هولمن جنکینز، ستون‌نویس وال استریت ژورنال، در مقاله‌‌ای تحت عنوان «تبدیل موفقیت علیه کووید به شکست»، می‌نویسد شعار «کووید صفر» چین که شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین، آن را به عنوان اثبات برتری چین بر زبان آورد، اینک به تعطیلی‌های سختگیرانه، فراگیر و گسترده‌ای انجامیده است که هر کدام و در مجموع، عظیم‌تر هستند از تعطیل و قرنطینه کامل ۱۱ میلیون ساکنان «ووهان»، در آغاز سال ۲۰۲۰، زمانی که شناخت و درمان ویروس از اکنون عقب‌تر بود و با تولید واکسن، ماه‌ها فاصله داشت.
هولمن جنکینز، می‌نویسد قرنطینه کنونی شهر شانگهای و تعطیل اخیر شهر شنجن، ۴۳ میلیون نفر را به خانه‌نشینی و اتکا به تحویل دولتی غذا، مجبور ساخت. تعطیلی این دو گذرگاه اقتصاد جهانی، بزرگترین تعطیلی‌های کرونائی هستند که چین تاکنون تجربه کرده است.
گزارش‌های روزانه دولت چین نشان می‌دهد که ۹۵ درصد از موارد ابتلا به کووید-۱۹ که در جریان آزمایش‌های بی‌امان توده‌ای، کشف می‌شوند، بدون عارضه هستند. از حدود ۱۳۰ هزار مورد ابتلا که از آغاز ماه مارس تا کنون در شانگهای گزارش داده شده است، گفته شد که حدود ۵ هزار به توجه پزشک نیاز داشتند و دو نفر نیز جان دادند. مقامات دولت چین می‌گویند که نسبت ابتلا در سراسر کشور همین طور است. نویسنده وال استریت ژورنال می‌پرسد: وقتی بیماری تا این حد خفیف است، چرا تعطیلی؟
جنکینز می‌افزاید با توجه به صدمات وارده بر اثر تعطیلی ناشی از یک بیماری خفیف شبیه سرماخوردگی به اقتصاد چین و اقتصاد جهانی، این معما که وقتی بیماری تا این حد خفیف است چرا تعطیلی اعمال می‌شود، معمایی آزاردهنده است.
یک نظریه که در رسانه‌های اجتماعی هم مطرح شده، این است که چین به هر تلاشی دست می‌زند، از هیچ هزینه و غرامتی فروگذار نمی‌کند تا حرفی که شی جین پینگ به عنوان دلیل برتری نظام حکومتی چین بر زبان آورد، حفظ شود.
توضیح دیگر این است که رهبران چین هنوز واقعا از بروز یک بحران بالقوه بهداشتی، واهمه دارند. هر چند ۹۰ درصد از شهروندان چین واکسن زده‌اند، اما ۴۰ درصد از ۸۰ و چند ساله‌ها، یعنی ۲۷ میلیون تن از آسیب‌پذیرترین گروه جمعیتی چین، هنوز مایه‌کوبی نشده‌اند. در شانگهای ۲۶ میلیونی، اگر اومیکرون شیوعی مشابه برخی کشورهای غربی پیدا کند، نتیجه ممکن است مرگ بیماران کوویدی باشد در اثر ازدحام در نظام ورشکسته بیمارستانی. این سبب سرشکستگی می‌شود برای حزب کمونیست و شی جین پینگ، که در شوق تبدیل شدن به مائوی دوم، همه مسئولیت‌ها و بنابراین تقصیرها را به گردن گرفته است.
جنکینز استدلال می‌کند که جز خطر کردن، راه دیگری برای فرار از دام کووید صفر وجود ندارد و با توجه به کاهش تدریجی تاثیر واکسن، می‌نویسد سئوال نیشدار این است که اگر نه حالا، پس کی؟ آیا چین می‌خواهد تا وقتی ۱.۴ میلیارد نفر را به شلنگ واکسن مداوم متصل نکرده، دست نگهدارد؟
از سوی دیگر، اجبار به نگهداری تمام کسانی که جواب تست کووید آنها مثبت است به همراه تمام نزدیکان آنها، در تاسیسات ویژه قرنطینه با حضور پزشک و پرستار، همین حالا هم به نظام بهداشت و درمان شانگهای فشار می‌آورد و کارکنان را که باید هزاران بیمار سالم را زیر نظر داشته باشند، خسته می‌کند.
از سوی دیگر، دو سال تبلیغ کووید صفر سبب شده است که میلیون‌ها چینی، نه تنها در مرگبار بودن کووید اغراق کنند، بلکه از تعطیلی هم به شدت واهمه داشته باشند، چون شنیده‌اند با گرسنگی و دوری از درمان و ناتوانی از کمک به عزیزان، همراه است.
جنکینز می‌نویسد تعطیلی هشت روزه شانگهای را اخیرا تا ابد طولانی کرده‌اند که چه شود؟ چون ۲۶ میلیون اهالی شانگهای هنوز هم به اندازه روز اول، آسیب‌پذیر هستند.
از دید نویسنده وال استریت ژورنال، طنز ماجرا، از غم‌انگیز هم فراتر است، زیرا از جنون خودکامگی نشان دارد. اینکه چین دوسال، وقتی واکسن و درمان کافی نبود، از گسترش کووید جلوگیری کرد، خود یک پیروزی است و جایزه آن باید الان روی طاقچه باشد، و مردم راضی حالا باید به زندگی عادی در کنار سویه رام‌شده ویروس کرونا، باز گردند.
هولمن جنکینز، ستون‌نویس وال استریت ژورنال، می‌نویسد: اما این پیامد عاقلانه، ناممکن شده است زیرا نظام حاکم، آرمان کووید صفر خود را به چیزی جنون‌آمیز تبدیل کرده. اگر جلوی ابتلا باید گرفته شود و هر ابتلا یک شکست است، پس حزب کمونیست بازی‌ای برای خود چیده که پیروزی در آن ممکن نیست.
