ស្រុកមុខកំពូល ខេត្តកណ្តាល — អ្នកស្រី ឈុំ ស៊ីម និងគ្រួសារដែលមានកូនបីនាក់ អាយុក្រោម ១៨ ឆ្នាំ គឺជាកម្មករឡឥដ្ឋស្ថិតក្នុងឃុំព្រែកអញ្ចាញ ស្រុកមុខកំពូល ខេត្តកណ្តាល។ អ្នកស្រីធ្វើជាកម្មករឡឥដ្ឋប្រមាណជាង ២០ មកហើយ បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីបានបោះបង់ការធ្វើស្រែចម្ការ ដោយសារទទួលបានទិន្នផលទាបពេក។
កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ អ្នកស្រីបានខ្ចីលុយថៅកែឡឥដ្ឋមួយនៅស្រុករការកោង ខេត្តកណ្តាល ដែលជាឡឥដ្ឋអ្នកស្រីធ្វើមុនពេលប្តូរមកធ្វើនៅឡឥដ្ឋបច្ចុប្បន្ន ដើម្បីព្យាបាលជំងឺម្តាយនិងកូនៗរបស់អ្នកស្រីជាបន្តបន្ទាប់។
អ្នកស្រីប្រាប់វីអូអេថា ដំបូងអ្នកស្រីខ្ចីចាប់ពី ៦០ម៉ឺនរៀល និងជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់ចំនួន ៧ពាន់ដុល្លារ។
ស្រ្តីវ័យ ៤៦ ឆ្នាំរូបនេះ និយាយថា៖ «អង្កាល់ដំបូងខ្ចីតែ ៦០ម៉ឺនទេ។ ដល់យូរៗទៅ យើងចេះតែកើនកូនចៅធ្វើមិនកើត កូនឈឺកូនអីអ៊ីចឹងទៅ យើងឈឺ ម្តាយឪពុកឯណោះឈឺ ក៏ចេះតែកើនៗទៅ ឡើងដល់ ៧ពាន់ [ដុល្លារអាមេរិក]»។
អ្នកស្រី ស៊ីម ដែលមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម ប្រាប់ VOA កាលពីថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា ថា ដើម្បីអាចខ្ចីលុយពីថៅកែឡឥដ្ឋបាន រហូតដល់ ៧ពាន់ដុល្លារ ដោយឥតការប្រាក់ អ្នកស្រីត្រូវដាក់ប្លង់ផ្ទះតូចមួយនៅស្រុកកំណើត ហើយត្រូវធ្វើជាកម្មករឡឥដ្ឋទាំងប្តី និងកូន ដែលមានអាយុក្រោម ១៨ឆ្នាំ។
អង្គុយក្នុងផ្ទះប្រក់ស័ង្កសីជាប់សិប្បកម្មឡឥដ្ឋដែលសង់ដោយម្ចាស់សិប្បកម្មក្នុងឃុំព្រែកអញ្ចាញ អ្នកស្រីរៀបរាប់ទាំងទឹកមុខស្រពោនថា៖ «ពីដំបូងឡើយ គិតថា នាំគ្នាថាលុយហ្នឹង ខ្ចីអត់ការប្រាក់ អ៊ីចឹងហើយយើងទាល់ យើងខ្វះខាត យើងប្រញាប់ យើងខ្ចីគេទៅ គេអត់គិតការ គេយកកម្លាំងយើងគិតធ្វើជាការហើយ»។
អ្នកស្រី ស៊ីម បន្ថែមថា អ្នកស្រីបានប្តូរមកធ្វើការនៅឡឥដ្ឋថ្មី ហើយលក្ខខណ្ឌដែលអ្នកស្រីអាចប្តូរកន្លែងធ្វើការបាន ដោយសារអ្នកស្រីបានខ្ចីលុយថៅកែឡឥដ្ឋថ្មី យកទៅសងថៅកែឡឥដ្ឋចាស់។
ក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋស្ទើទូទាំងប្រទេសនៅកម្ពុជាតែងតែមានវត្តមានកុមារអាយុក្រោម ១៨ឆ្នាំ ធ្វើការដើម្បីសម្រាលបន្ទុកក្នុងគ្រួសារ ដូចជាកូនៗរបស់អ្នកស្រី ស៊ីម និងគ្រួសារកម្មករផ្សេងៗទៀត ដែលធ្វើការក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋជាមួយអ្នកស្រីជាដើម។ ពួកគេនៅតែបន្តធ្វើ បើទោះបីជាដឹង ថាច្បាប់មិនអនុញ្ញាតឲ្យកុមារអាយុក្រោម ១៨ ឆ្នាំ ធ្វើការក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋក៏ដោយ។
អ្នកស្រី ស៊ីម បន្ថែមថា អ្នកស្រី ប្តី និងកូនអាយុ ១៦ឆ្នាំ ធ្វើជាអ្នកចាប់ឥដ្ឋដែលយកចេញពីម៉ាស៊ីនដាក់ហាល ហើយការហាលឥដ្ឋមួយម៉ឺនដុំ ទទួលកម្រៃបាន ២៥,០០០រៀល។ ក្នុងមួយថ្ងៃ គ្រួសារអ្នកស្រីទទួលបានលុយចំនួន ២៥,០០០រៀល ទៅ ៣៥,០០០រៀល ដែលបានមកពីការហាលឥដ្ឋ។
«មួយដុំ ២រៀល ៥កាក់។ ក្នុងមួយម៉ឺនឥដ្ឋបាន ២៥,០០០ លុយ។ ក្នុងមួយថ្ងៃបាន ១ម៉ឺន [ឥដ្ឋ] មួយម៉ឺនជាង [ឥដ្ឋ] អស់ហើយបីនាក់។ មួយក្រុមហ្នឹងបីនាក់។ បីនាក់បាន ២៥,០០០-៣០,០០០ [រៀល] អស់ហើយ។ ម្នាក់ឯងធ្វើអត់កើត។ ចាប់ផង ហាលផង អូសរទេះហាល»។
ខណៈកូនប្រុសអាយុ ១៤ឆ្នាំ របស់អ្នកស្រី ស៊ីម កំពុងជញ្ជូនឥដ្ឋដាក់ចូលរទេះ អ្នកស្រីនិយាយថា អ្នកស្រីបានដឹងថា កុមារមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការនៅឡឥដ្ឋនោះទេ ប៉ុន្តែបញ្ហាជីវភាពដែលកំពុងខ្វះខាត និងបំណុល ជំរុញឲ្យកូនៗរបស់អ្នកស្រីជួយធ្វើការដើម្បីបង្កើនចំណូល។
«បើម៉ែឪហូបអត់គ្រប់ ប្រាក់ឈ្នួលវាទាបពេក អ៊ីចឹងហើយក្មេងទាល់តែជួយខ្លះ វាបានហូបក្រៅវាទៅ វាធ្វើបាន»។
គ្មានថ្ងៃឈប់ ដរាបណាបំណុលសងមិនដាច់
បើទោះបីជាគ្រួសារអ្នកស្រី ឈុំ ស៊ីម មានកូនតូចៗជួយការងារក្នុងឡឥដ្ឋក្តី ក៏គ្រួសារមួយនេះនៅតែមិនអាចទទួលបានប្រាក់កម្រៃសមរម្យ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ និងសងបំណុលថៅកែដដែល។
«វាអត់សមស្របនឹងកម្លាំងពលកម្មយើងទេ។ ប្រាក់ឈ្នួលនឹងវាទាប។ ក្នុងមួយថ្ងៃបីនាក់ បានបីម៉ឺនជាង។ មួយថ្ងៃអស់ហើយថា មួយម៉ឺនជាងម្នាក់។ អត់បានកាត់ [បំណុល] គេផង អត់បានរួច បានតែហូបមិនគ្រាន់ផង»។
ក្នុងរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវដែលមានចំណងជើងថា៖ «ជំរឿនឧស្សាហកម្មផលិតឥដ្ឋនៅកម្ពុជា៖ ប្រជាជន ភូមិសាស្រ្ត និងការអនុវត្ត» ដែលចេញដោយសហព័ន្ធសហជីពកម្មករសំណង់ និងព្រៃឈើកម្ពុជា (BWUC) កាលពីខែតុលា ឆ្នាំ២០១៩ បង្ហាញថា នៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជាមានឡឥដ្ឋចំនួន ៤៦៤កន្លែង ដែលកំពុងដំណើរការ។ កម្មករឡឥដ្ឋមានចំនួន ៦,៨៦៣នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្សស្នាក់នៅក្នុងសិប្បកម្មផលិតឥដ្ឋ ដែលមានចំនួន ១០,២១៧នាក់។ ក្នុងនោះកុមារ ឬអ្នកមានអាយុក្រោម ១៨ឆ្នាំ មានចំនួន ៦៣៨នាក់ ឬប្រមាណ ១០% នៃចំនួនកម្មករសរុប។ របាយការណ៍បញ្ជាក់ថា កុមារទាំងនោះខ្លះធ្វើជាកម្មកសរពេញម៉ោង និងខ្លះទៀតធ្វើក្រៅម៉ោង។
អ្នកស្រី ឈុំ ស៊ីម និយាយថា អ្នកស្រី និងគ្រួសារមិនអាចឈប់ធ្វើការនៅសិប្បកម្មឡឥដ្ឋបាននោះទេ ដរាបណាអ្នកស្រីមិនមានលុយសងបំណុលដែលជំពាក់ថៅកែឡ។
ដោយឡែក របាយការណ៍មួយរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវនៅសាកលវិទ្យាល័យហូលូវេ (Holloway University មានចំណងជើងថា «ឥដ្ឋឈាម» ចេញផ្សាយកាលពីខែតុលា ឆ្នាំ ២០១៨ បង្ហាញថា ពលរដ្ឋរាប់ពាន់គ្រួសារដែលជំពាក់បំណុលគេ ក្នុងនោះរួមមានទាំងកុមារផង ត្រូវធ្វើការងារក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ជាទីបំផុត ដើម្បីបំពេញតម្រូវការឥដ្ឋ ដែលរបាយការណ៍ចាត់ទុកថា ជា «ឥដ្ឋឈាម» សម្រាប់ការសាងសង់។
របាយការណ៍ស្រាវជ្រាវនោះបន្ថែមថា ដើម្បីបានកម្មករមកធ្វើការងារនៅឡឥដ្ឋ ម្ចាស់ឡឥដ្ឋបានសងបំណុលជំនួសកសិករដែលជំពាក់លុយគេ ប៉ុន្តែតម្រូវឲ្យកសិករទាំងនោះធ្វើការងារនៅក្នុងឡឥដ្ឋរហូតដល់កាត់បំណុលប្រមាណពី មួយរយដុល្លារ ដល់បួនពាន់ដុល្លារ ដែលជំពាក់ម្ចាស់ឡឥដ្ឋវិញ។
កាលពីខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៦ អង្គការសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូបានចេញផ្សាយរបាយការណ៍មួយស្តីអំពី «ការអភិវឌ្ឍលើទាសភាព៖ ការបញ្ចាំខ្លួនដោះបំណុល និងពលកម្មកុមារ ក្នុងសិប្បកម្មផលិតឥដ្ឋនៅកម្ពុជា»។ របាយការណ៍នោះរៀបរាប់ថា មធ្យោបាយដែលម្ចាស់សិប្បកម្មជ្រើសរើសកម្មករដោយការផ្តល់ប្រាក់កម្ចី និងការផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅដល់គ្រួសារទីទ័លក្រ។
របាយការណ៍នោះរៀបរាប់លម្អិតថា ម្ចាស់សិប្បកម្មទាំងនោះអូសទាញកុមារ និងមនុស្សពេញវ័យតាមរយៈមធ្យោបាយ ការផ្តល់ប្រាក់កម្ចីនិងការផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅដល់គ្រួសារទីទាល់ក្រហើយពួកគេបានធានាផ្ដល់ប្រាក់កម្ចី ដោយការសន្យាចំពោះកម្មករថាពួកគេត្រូវធ្វើការក្នុងសិប្បកម្មរហូតដល់ប្រាក់កម្ចីនោះត្រូវបានទូទាត់សងគ្រប់ចំនួនវិញ។ ប៉ុន្តែប្រាក់ឈ្នួលក្នុងសិប្បកម្ម គឺមានចំនួនទាបដែលចំណូលនេះកម្មករទទួលបានសម្រាប់តែផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃតែប៉ុណ្ណោះ ហើយកម្មករជាច្រើននាក់បានខ្ចីប្រាក់បន្ថែមទៀតពីម្ចាស់សិប្បកម្ម សម្រាប់តម្រូវការចាយវាយចាំបាច់។
បំណុលតជំនាន់
បើតាមលីកាដូ មូលហេតុដំបូងដែលកម្មករខ្ចីប្រាក់ថៅកែឡឥដ្ឋ ដោយសារតែបញ្ហាជំងឺក្នុងគ្រួសារ ឬទិន្នផលដំណាំមិនល្អ ដែលបណ្តាលឲ្យពួកគេធ្លាក់ខ្លួនជាប់បំណុល។ ប្រាក់កម្ចីដំបូងមានចំនួនត្រឹមតែ២០០ ទៅ៣០០ដុល្លារតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែរយៈពេលកាន់តែយូរទៅ បំណុលកាន់តែកើនឡើងរហូតដល់ ១,០០០ដុល្លារទៅ ៦,០០០ដុល្លារជាចំនួនទឹកប្រាក់ដែលកម្មករទាំងនោះ មិនអាចមានលទ្ធភាពសងអស់ឡើយ។
នៅពេលប្រាក់បំណុលឈានដល់កម្រិតខ្ពស់រហូតមិនអាចសងអស់ កម្មករទាំងនោះត្រូវក្លាយជាកម្មករតជំនាន់ពីឪពុកម្តាយទៅកូននិងតរហូតដល់ចៅ។ ហើយការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះក៏រកឃើញថាគ្រួសារមួយចំនួនត្រូវធ្វើការដើម្បីសងបំណុលអស់ ៣ជំនាន់មកហើយ ដែលប្រាក់បំណុលដំបូងត្រូវបានខ្ចីដោយសមាជិកគ្រួសារជំនាន់មុន។
របាយការណ៍ដែលចេញនៅឆ្នាំ ២០១៦ ដដែលនោះ ក៏បានបង្ហាញពីលក្ខខណ្ឌការងារដែលប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់ក្នុងសិប្បកម្មផលិតឥដ្ឋ ជាពិសេសកុមារដែលបានពិការដៃដោយសារម៉ាស៊ីនផលិតឥដ្ឋ។
របាយការណ៍របស់អង្គការលីកាដូដដែលក៏បានរកឃើញថា ដោយសារតែភាពភ័យខ្លាចនិងផលវិបាកនៃការពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើម្ចាស់សិប្បកម្មកម្មករជាច្រើននាក់គ្មានបំណងតវ៉ាប្រឆាំងទៅនឹងលក្ខខណ្ឌការងារដ៏លំបាករបស់ពួកគេនោះទេ។
កាលពីដើមខែមីនា ឆ្នាំ ២០១៩ កុមារីអាយុ ១០ឆ្នាំម្នាក់ ជាកូនកម្មករឡឥដ្ឋ បានជួបគ្រោះថ្នាក់នៅសិប្បកម្មផលិតឥដ្ឋមួយ ស្ថិតនៅឃុំព្រះប្រសប់ ស្រុកខ្សាច់កណ្ដាល ខេត្តកណ្ដាល ដែលបានបង្កឲ្យកុមារីនោះបាត់បង់ដៃម្ខាង។
លោក អំ សំអាត នាយករងទទួលបន្ទុកផ្នែកឃ្លាំមើលនិងការពារសិទ្ធិមនុស្សនៃអង្គការលីកាដូ ប្រាប់ VOA ថា កុមារដែលកំពុងធ្វើការនៅសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ នៅតែបន្តមាននិងបន្តជួបបញ្ហាទាំងសុខភាព និងសុវត្ថិភាពដដែល បើទោះបីជាក្រសួងការងារមានចុះអធិការកិច្ចតាមឡឥដ្ឋទាំងនោះក៏ដោយ។ លោកបន្តថា ការដែលកុមារនៅតែបន្តមានវត្តមានធ្វើការក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ គឺដោយសារឱពុកម្តាយរបស់ពួកគេជំពាក់បំណុលរបស់ម្ចាស់សិប្បកម្មច្រើន ហើយអធិការកិច្ចពីខាងក្រសួងធ្វើឡើងមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «ទោះបីឡឥដ្ឋមួយចំនួនក្លាយទៅជាឡឥដ្ឋទំនើប ដែលប្រើគ្រឿងចក្រទំនើបដែលមិនសូវបង្កភាពគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់កុមារ ប៉ុន្តែកុមារខ្លះក៏នៅតែប្រើប្រាស់ពលកម្ម ដូចជាការជញ្ជូនឥដ្ឋ ឬលើកឥដ្ឋដាក់លើឡានអីជាដើម គឺនៅតែមានការប្រើប្រាស់។ ជាពិសេសរឿងនៅក្នុងឡ ទោះបីជាឡហ្នឹងបានស្ងួតឥដ្ឋរួចទៅហើយ ប៉ុន្តែការចូលទៅក្នុងឡ គឺមានលក្ខណៈក្តៅ អ៊ីចឹងការប្រើប្រាស់កង្ហារអីហ្នឹង ក៏វាមិនគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធានាសុខភាពកុមារដែរបាទ»។
លោក អំ សំអាត បន្ថែមថា ការបន្តឲ្យកុមារធ្វើការនៅសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ គឺជាសកម្មភាពដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់សុវត្ថិភាពសិទ្ធិ និងការលូតលាស់របស់កុមារ។
«បើសិនជាកម្លាំងពលកម្មកុមារនៅតាមឡឥដ្ឋចេះតែបន្ត គឺភាពគ្រោះថ្នាក់ និងហានិភ័យសម្រាប់កុមារវាអាចនឹងកើតមានជាបន្តបន្ទាប់។ ពីព្រោះយើងឃើញហើយលទ្ធផលកុមារមួយចំនួនដែលគាត់ចូលជើង ដាច់ដៃ ឬក៏អាចដល់ស្លាប់ផងទាក់ទងនឹងបញ្ហាពលកម្មក្នុងឡឥដ្ឋហ្នឹង។ ទី២ កាលណាកុមារធ្វើការច្រើន អ៊ីចឹងអាចនឹងបោះបង់ចោលការសិក្សា វាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ទៅដល់ធនធានមនុស្សសម្រាប់ប្រទេសយើងទៅថ្ងៃក្រោយទៀត»។
លោក អំ សំអាត បន្ថែមថា ដើម្បីធានាថាមិនមានកុមារធ្វើការក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋតទៅទៀត លុះត្រាតែអាជ្ញាធរដាក់ទណ្ឌកម្មឲ្យបានធ្ងន់ធ្ងរលើម្ចាស់សិប្បកម្មឡឥដ្ឋ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យមានកុមារធ្វើការនៅទីនោះ លុបបំបាត់ការផ្តល់កម្ចីឲ្យទៅកម្មករជាធ្នាក់ឲ្យពួកគេធ្វើជាកម្មករដើម្បីសងបំណុល ហើយទទួលបានកម្រៃទាបជាដើម។
លោកវ៉ាន់ រតនា ប្រធានការិយាល័យផ្នែកពិនិត្យនិងអធិការកិច្ចពលកម្មកុមារនៃនាយកដ្ឋានការងារកុមារនៅក្រសួងការងារ បានច្រានចោលការលើកឡើងថា មានវត្តមានកុមារមិនគ្រប់អាយុធ្វើការក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ។ លោកប្រាប់ VOA ថា ក្រសួងការងារតែងប្រឹងប្រែងទប់ស្កាត់ពលកម្មកុមារគ្រប់ទម្រង់ ដោយប្រើប្រាស់បទដ្ឋានច្បាប់ដែលមានស្រាប់។
លោក វ៉ាន់ រតនា បន្ថែមថា ប្រសិនបើមានករណីនៃការប្រើប្រាស់កម្លាំងពលកម្មកុមារក្នុងសិប្បកម្មឡឥដ្ឋ នោះត្រូវរាយការណ៍ទៅក្រសួងការងារដើម្បីចាត់វិធានការ។
«យើងផ្សព្វផ្សាយដល់និយោជក និងក្រុមគ្រួសារកម្មករដែលធ្វើការក្នុងឡឥដ្ឋហ្នឹង គឺថាយើងមានគោលការណ៍ណែនាំមួយ ហាមឃាត់ក្មេងដែលក្រោមអាយុ ១៥ឆ្នាំ ដែលចូលក្នុងសង្វាក់ផលិតកម្ម។ អ៊ីចឹងយើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចូលក្នុងសង្វាក់ផលិតកម្មកន្លែងការងារគ្រោះថ្នាក់ទេ។ ហើយបើសិនជាមាននៅតែធ្វើ ក្រសួង ក៏ដូចជានាយកដ្ឋានមានវិធានការ អនុវត្តទៅលើច្បាប់ហ្នឹង គឺពិន័យ ឬមានទោសទណ្ឌអីផ្សេងៗទៀត ទៅតាមគោលការណ៍ណែនាំរបស់ក្រសួងការងារហ្នឹង»។
ឆ្លើយតបនឹងរបាយការណ៍ដែលរកឃើញដោយអង្គការសមាគមមួយចំនួនពាក់ព័ន្ធនឹងបំណុលធ្វើឲ្យកម្មករនៅឡឥដ្ឋបន្តធ្វើការងារក្នុងកម្រៃទាបដោយមិនអាចសងបំណុលបាន និងជាមូលហេតុធ្វើឲ្យមានក្មេងៗមិនគ្រប់អាយុធ្វើការនៅឡឥដ្ឋ លោក វ៉ាន់ រតនា ក៏បានច្រានចោលថា មិនមានករណីប្រើប្រាស់បំណុលធ្វើជាអន្ទាក់ឲ្យកម្មករធ្វើការនៅឡឥដ្ឋនោះទេ។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «នាយកដ្ឋានការងារកុមារក៏ដូចជាជាក្រសួងការងារក៏បានធ្វើការស្រាវជ្រាវចំណុចហ្នឹងដែរថា បើសិនជាក្នុងករណីមានអន្ទាក់បំណុលមែន និយោជកមានបញ្ហាដែរ ប្រឈមមុខនឹងច្បាប់ដែរ។ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែថាកន្លងមក គឺអត់សោះ។ អត់ទាន់ឃើញជាក់លាក់ ការបង្ហាញឲ្យបានច្បាស់លាស់ទេ។ ប៉ុន្តែយើងបានថា អាការខ្ចីបំណុលហ្នឹង គឺជាបងប្អូន។ ដូចថា ឥលូវថៅកែហ្នឹងគាត់មានប្អូនធ្វើការនៅហ្នឹង គាត់មានក្មួយធ្វើការនៅហ្នឹង គាត់ខ្ចីគ្នាគាត់ទៅ ហើយគាត់អាងថាបងគាត់ជាថៅកែអី អ៊ីចឹងគាត់ធ្វើមកត្រូវកាត់សងគាត់»។
ជាកម្មករដែលទទួលបានចំណូលត្រឹម ២៥,០០០រៀល សម្រាប់ការហាលឥដ្ឋមួយម៉ឺនដុំទាំងជាប់បំណុលជុំខ្លួន មិនអាចដោះបាន អ្នកស្រី ឈុំ ស៊ីម និយាយថា អ្នកស្រីចង់ឲ្យថៅកែតំឡើងថ្លៃកម្លាំងពលកម្មឲ្យបានខ្ពស់ជាងនេះ ដើម្បីអាចឲ្យគ្រួសារអ្នកស្រីអាចសល់លុយខ្លះសម្រាប់ដោះបំណុលដែលកំពុងជំពាក់។
អ្នកស្រី ឈុំ ស៊ីម និយាយទាំងទឹកមុខស្ងួតថា ប្រសិនបើកម្រៃពលកម្មនៅឡឥដ្ឋនេះនៅតែទាប នោះអ្នកស្រីនឹងមិនរំពឹងថាអាចសងបំណុលដែលខ្ចីថៅកែឡឥដ្ឋរាប់ឆ្នាំមកហើយនោះទេ។
«អនាគតមិនដឹងទៅជាយ៉ាងម៉េច? កូនចៅក្រោយៗទៀតមិនដឹងយ៉ាងម៉េច បើអត់អ៊ីចឹង? គិតដែរប៉ុន្តែគិតអត់កើត»៕
