سازمان عفو بین الملل از جمهوری اسلامی ایران خواست به ارعاب و آزار خانواده نسرین ستوده، وکیل زندانی، پایان دهد.
سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای که به این مناسبت منتشر کرده آورده است مقام های ایران باید بیدرنگ به ارعاب خانواده نسرین ستوده، وکیل برجسته مدافع حقوق بشر و زندانی عقیدتی پایان دهند. این بیانیه به مناسبت ابلاغ حکم احضار و ممنوعیت خروج از کشور مهراوه و رضا خندان، دختر ۱۲ ساله و همسر نسرین ستوده، صادر شده است.
آن هریسون، مسئول بخش خاورمیانه و افریقای شمالی عفو بین الملل، ارعاب خانواده نسرین ستوده را که به نوشته این بیانیه «در مدت حبس ناعادلانه او در حمایت از این وکیل زندانی تلاش و ایستادگی کرده اند، نشانه آشکار دیگری از نقض کامل حقوق بشر در ایران» دانسته است.
به نوشته عفو بین الملل نسرین ستوده در حال حاضر دوره شش سال زندان خود را با اتهام های مبهمی چون « تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت ملی از طریق عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر ایران» در بند زنان زندان اوین می گذراند. خانم ستوده این اتهام ها را رد کرده است.
نسرین ستوده که در دادگاه اولیه به ۱۱ سال زندان محکوم شده بود، بارها به انفرادی منتقل شده و چندین بار برای دست یابی به حقوق خود به عنوان زندانی دست به اعتصاب غذا زده است.
عفو بین الملل می نویسد مقام های ایران نه فقط باید بیدرنگ احکام ممنوع الخروجی دختر و همسر نسرین ستوده را لغو کنند، بلکه باید هرچه زودتر و بی قید شرط اورا آزاد کنند. زیرا به نوشته این بیانیه «خانم ستوده تنها به خاطر ابراز مسالمت آمیز عقاید خود و کار قانونی حقوق بشری خود زندانی شده است.»
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران نیز این اقدام را آغاز دور جدیدی در اعمال فشار بر خانواده های زندانیان سیاسی و عقیدتی و بخش دیگری از اعمال فشارهای روانی بر زندانیان ارزیابی کرده است.
واکنش به سخنان معاون حقوق بشر قوه قضائیه
از سوی دیگر ادعای محمد جواد لاریجانی، معاون حقوق بشر قوه قضائیه، که روز ۱۸ تیرماه گفته بود در ایران هیچ زندانی سیاسی وجود ندارد، با واکنش شدید بسیاری از خانواده های زندانیان سیاسی روبرو شد.
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران که برخی از این واکنش ها را منتشر کرده است از قول تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی، فعال حقوق بشر که محکومیت شش سال حبس خود را در زنجان می گذراند، نوشته است:«اگر ما زندانیان سیاسی نداریم چرا ستاد حقوق بشری داریم که دبیرش ایشان باشد و یا چرا نمایندگان مجلس ششم در سال ۱۳۷۸ لایحه ای به نام جرم سیاسی را تصویب کردند؟»
آتیه طاهری، همسر روزنامه نگار زندانی سعید متین پور که حکم ۸ سال زندان خود را با اتهاماتی چون « ارتباط با بیگانگان» و «تبلیغ علیه نظام» می گذراند با اشاره به « صدها زندانی بند ۳۵۰ اوین» به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت:« اگر این ها زندانیان سیاسی نیستند چه جرمی مرتکب شده اند؟ قتل؟ دزدی؟…اینها خودشان هم می دانند که دروغ می گویند… سوال من این است که اینهمه زندانی در بند ۳۵۰ زندان اوین چه کسانی هستند؟ جرمشان چیست؟».
پریناز باغبان حسنی، همسر محمدصدیق کبودوند دبیر سابق سازمان حقوق بشر کردستان که دوره ۱۱ ساله حبس خود را می گذراند و به خاطر محرومیت از دیدن فرزند بیمارش در اعتصاب غذاست به کمپین گفت:« اگر به خودشان زحمت بدهند و پرونده ها را بخوانند و به زندان اوین و زندان های دیگر بروند، می فهمند که چقدر زندانی سیاسی وجود دارد.»
مهدی سحرخیز، فرزند عیسی سحرخیزروزنامه نگار و معاون مطبوعاتی در دولت خاتمی که به پنج سال زندان محکوم شده، گفت:« کسانی که مثل آدم کور به فرمان های دیکتاتور گوش می کنند می توانند بگویند که ما زندانیان سیاسی نداریم اما اگر کوچکترین حرفی که به شان دیکته شده را نزنند مانند بقیه زندانیان سیاسی به زندان می روند».
رضا خندان همسر نسرین ستوده در این باره گفت:«صحبت ایشان (محمد جواد لاریجانی) دلیلی نمی شود بر اینکه زندانیان سیاسی واقعا در جامعه وجود ندارند. این مسئله را افکار عمومی مشخص می کند و افکار عمومی همیشه به زندانیانی مانند همسر من و امثال او زندانی سیاسی می گوید، همین و بس. نه تنها آقای لاریجانی، بلکه هیچ مقام دیگری که از دولت پول می گیرد نمی تواند بگوید که آنها زندانی سیاسی هستند یا نه.»
مرضیه رحیمی همسر ابوالفضل قدیانی که پس از دوسال زندان با اتهام توهین به رئیس جمهور و تبلیغ علیه نظام باردیگردر سال ۱۳۹۰ به اتهام توهین به رهبری و تبلیغ علیه نظام به سه سال زندان محکوم شده گفت:« به نظر بنده لاریجانی قصدش فرافکنی بوده است تا به این ترتیب حقوق زندانیان سیاسی را نادیده بگیرد…چطور ایشان می تواند بگوید که ما زندانیان سیاسی نداریم؟ وقتی جرم سیاسی در کشور ما تعریف نمی شود اینطور هم می شود که کسی بتواند ادعا کند ما زندانیان سیاسی نداریم و از بار مسولیت حقوقی در برابر آنها شانه خالی کند»
و آزاده فرقانی همسر فریبرز رئیس دانا، استاد پیشین اقتصاد در دانشگاه و عضو کانون نویسندگان ایران برای گذراندن یک سال محکومیتش به خاطر مصاحبه درباره هدفمندی رایانه در اوین به سر می برد به کمپین گفت:« توصیه ام به آقای لاریجانی این است که اولاً شماره عینکش را عوض کند و ثانیاً کمی شیشه عینکش را تمیز کند تا بتواند بهتر اطرافش را ببیند… چه سند و مدرکی می خواهند به من و امثال من نشان دهند تا باور کنیم که زندانی سیاسی در ایران وجود ندارد؟ در مملکتی که حقوق دانی مانند عبدالفتاح سلطانی به ۱۸ سال حبس محکوم شده و همسرش به جرم گرفتن جایزه حقوق بشر ایشان تهدید به زندان شده است چطور می توان گفت که زندانی سیاسی وجود ندارد؟»
محمد جواد لاریجانی روز سه شنبه در پاسخ به گفته علی مطهری، نماینده تهران در مجلس، که خطاب به دادستان تهران گفته بود از فشارها علیه زندانیان سیاسی و خانواده های آنان کم کند، گفته بود:« زندانی سیاسی یعنی کسی که در چارچوب قوانین، فعالیت سیاسی کرده اما او را به ناحق به زندان انداخته اند چرا که حاکمان و گردانندگان نظام کار او را دوست نداشته اند. براساس این تعریف در نظام جمهوری اسلامی هیچ زندانی سیاسی وجود ندارد.»
او همچنین بدرفتاری با زندانیان را انکار کرد و آن را «حرفی خلاف و جفایی در حق ملت ایران» توصیف کرد.
هادی قائمی، سخنگوی کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران در گزارشی در این باره که بر سایت کمپین آمده با تاکید بر آن که در ایران هم اکنون صدهازندانی سیاسی وجود دارد، و با اشاره به گزارش نماینده ویژه سازمان ملل در مورد وضع حقوق بشر در ایران که بر وجود حداقل ۱۶۰ زندانی سیاسی در ایران تاکید کرده، گفت:«وقت آن رسیده است که محمدجواد لاریجانی و برادر وی صادق لاریجانی که رییس قوۀ قضاییۀ ایران است به عنوان دو چهره که سرکوب فعلی را هدایت و توجیه می کنند پاسخگو و مسئول شناخته شوند.»
کمپین بین المللی حقوق بشر از قوه قضائیه ایران خواسته است بی درنگ همه زندانیان سیاسی را آزاد کند و از زندانی کردن شهروندان به دلیل ابراز عقاید سیاسی شان خودداری کند.
سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای که به این مناسبت منتشر کرده آورده است مقام های ایران باید بیدرنگ به ارعاب خانواده نسرین ستوده، وکیل برجسته مدافع حقوق بشر و زندانی عقیدتی پایان دهند. این بیانیه به مناسبت ابلاغ حکم احضار و ممنوعیت خروج از کشور مهراوه و رضا خندان، دختر ۱۲ ساله و همسر نسرین ستوده، صادر شده است.
آن هریسون، مسئول بخش خاورمیانه و افریقای شمالی عفو بین الملل، ارعاب خانواده نسرین ستوده را که به نوشته این بیانیه «در مدت حبس ناعادلانه او در حمایت از این وکیل زندانی تلاش و ایستادگی کرده اند، نشانه آشکار دیگری از نقض کامل حقوق بشر در ایران» دانسته است.
به نوشته عفو بین الملل نسرین ستوده در حال حاضر دوره شش سال زندان خود را با اتهام های مبهمی چون « تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت ملی از طریق عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر ایران» در بند زنان زندان اوین می گذراند. خانم ستوده این اتهام ها را رد کرده است.
نسرین ستوده که در دادگاه اولیه به ۱۱ سال زندان محکوم شده بود، بارها به انفرادی منتقل شده و چندین بار برای دست یابی به حقوق خود به عنوان زندانی دست به اعتصاب غذا زده است.
عفو بین الملل می نویسد مقام های ایران نه فقط باید بیدرنگ احکام ممنوع الخروجی دختر و همسر نسرین ستوده را لغو کنند، بلکه باید هرچه زودتر و بی قید شرط اورا آزاد کنند. زیرا به نوشته این بیانیه «خانم ستوده تنها به خاطر ابراز مسالمت آمیز عقاید خود و کار قانونی حقوق بشری خود زندانی شده است.»
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران نیز این اقدام را آغاز دور جدیدی در اعمال فشار بر خانواده های زندانیان سیاسی و عقیدتی و بخش دیگری از اعمال فشارهای روانی بر زندانیان ارزیابی کرده است.
واکنش به سخنان معاون حقوق بشر قوه قضائیه
از سوی دیگر ادعای محمد جواد لاریجانی، معاون حقوق بشر قوه قضائیه، که روز ۱۸ تیرماه گفته بود در ایران هیچ زندانی سیاسی وجود ندارد، با واکنش شدید بسیاری از خانواده های زندانیان سیاسی روبرو شد.
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران که برخی از این واکنش ها را منتشر کرده است از قول تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی، فعال حقوق بشر که محکومیت شش سال حبس خود را در زنجان می گذراند، نوشته است:«اگر ما زندانیان سیاسی نداریم چرا ستاد حقوق بشری داریم که دبیرش ایشان باشد و یا چرا نمایندگان مجلس ششم در سال ۱۳۷۸ لایحه ای به نام جرم سیاسی را تصویب کردند؟»
آتیه طاهری، همسر روزنامه نگار زندانی سعید متین پور که حکم ۸ سال زندان خود را با اتهاماتی چون « ارتباط با بیگانگان» و «تبلیغ علیه نظام» می گذراند با اشاره به « صدها زندانی بند ۳۵۰ اوین» به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت:« اگر این ها زندانیان سیاسی نیستند چه جرمی مرتکب شده اند؟ قتل؟ دزدی؟…اینها خودشان هم می دانند که دروغ می گویند… سوال من این است که اینهمه زندانی در بند ۳۵۰ زندان اوین چه کسانی هستند؟ جرمشان چیست؟».
پریناز باغبان حسنی، همسر محمدصدیق کبودوند دبیر سابق سازمان حقوق بشر کردستان که دوره ۱۱ ساله حبس خود را می گذراند و به خاطر محرومیت از دیدن فرزند بیمارش در اعتصاب غذاست به کمپین گفت:« اگر به خودشان زحمت بدهند و پرونده ها را بخوانند و به زندان اوین و زندان های دیگر بروند، می فهمند که چقدر زندانی سیاسی وجود دارد.»
مهدی سحرخیز، فرزند عیسی سحرخیزروزنامه نگار و معاون مطبوعاتی در دولت خاتمی که به پنج سال زندان محکوم شده، گفت:« کسانی که مثل آدم کور به فرمان های دیکتاتور گوش می کنند می توانند بگویند که ما زندانیان سیاسی نداریم اما اگر کوچکترین حرفی که به شان دیکته شده را نزنند مانند بقیه زندانیان سیاسی به زندان می روند».
رضا خندان همسر نسرین ستوده در این باره گفت:«صحبت ایشان (محمد جواد لاریجانی) دلیلی نمی شود بر اینکه زندانیان سیاسی واقعا در جامعه وجود ندارند. این مسئله را افکار عمومی مشخص می کند و افکار عمومی همیشه به زندانیانی مانند همسر من و امثال او زندانی سیاسی می گوید، همین و بس. نه تنها آقای لاریجانی، بلکه هیچ مقام دیگری که از دولت پول می گیرد نمی تواند بگوید که آنها زندانی سیاسی هستند یا نه.»
مرضیه رحیمی همسر ابوالفضل قدیانی که پس از دوسال زندان با اتهام توهین به رئیس جمهور و تبلیغ علیه نظام باردیگردر سال ۱۳۹۰ به اتهام توهین به رهبری و تبلیغ علیه نظام به سه سال زندان محکوم شده گفت:« به نظر بنده لاریجانی قصدش فرافکنی بوده است تا به این ترتیب حقوق زندانیان سیاسی را نادیده بگیرد…چطور ایشان می تواند بگوید که ما زندانیان سیاسی نداریم؟ وقتی جرم سیاسی در کشور ما تعریف نمی شود اینطور هم می شود که کسی بتواند ادعا کند ما زندانیان سیاسی نداریم و از بار مسولیت حقوقی در برابر آنها شانه خالی کند»
و آزاده فرقانی همسر فریبرز رئیس دانا، استاد پیشین اقتصاد در دانشگاه و عضو کانون نویسندگان ایران برای گذراندن یک سال محکومیتش به خاطر مصاحبه درباره هدفمندی رایانه در اوین به سر می برد به کمپین گفت:« توصیه ام به آقای لاریجانی این است که اولاً شماره عینکش را عوض کند و ثانیاً کمی شیشه عینکش را تمیز کند تا بتواند بهتر اطرافش را ببیند… چه سند و مدرکی می خواهند به من و امثال من نشان دهند تا باور کنیم که زندانی سیاسی در ایران وجود ندارد؟ در مملکتی که حقوق دانی مانند عبدالفتاح سلطانی به ۱۸ سال حبس محکوم شده و همسرش به جرم گرفتن جایزه حقوق بشر ایشان تهدید به زندان شده است چطور می توان گفت که زندانی سیاسی وجود ندارد؟»
محمد جواد لاریجانی روز سه شنبه در پاسخ به گفته علی مطهری، نماینده تهران در مجلس، که خطاب به دادستان تهران گفته بود از فشارها علیه زندانیان سیاسی و خانواده های آنان کم کند، گفته بود:« زندانی سیاسی یعنی کسی که در چارچوب قوانین، فعالیت سیاسی کرده اما او را به ناحق به زندان انداخته اند چرا که حاکمان و گردانندگان نظام کار او را دوست نداشته اند. براساس این تعریف در نظام جمهوری اسلامی هیچ زندانی سیاسی وجود ندارد.»
او همچنین بدرفتاری با زندانیان را انکار کرد و آن را «حرفی خلاف و جفایی در حق ملت ایران» توصیف کرد.
هادی قائمی، سخنگوی کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران در گزارشی در این باره که بر سایت کمپین آمده با تاکید بر آن که در ایران هم اکنون صدهازندانی سیاسی وجود دارد، و با اشاره به گزارش نماینده ویژه سازمان ملل در مورد وضع حقوق بشر در ایران که بر وجود حداقل ۱۶۰ زندانی سیاسی در ایران تاکید کرده، گفت:«وقت آن رسیده است که محمدجواد لاریجانی و برادر وی صادق لاریجانی که رییس قوۀ قضاییۀ ایران است به عنوان دو چهره که سرکوب فعلی را هدایت و توجیه می کنند پاسخگو و مسئول شناخته شوند.»
کمپین بین المللی حقوق بشر از قوه قضائیه ایران خواسته است بی درنگ همه زندانیان سیاسی را آزاد کند و از زندانی کردن شهروندان به دلیل ابراز عقاید سیاسی شان خودداری کند.