دیدبان حقوق بشر:روزنامه نگاران زندانی را آزاد کنید

سازمان دیدبان حقوق بشر با انتشار بیانیه ای از مقام های ایران خواست بیدرنگ به بدرفتاری با دو روزنامه نگار برجسته زندانی پایان دهند و خدمات درمانی لازم را در اختیار آنان قرار دهند. این سازمان باردیگراز مقام های ایران خواست از فشار بر این دوزندانی عقیدتی، که نقض آشکار حق آزادی بیان است، دست بردارند و آنان را بدون شرط آزاد کنند.

این سازمان مدافع حقوق بشر که در نیویورک مستقر است، در این بیانیه می گوید محمد صدیق کبودوند ، مدافع سرشناس حقوق کردها در ایران، که دوران ۱۱ سال محکومیت زندان خود را می گذراند، از روز ۶ خردادماه دراعتراض به رد درخواست های مکررش برای دیدار از فرزندش که به بیماری خطرناک خونی مبتلاست، دست به اعتصاب غذای نامحدود زده است.

سارا لی ویتسون، مدیر بخش خاورمیانه دیدبان حقوق بشر می گوید :« آقای کبودوند تنها به خاطر آن که علیه بی عدالتی سخن گفته، پنج سال است که درزندان است و همه گونه بدرفتاری و عدم دسترسی به درمان را تحمل می کند.» به گفته او «جلوگیری از ملاقات یک زندانی عقیدتی با فرزندی که به بیماری وخیمی مبتلاست، حکایت از قساوت قلب مقام های ایران دارد.»

آقای کبودوند که براثر تحمل شرایط دشوار پنج سال زندان و چند بار زندان انفرادی و اعتصاب غذا به ناراحتی های جسمی گوناگون و بویژه بیماری شدید قلبی مبتلاست، آن گونه که همسرش به سازمان دیدبان حقوق بشر گفته است براثر اعتصاب غذا در وضعیت جسمی وخیمی به سر می برد.

پریناز حسنی که آخرین بار در ۱۹ تیرماه با آقای کبودوند ملاقات کرده، می گوید او بر اثر اعتصاب غذا بسیار لاغر شده و به عفونت ریه مبتلا بود، با این حال به مقام های بهداری زندان اجازه نداده بود به او سرم تزریق کنند. محمد صدیق کبودوند حدود یک ماه و نیم پیش توانست به مدت نیم ساعت و در حضور مقام های امنیتی با پسر بیمارش در بیمارستان دیدار کند. از آن پس درخواست های مکرر او برای دیدار از فرزندش رد شده است. مقام های زندان همچنین از دادن مرخصی استعلاجی به او برای درمان بیماری هایش خودداری کرده اند.او که از سال ۱۳۸۶ تاکنون در زندان است، در این مدت دوبار به حمله قلبی دچار شده و به بیماری فشار خون بالا، مشکلات مغز و اعصاب، و پروستات مبتلاست.

اتهام های آقای کبودوند«اقدام علیه امنیت ملی از طریق تاسیس سازمان حقوق بشر کردستان» و «تبلیغ علیه نظام از طریق انتشار مقالات علیه مجازات هایی چون سنگسار و اعدام و حمایت از زندانیان سیاسی» بوده است. خانم ویتسون می گوید «مشکل می توان تصور کرد که مقام های ایران روزنامه نگاری را به خاطر مخالفتش با مجازات های وحشیانه ای چون سنگسار و یا دفاع از زندانیان سیاسی به چنین مجازات هایی محکوم کنند.»

به نوشته دیدبان حقوق بشر، بهمن احمدی امویی، روزنامه نگاری که با روزنامه های اصلاح طلب همکاری می کرد و برای گذراندن دوره پنج ساله زندان در بند ۳۵۰ زندان اوین زندانی بود، در ۲۳ خرداد به طرزی توهین آمیز و خشونت بار و با دست بند و پابند به سلول انفرادی در رجایی شهر منتقل شد. در زندان رجایی شهر نیز برای تفتیش بدنی او را سراپا برهنه کردند. این تنبیه ظاهراً به خاطر نقش او در برگزاری سالگرد مرگ هدی صابر، زندانی سیاسی دیگری که در پی اعتصاب غذا درگذشت، صورت گرفته است.

ژیلا بنی یعقوب، همسر او که در پی بیش از یک ماه بی خبری در ۲۷ تیر با او ملاقات کرده، در مورد وضعیت روحی و جسمی او ابراز نگرانی کرده است. بهمن احمدی امویی دو سال پیش همراه با ۱۶ زندانی سیاسی دیگر در اعتراض به ممنوعیت از حق ملاقات زندانیان سیاسی با خانواده و استفاده از تلفن دست به اعتصاب غذا زد و در پی آن به عنوان تنبیه مدتی در انفرادی به سر برد.

بهمن احمدی امویی در خرداد سال ۱۳۸۸ و در جریان انتخابات ریاست جمهوری دستگیر و دردادگاه تجدیدنظر به پنج سال زندان محکوم شد. اتهام های این روزنامه نگار «تبلیغ علیه دولت»، «توهین به رئیس جمهوری» و «اقدام علیه امنیت ملی» به خاطر نوشتن مقالاتی در روزنامه های کشور بوده است.

سارا ویتسون می گوید: «کبودوند و احمدی امویی به خاطر ایستادگی شجاعانه بر سر اصول شان شایسته تجلیل و قدردانی اند نه زندان و تحقیر. آن ها خود را وقف دفاع از حقوق همه مردم ایران و اعلام خواست های آنان کرده اند».

سازمان دیدبان حقوق بشر جایزه هلمن هلمت را در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۰۱ به محمد صدیق کبودوند و بهمن احمدی امویی تقدیم کرد. این جایزه هرسال به نویسندگانی تعلق می گیرد که به رغم فشارهای سیاسی، شجاعانه از آزادی بیان دفاع کرده اند.