گزارش ها حاکی از آن است که فعالان کارگری و صنفی زندانی همچنان تحت فشار هستند و به روند درمان آنها از سوی سازمان زندان‌ها و یا مقامات قوه قضاییه انجام نمی شود.
خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، نوشت که یونس آزادبر، فعال کارگری، به رغم حال نامساعد جسمی، بیش از سه ماه است که بلاتکلیف در زندان لاکان رشت زندانی است.
هرانا به نقل از یک منبع مطلع نزدیک به خانواده این فعال کارگر زندانی افزود که قای آزادبر به بیماری صرع و مشکلات گوارشی مبتلا است ولی مسئولان، پرونده او را به پزشکی قانونی ارجاع نمی دهند.
یونس آزادبر روز ۲۸ تیر سال جاری به دست ماموران اطلاعات سپاه پاسداران در منزل شخصی خود در شهر سنگر در استان گیلان بازداشت شد.
او در دادگاهی که روز ۹ شهریور برگزار شد، به «محاربه»، «تبلیغ علیه نظام و عضویت در گروه های مخالف نظام» متهم شد و در دادگاه از خود در برابر این اتهامات دفاع کرد.
هرانا همچنین اشاره کرد که مازیار سیدنژاد، فعال کارگر زندانی، نیز در شرایطی دوران محکومیت خود را سپری می‌کند که از بیماری قلبی رنج می‌برد.
هرانا به نقل از یک منبع مطلع نزدیک به خانواده این زندانی سیاسی نوشت: «آقای سیدنژاد از بیماری قلبی رنج می برد و بر اساس اعلام پزشکان، نیاز به درمان تخصصی دارد.»
این فعال کارگری روز ۱۷ خرداد ۱۴۰۰ به دست نیروهای امنیتی در منزل خود در تهران بازداشت و روز ۲۵ مرداد همان سال با تودیع وثیقه ۶۰۰ میلیون تومانی از زندان اوین آزاد شد.
مازیار سیدنژاد در دی ماه سال گذشته در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ظن «عضویت در گروه های کمونیستی» به دو سال حبس و از بابت اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یک سال حبس محکوم شد.
نیروهای امنیتی همچنین رضا اقدسی، فعال کارگری و از کارگران قدیمی و اخراجی ایران خودرو، را در روز سه‌شنبه دوم آبان، پس از احضار مجدد به شعبه سوم بازپرسی اوین، با قرار ۵۰۰ میلیون تومانی بازداشت و به زندان اوین منتقل کردند.
اتحادیه آزاد کارگران ایران با انتشار این خبر نوشت که این فعال کارگری، ناشنوا و دارای محدودیت جسمی است و تحت درمان پزشکان معالج قرار دارد.
آقای اقدسی در روز ۲۳ مهر نیز به بازپرسی اوین احضار شده بود و در جریان جنبش «زن زندگی آزادی» در پاییز ۱۴۰۱ نیز همراه با همسرش به دست نیروهای امنیتی بازداشت شد.
ممانعت یا تعلل برای درمان زندانیان در ایران یکی از مواردی است که نیروهای امنیتی برای تحت فشار قرار دادن زندانیان و خانواده آنها انجام می‌دهند و گزارش‌های منتشر شده نشان دهنده شدت گرفتن این رویکرد در مقابل زندانیان عقدیتی و سیاسی در ماه‌های اخیر است.
در این ارتباط، شمار دیگری از فعالان کارگری و صنفی زندانی نیاز به ادامه درمان و معالجه دارند که مقامات سازمان زندان ها به این موضوع بی توجهی می کنند. از جمله می توان به رضا شهابی، داود رضوی، نسرین جوادی و جعفر ابراهیمی اشاره کرد.
