتدائی ترین حق انسانی و عرفی و حق قانونی حضور بازماندگان بر مزار عزیزانشان، یعنی حق سوگواری را مطالبه می کنیم.»
خانواده‌ها و بازماندگان زندانیان سیاسی عقیدتی اعدام شده خواستار «توقف دفن اموات دیگر در خاک عزیزان خود و گشودن درهای خاوران و برداشتن هرگونه مانع و محدودیت برای حضور بر مزار و گلباران آن و بزرگداشت عزیزان خود در گلزار خاوران» شدند.
خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده «یوسف آبخون، روزبه گلی آبکناری، سعید آذرنگ، ناصر اخوان اقدم، فریبرز صالحی، محمدعلی بیگدل، علیرضا کیائی، نسرین ایزدی، بهروز جهاندار، رسول رضائیان، یحیی رحیمی، منوچهر سرحدی، کمال صدرزاده، انوشه طاهری، انوشیروان لطفی، بهزاد عبدالهی، حسن و علی عجم، مجید کیانی، بهمن گازرانی، قاسم گلشن، اصغر محبوب، هبت اله معینی چاغروند، سعید زینالی و رحمان هاتفی» هستند.
پیش از این نیز بارها گزارش هایی در مورد جلوگیری از ورود خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام‌شده دهه ۶۰ به گورستان خاوران تهران برای برگزاری مراسم گرامیداشت یاد اعدام‌شدگان منتشر شده بود.
در مورد گورستان خاوران، حکومت ایران از مدتها قبل همزمان با ممانعت از حضور خانواده‌های زندانیان سیاسی عقیدتی اعدام شده در این گورستان، اقدام به دفن اجباری پیکر شهروندان بهائی در قطعه مربوط به زندانیان سیاسی اعدام‌شده در تابستان ۶۷ کرده است.
خانواده‌های خاوران هدف جمهوری اسلامی از این اقدام را محو «سند جنایت کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ و بویژه تابستان ۶۷» ارزیابی و تاکنون بارها به این روند اعتراض کرده‌اند.
گورستان خاوران، در جنوب شرقی تهران و در حاشیه جادهٔ خاوران، که در کنار چند آرامستان متعلق به اقلیت‌های دینی قرار دارد، محل دفن هزاران تن از زندانیان سیاسی و عقیدتی اعدام‌شده در تابستان ۱۳۶۷ است که مخفیانه و بدون نام و نشان، در گورهای دسته‌جمعی مدفون شده‌اند.
این زندانیان سیاسی که از اعضا و هواداران سازمان‌ها و احزاب چپ‌گرا و نیز سازمان مجاهدین خلق ایران بودند با دستور هیات موسوم به «هیات مرگ» اعدام شدند.
به گزارش کمپین حقوق بشر در ایران، «کشتار دسته‌جمعی زندانیان سیاسی در ماه‌های مرداد و شهریور ۱۳۶۷، تاریک‌ترین بخش از سیاهه جنایت‌های ابراهیم رئیسی به‌شمار می‌رود که هنوز پس از گذشته نزدیک به ۳۶ سال اطلاعات زیادی از آن در دست نیست.»
