رئیس دبیرخانه «شورای عالی سلامت و امنیت غذایی» در ایران می‌گوید ۸ استان کشور در معرض خطر «ناامنی غذایی» قرار دارند.
به گزارش خبرگزاری ایلنا، محمداسماعیل مطلق گفت: استان های سیستان و بلوچستان، کهگیلویه و بویراحمد، ایلام، هرمزگان، بوشهر، خوزستان، کرمان و خراسان جنوبی نیاز به «توجه بیشتری» از لحاظ تغذیه دارند.
او افزود: از آنجا که «سند ملی امنیت غذایی» ۱۰ ساله است و از سال ۱۴۰۲ آغاز شده است، انتظار این که تنها با گذشت یک سال، نیمی از آن اجرا شده باشد، امکان‌پذیر نیست.
شماری از مقامات مسئول، عدم مشارکت تمامی نهادها و ابهامات موجود در این سند را از دلایل اجرا نشدن درست آن می‌دانند.
آمار منتشرشده در رسانه‌های ایران نشان می‌دهد در استان خوزستان، ۵۸ درصد از خانواده‌ها دچار تغذیه ناامن هستند و در استان سیستان و بلوچستان این رقم به ۷۰ درصد می‌رسد و در استان کرمان، ۷۴ درصد تغذیه ناایمن دارند.
ناصر کلانتری، عضو انجمن تغذیه کودکان ایران، به خبرگزاری «رکنا» گفته است که در سیستان و بلوچستان، ۵۰ درصد از کودکان دچار سوتغذیه و کوتاه قامتی ناشی از آن و ۲۵ درصد نیز کم‌وزنی ناشی از اختلال تغذیه دارند.
پیشتر مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در گزارشی تحت عنوان «وضعیت فقر در ۱۴۰۱» اعلام کرده بود که میزان مصرف کالری نیمی از جمعیت ایران در این سال، کمتر از حد استاندارد یعنی ۲۱۰۰ کالری در روز بوده است.
این گزارش همچنین می‌گوید که کاهش کالری در دهک‌های متوسط شدیدتر بوده است.
نوسانات اقتصادی و افزایش قیمت‌ها در سالیان اخیر، منجر به کوچک شدن سفره خانواده‌های ایرانی شده است.
بر اساس گزارش ها، حداقل دستمزد کارگران مشمول قانون کار و بازنشستگان حدود یک سوم خط فقر است.
روزنامه «دنیای اقتصاد» در اردیبهشت‌ماه به نقل از دبیر انجمن صنعت گوشت و مواد پروتئینی کشور گزارش داده بود که سرانه مصرف گوشت ایران به شدت کم شده و به جای میانگین استاندارد جهانی ۳۰ کیلوگرم در سال، تنها ۵ کیلوگرم در سال است.
امنیت غذایی و اهمیت آن
بر اساس نتایج اجلاس جهانی غذا در سال ۱۹۹۶ میلادی، امنیت غذایی زمانی تعریف می‌شود که همه مردم در تمامی دوران‌ها به مواد غذایی سالم و مغذی کافی دسترسی فیزیکی و اقتصادی داشته باشند و نیازها و ترجیحات غذایی را برای یک زندگی فعال و سالم برآورده شود.
امنیت غذایی، چهار رکن اصلی دارد که اولی در دسترس بودن فیزیکی مواد غذایی است که بر بخش عرضه و تولید تمرکز دارد.
دوم، در دسترس بودن اقتصادی غذا است که تأکید می‌کند عرضه کافی غذا در سطح ملی یا بین‌المللی به خودی خود امنیت غذایی در سطح خانوارها را تضمین نمی‌کند و عواملی چون درآمدها، هزینه‌ها، وضعیت بازار و قیمت‌گذاری را در برمی‌گیرد.
سوم، چگونگی مصرف غذا است که تمرکزش بر دریافت انرژی و مواد مغذی کافی از طریق مراقبت‌ها و شیوه‌های تغذیه مناسب، تنوع رژیم غذایی در خانوارها است.
عامل چهارم، ثبات این سه رکن کلی در طول زمان است چرا که حتی اگر امروز مصرف غذای شما کافی باشد، اگر به صورت دوره‌ای دسترسی کافی به غذای مناسب نداشته باشید، همچنان از لحاظ غذایی دچار «ناامنی» هستید.
شرایط نامساعد آب و هوایی، بی‌ثباتی سیاسی و عوامل اقتصادی مانند بیکاری و افزایش قیمت مواد غذایی بر وضعیت امنیت غذایی افراد تأثیر زیادی دارند.
فقدان دسترسی اقتصادی به رژیم‌های غذایی سالم، معضلی است که بیش از یک سوم جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
داده‌های جدید سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که در سال ۲۰۲۲ میلادی، بیش از ۲.۸ میلیارد تن به دلایل اقتصادی قادر به داشتن یک رژیم غذایی سالم نبودند.
این نابرابری در کشورهای کم درآمد بیشتر مشهود است و ۷۱.۵ درصد از جمعیت نمی‌توانند از پس هزینه‌های یک رژیم غذایی سالم برآیند در حالی که این رقم در کشورهای با درآمد بالا، ۶.۳ درصد است.
