گزارش های مربوط به وقايع اوکراين در صدر خبرهای خبرگزاری های جهان قرار دارد. تحولات خشونت آمیز اين کشور اکنون در کانون نگرانی های جامعه بين المللی است. در عرض فقط سه روز، در زدوخوردهای بين معترضان و حکومت اوکراين، دستکم ۷۷ نفر کشته و صدها نفر زخمی شدند. بسياری از قربانيان اين حوادث هدف اصابت گلوله قرار گرفته بودند.
۲۵ فوریه (۶ اسفند):
کاترین اشتون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در یک کنفرانس خبری در کیف حمایت بین المللی از اوکراین را اعلام کرد. اشتون از روسیه خواست به اوکراین اجازه دهد راهی برای بیرون آمدن از بحران سیاسی پیدا کند. پارلمان اوکراین انتخاب دولت جدید را بتاخیر انداخت. پارلمان همچنین رای داد پرونده ویکتور یانوکویچ به دادگاه جنائی بین المللی لاهه فرستاده شود. ویلیام برنز قائم مقام وزارت امور خارجه آمریکا با کفیل ریاست جمهوری و اعضای پارلمان اوکراین ملاقات کرد و از آنها خواست گام های لازم را برای برگزاری انتخابات آزاد بردارند.
۲۳ فوريه (۴ اسفند):
پارلمان اوکراين الکساند تورچينف را به عنوان رئيس جمهوری موقت برگزيد. آقای تورچينف که از همکاران نزديک نخست وزير پيشين یوليا تيموشنکو است، به نمايندگان پارلمان گفت آنها تا روز سه شنبه وقت دارند که حکومت وحدت ملی را تشکيل دهند. خانم تيموشنکو که در اسارت به سر می برد بتازگی از زندان آزاد شده است. در همين حال، از وضعيت رئيس جمهوری متواری، يانوکويچ، خبری در دست نيست.
۲۲ فوريه (۳ اسفند):
بدون هيچگونه مقاومتی از جانب حکومت، معترضان کنترل ساختمان های دولتی را مجدا بدست گرفتند. رهبران معترضان خواستار برگزاری انتخابات جديدی در روز ۲۵ ماه می (۴ خردادماه آينده) شدند. از رئيس جمهوری يانوکويچ خبری نيست. بر مبنای گزارش های رسيده وی پايتخت را ترک و به شهر خارکف در شمال شرقی گريخته است. پارلمان به عزل وی رای داد و مهلت ۲۵ ماه مه برای انجام انتخابات را به تصويب رسانيد. آقای يانوکوويچ در تلويزيون ظاهر گشت و تاکيد کرد که هنوز رئيس جمهوری قانونی کشور است. وی معترضان را متهم به انجام کودتا کرد. رقيب ديرينه وی، خانم جوليا تيموشنکو، که سالها رهبری اپوزيسيون را در دست داشت و در سال ۲۰۱۱ به هفت سال زندان محکوم شده بود، از زندان آزاد شده و از خارکيف به کی اف رفت. در واشنگتن، جی کارنی، سخنگوی کاخ سفید، گفت ایالات متحده برای کمک به تثبیت اقتصاد اوکراین با کشورهای دوست همکاری خواهد کرد.
۲۱ فوريه (۲ اسفند):
با پادرميانی وزرای امور خارجه فرانسه، آلمان و لهستان، رئيس جمهور يانوکويچ با اپوزيسيون قرارداد سازشی را به امضا رساند که در آن تشکيل يک حکومت وحدت ملی جديدی لحاظ شده و تغييراتی در قانون اساسی پيش بينی گرديد. به موجب اين توافقنامه، قدرت اجرايی به پارلمان عودت و انتخابات زودرسی در ماه دسامبر آينده برگزار خواهد شد. برغم اين توافقنامه، خشونت های خيابانی ادامه يافت و معترضانی که در غرب اوکراين ساختمان های دولتی را در اشغال خود داشتند از تخليه آنها سرباز زدند و گفتند مقامات کیف را به رسميت نمی شناسند.
۲۰ فوريه (۱ اسفند):
آتش بسی که روز پيش در مورد آن توافق وجود داشت از بين رفت. بدترين خشونت ها در مرکز کیف رخ داد و تعداد کشته شدگان ظرف ۴۸ ساعت به ۷۷ نفر رسيد. ويديوهايی منتشر شد که نشان می داد معترضان با سپرهای دست ساخته سعی دارند از خود در برابر گلوله دورزن های ارتشی محافظت کنند. سه وزير امور خارجه اروپايی از کشورهای آلمان، فرانسه و لهستان با هدف ميانجيگری به اوکراين سفر کردند. روسيه نيز اعلام کرد فرستاده ای برای شرکت در اين کوشش ها اعزام می کند.
۱۸ فوريه (۲۹ بهمن):
دستکم ۱۸ نفر، از جمله ۷ مامور پليس، در کشمکش های خيابانی بين معترضان و نيروهای حکومتی کشته شدند. در اين درگيری ها صدها تن مجروح شدند. معترضان موفق شدند کنترل ساختمان شهرداری کیف، پايتخت اوکراين، را مجددا بدست گيرند. پليس ضد شورش ميدان استقلال را به محاصره در آورد. گفته می شود حدود ۲۵ هزار نفر در اين ميدان هنوز مستقر هستند.
۱۶ فوريه (۲۷ بهمن):
شهروندان معترض ساختمان شهرداری کی اف را که، همراه با ساير ساختمان های حکومتی، از اول دسامبر تاکنون در دست داشتند، تخليه کردند. تعدادی از معترضان دستگير شده و يک روز را در بازداشت بسر بردند.
۱۴ فوريه (۲۵ بهمن):
۲۳۴ نفر از معترضانی که از دسامبر گذشته تاکنون در بازداشت بسر می بردند آزاد شدند اما اتهامات آنها رفع نگرديد.
۳۱ ژانویه (۱۱بهمن):
تنش میان تظاهرکنندگان و پلیس اوکراین شدت گرفت. دمیتری بولاتوف، یکی از اعضای شاخص اپوزیسیون اوکراین، که از ۲۲ ژانویه مفقود بود، پیدا شد. وی ربوده و شکنجه شده بود و قسمتی از گوش راستش را از دست داده بود. بولاتوف اظهار عقیده کرد ربودن و شکنجه وی توسط گروه های هوادار روسیه و با هدف ارعاب اپوزیسیون انجام شد.
۲۹ ژانويه (۹ بهمن):
پارلمان اوکراين لايحه ای را به تصويب رساند که به موجب آن اتهامات وارده به شهروندانی که در ناآرامی های اخير دستگير شده بودند به شرطی لغو خواهد گشت که معترضان ساختمان های حکومتی تحت اشغال خود را تخليه کنند. اپوزيسيون اين شرايط را رد کرد.
۲۸ ژانويه (۸ بهمن):
با افزايش فشارها، نخست وزير اوکراين، ميکولا آزاروف، استعفا داده و پارلمان قانون ضد تظاهرات را لغو کرد.
۲۴ ژانويه (۴ بهمن):
معترضان به ساختمان ها و دفاتر حکومتی در غرب اوکراين حمله کردند.
۲۲ ژانويه (۲ بهمن):
پس از درگيری معترضان با پليس، ناآرامی های اوکراين رو به خشونت گذاشته و برای نخستين بار دونفر جان خود را از دست دادند. جسد يک فعال سرشناس بنام يوری وربيتسکی، که از هفته پيش مفقود گشته بود، در جنگل پيدا شد.
۱۶ ژانويه (۲۶ دی):
پارلمان اوکراين، لايحه ضد تظاهرات را به تصويب رساند. اپوزيسيون اين لايحه را سخت و بيرحمانه توصيف کرد.
۱۷ دسامبر (۲۶ آذر):
رئيس جمهوری روسيه، ولاديمير پوتين، طی مذاکراتی با رئيس جمهوری اوکراين، ويکتور يوشنکو، موافقت نمود ۱۵ميليارد دلار از قروض اوکراين را خريداری کرده و از قيمت گازی که به اوکراين می فروشد به ميزان يک سوم بکاهد.
۱۴ دسامبر (۲۳ آذر):
ميدان استقلال کیف، پايتخت اوکراين ، شاهد برگزاری تظاهرات موازی طرفداران و معترضان حکومتی است. صفی از ماموران پليس برای جلوگيری از برخورد دو طرف آنها را از يکديگر جدا نگاه می دارد.
۸ دسامبر (۱۷ آذر):
هشتصد هزار شهروند اوکراين در کیف تظاهرات کردند. تا اين تاريخ، اين بزرگترين تظاهرات ضد حکومتی در اوکراين است.
۱ دسامبر (۱۰ آذر):
معترضان ضد حکومتی اوکراين ساختمان شهرداری کیف، پايتخت، را به اشغال خود در آوردند. آنها در سراسر ميدان استقلال چادر برپا کردند.
۳۰ نوامبر (۹ آذر):
پليس برای نخستين بار به صفوف معترضان يورش آورده و ۳۵ نفر را دستگير کرد. تصاوير معترضان زخمی بسرعت در رسانه ها منتشر شد و توجه جهانيان را به اعتراضات شهروندان اوکراين جلب کرد.
۲۴ نوامبر (۳ آذر):
با شرکت يکصدهزار نفر در تظاهرات کیف، پايتخت، اعتراضات در اوکراين شتاب می گيرد. از زمان انقلاب نارنجی سال ۲۰۰۴ تاکنون تظاهراتی به اين وسعت در کشور مشاهده نشده است.
۲۱ نوامبر (۳۰ آبان):
کابينه دولت آقای يا نوکويچ اعلام کرد به توافقنامه ای که موجب تقويت پيوندهای اقتصادی اوکراين با اتحاديه اروپا می شود پايان داده و از اين پس به دنبال همکاری های نزديک تری با روسيه خواهد بود. نمايندگان پارلمان همچنين لايحه ای را رد کردند که به رهبر زندانی اپوزيسيون، یوليا تيموشنکو، اجازه ترک کشور را می داد. از همان شب تظاهرات با شرکت چند صد فعال و شهروند ناراضی آغاز گشت، و برخی رسانه ها آن را با انقلاب نارنجی مقايسه کردند.
فوريه ۲۰۱۰ (بهمن - اسفند ۱۳۸۸):
اعلام گرديد که ويکتور يانوکويچ برنده انتخابات رياست جمهوری شده است. نخست وزيرو رقيب اصلی وی در اين انتخابات، یوليا تيموشنکو، از قبول نتايج اعلام شده سرباز زد و اعلام کرد تقلب های وسيعی در اين انتخابات صورت گرفته است. وی بزودی دستگير و زندانی شد.
دسامبر ۲۰۰۴ (آذر- دی):
ويکتور يوشچنکو، در رای گيری مجدد انتخاباتی برنده اعلام شد. رقيب وی، ويکتور يانوکويچ، نتيجه را به چالش گرفته اما سپس از نخست وزيری استعفا داد.
نوامبر ۲۰۰۴ (آبان – آذر):
بر اساس سرشماری رسمی آرا، نامزد طرفدار روسيه، ويکتور يانوکويچ، در انتخابات رياست جمهوری پيروز گشت، اما ناظران غربی و مستقل از تقلبات وسيعی خبر دادند. نامزد اپوزيسيون، ويکتور يوشنکو، در سطحی وسيع دست به سازماندهی تظاهرات خيابانی زد و مردم را به نافرمانی مدنی فرا خواند. رنگ نارنجی به عنوان سمبل اين اعتراضات برگزيده شد. ديوان عالی کشور رای به ابطال نتيجه رای گيری داد. اين آغاز انقلاب نارنجی است.
۱۹۹۱ (مرداد – شهريور ۱۳۷۰خورشيدی):
پس از کشف تلاش ها برای انجام کودتا، پارلمان اوکراين در اوت ۱۹۹۱ استقلال کشور از روسيه را اعلام کرد. در رای گيری سراسری در دسامبر همان سال (آذر ۱۳۷۸ خورشيدی)، نود درصد مردم به استقلال رای دادند.
۲۵ فوریه (۶ اسفند):
کاترین اشتون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در یک کنفرانس خبری در کیف حمایت بین المللی از اوکراین را اعلام کرد. اشتون از روسیه خواست به اوکراین اجازه دهد راهی برای بیرون آمدن از بحران سیاسی پیدا کند. پارلمان اوکراین انتخاب دولت جدید را بتاخیر انداخت. پارلمان همچنین رای داد پرونده ویکتور یانوکویچ به دادگاه جنائی بین المللی لاهه فرستاده شود. ویلیام برنز قائم مقام وزارت امور خارجه آمریکا با کفیل ریاست جمهوری و اعضای پارلمان اوکراین ملاقات کرد و از آنها خواست گام های لازم را برای برگزاری انتخابات آزاد بردارند.
۲۳ فوريه (۴ اسفند):
پارلمان اوکراين الکساند تورچينف را به عنوان رئيس جمهوری موقت برگزيد. آقای تورچينف که از همکاران نزديک نخست وزير پيشين یوليا تيموشنکو است، به نمايندگان پارلمان گفت آنها تا روز سه شنبه وقت دارند که حکومت وحدت ملی را تشکيل دهند. خانم تيموشنکو که در اسارت به سر می برد بتازگی از زندان آزاد شده است. در همين حال، از وضعيت رئيس جمهوری متواری، يانوکويچ، خبری در دست نيست.
۲۲ فوريه (۳ اسفند):
بدون هيچگونه مقاومتی از جانب حکومت، معترضان کنترل ساختمان های دولتی را مجدا بدست گرفتند. رهبران معترضان خواستار برگزاری انتخابات جديدی در روز ۲۵ ماه می (۴ خردادماه آينده) شدند. از رئيس جمهوری يانوکويچ خبری نيست. بر مبنای گزارش های رسيده وی پايتخت را ترک و به شهر خارکف در شمال شرقی گريخته است. پارلمان به عزل وی رای داد و مهلت ۲۵ ماه مه برای انجام انتخابات را به تصويب رسانيد. آقای يانوکوويچ در تلويزيون ظاهر گشت و تاکيد کرد که هنوز رئيس جمهوری قانونی کشور است. وی معترضان را متهم به انجام کودتا کرد. رقيب ديرينه وی، خانم جوليا تيموشنکو، که سالها رهبری اپوزيسيون را در دست داشت و در سال ۲۰۱۱ به هفت سال زندان محکوم شده بود، از زندان آزاد شده و از خارکيف به کی اف رفت. در واشنگتن، جی کارنی، سخنگوی کاخ سفید، گفت ایالات متحده برای کمک به تثبیت اقتصاد اوکراین با کشورهای دوست همکاری خواهد کرد.
۲۱ فوريه (۲ اسفند):
با پادرميانی وزرای امور خارجه فرانسه، آلمان و لهستان، رئيس جمهور يانوکويچ با اپوزيسيون قرارداد سازشی را به امضا رساند که در آن تشکيل يک حکومت وحدت ملی جديدی لحاظ شده و تغييراتی در قانون اساسی پيش بينی گرديد. به موجب اين توافقنامه، قدرت اجرايی به پارلمان عودت و انتخابات زودرسی در ماه دسامبر آينده برگزار خواهد شد. برغم اين توافقنامه، خشونت های خيابانی ادامه يافت و معترضانی که در غرب اوکراين ساختمان های دولتی را در اشغال خود داشتند از تخليه آنها سرباز زدند و گفتند مقامات کیف را به رسميت نمی شناسند.
۲۰ فوريه (۱ اسفند):
آتش بسی که روز پيش در مورد آن توافق وجود داشت از بين رفت. بدترين خشونت ها در مرکز کیف رخ داد و تعداد کشته شدگان ظرف ۴۸ ساعت به ۷۷ نفر رسيد. ويديوهايی منتشر شد که نشان می داد معترضان با سپرهای دست ساخته سعی دارند از خود در برابر گلوله دورزن های ارتشی محافظت کنند. سه وزير امور خارجه اروپايی از کشورهای آلمان، فرانسه و لهستان با هدف ميانجيگری به اوکراين سفر کردند. روسيه نيز اعلام کرد فرستاده ای برای شرکت در اين کوشش ها اعزام می کند.
۱۸ فوريه (۲۹ بهمن):
دستکم ۱۸ نفر، از جمله ۷ مامور پليس، در کشمکش های خيابانی بين معترضان و نيروهای حکومتی کشته شدند. در اين درگيری ها صدها تن مجروح شدند. معترضان موفق شدند کنترل ساختمان شهرداری کیف، پايتخت اوکراين، را مجددا بدست گيرند. پليس ضد شورش ميدان استقلال را به محاصره در آورد. گفته می شود حدود ۲۵ هزار نفر در اين ميدان هنوز مستقر هستند.
۱۶ فوريه (۲۷ بهمن):
شهروندان معترض ساختمان شهرداری کی اف را که، همراه با ساير ساختمان های حکومتی، از اول دسامبر تاکنون در دست داشتند، تخليه کردند. تعدادی از معترضان دستگير شده و يک روز را در بازداشت بسر بردند.
۱۴ فوريه (۲۵ بهمن):
۲۳۴ نفر از معترضانی که از دسامبر گذشته تاکنون در بازداشت بسر می بردند آزاد شدند اما اتهامات آنها رفع نگرديد.
۳۱ ژانویه (۱۱بهمن):
تنش میان تظاهرکنندگان و پلیس اوکراین شدت گرفت. دمیتری بولاتوف، یکی از اعضای شاخص اپوزیسیون اوکراین، که از ۲۲ ژانویه مفقود بود، پیدا شد. وی ربوده و شکنجه شده بود و قسمتی از گوش راستش را از دست داده بود. بولاتوف اظهار عقیده کرد ربودن و شکنجه وی توسط گروه های هوادار روسیه و با هدف ارعاب اپوزیسیون انجام شد.
۲۹ ژانويه (۹ بهمن):
پارلمان اوکراين لايحه ای را به تصويب رساند که به موجب آن اتهامات وارده به شهروندانی که در ناآرامی های اخير دستگير شده بودند به شرطی لغو خواهد گشت که معترضان ساختمان های حکومتی تحت اشغال خود را تخليه کنند. اپوزيسيون اين شرايط را رد کرد.
۲۸ ژانويه (۸ بهمن):
با افزايش فشارها، نخست وزير اوکراين، ميکولا آزاروف، استعفا داده و پارلمان قانون ضد تظاهرات را لغو کرد.
۲۴ ژانويه (۴ بهمن):
معترضان به ساختمان ها و دفاتر حکومتی در غرب اوکراين حمله کردند.
۲۲ ژانويه (۲ بهمن):
پس از درگيری معترضان با پليس، ناآرامی های اوکراين رو به خشونت گذاشته و برای نخستين بار دونفر جان خود را از دست دادند. جسد يک فعال سرشناس بنام يوری وربيتسکی، که از هفته پيش مفقود گشته بود، در جنگل پيدا شد.
۱۶ ژانويه (۲۶ دی):
پارلمان اوکراين، لايحه ضد تظاهرات را به تصويب رساند. اپوزيسيون اين لايحه را سخت و بيرحمانه توصيف کرد.
۱۷ دسامبر (۲۶ آذر):
رئيس جمهوری روسيه، ولاديمير پوتين، طی مذاکراتی با رئيس جمهوری اوکراين، ويکتور يوشنکو، موافقت نمود ۱۵ميليارد دلار از قروض اوکراين را خريداری کرده و از قيمت گازی که به اوکراين می فروشد به ميزان يک سوم بکاهد.
۱۴ دسامبر (۲۳ آذر):
ميدان استقلال کیف، پايتخت اوکراين ، شاهد برگزاری تظاهرات موازی طرفداران و معترضان حکومتی است. صفی از ماموران پليس برای جلوگيری از برخورد دو طرف آنها را از يکديگر جدا نگاه می دارد.
۸ دسامبر (۱۷ آذر):
هشتصد هزار شهروند اوکراين در کیف تظاهرات کردند. تا اين تاريخ، اين بزرگترين تظاهرات ضد حکومتی در اوکراين است.
۱ دسامبر (۱۰ آذر):
معترضان ضد حکومتی اوکراين ساختمان شهرداری کیف، پايتخت، را به اشغال خود در آوردند. آنها در سراسر ميدان استقلال چادر برپا کردند.
۳۰ نوامبر (۹ آذر):
پليس برای نخستين بار به صفوف معترضان يورش آورده و ۳۵ نفر را دستگير کرد. تصاوير معترضان زخمی بسرعت در رسانه ها منتشر شد و توجه جهانيان را به اعتراضات شهروندان اوکراين جلب کرد.
۲۴ نوامبر (۳ آذر):
با شرکت يکصدهزار نفر در تظاهرات کیف، پايتخت، اعتراضات در اوکراين شتاب می گيرد. از زمان انقلاب نارنجی سال ۲۰۰۴ تاکنون تظاهراتی به اين وسعت در کشور مشاهده نشده است.
۲۱ نوامبر (۳۰ آبان):
کابينه دولت آقای يا نوکويچ اعلام کرد به توافقنامه ای که موجب تقويت پيوندهای اقتصادی اوکراين با اتحاديه اروپا می شود پايان داده و از اين پس به دنبال همکاری های نزديک تری با روسيه خواهد بود. نمايندگان پارلمان همچنين لايحه ای را رد کردند که به رهبر زندانی اپوزيسيون، یوليا تيموشنکو، اجازه ترک کشور را می داد. از همان شب تظاهرات با شرکت چند صد فعال و شهروند ناراضی آغاز گشت، و برخی رسانه ها آن را با انقلاب نارنجی مقايسه کردند.
فوريه ۲۰۱۰ (بهمن - اسفند ۱۳۸۸):
اعلام گرديد که ويکتور يانوکويچ برنده انتخابات رياست جمهوری شده است. نخست وزيرو رقيب اصلی وی در اين انتخابات، یوليا تيموشنکو، از قبول نتايج اعلام شده سرباز زد و اعلام کرد تقلب های وسيعی در اين انتخابات صورت گرفته است. وی بزودی دستگير و زندانی شد.
دسامبر ۲۰۰۴ (آذر- دی):
ويکتور يوشچنکو، در رای گيری مجدد انتخاباتی برنده اعلام شد. رقيب وی، ويکتور يانوکويچ، نتيجه را به چالش گرفته اما سپس از نخست وزيری استعفا داد.
نوامبر ۲۰۰۴ (آبان – آذر):
بر اساس سرشماری رسمی آرا، نامزد طرفدار روسيه، ويکتور يانوکويچ، در انتخابات رياست جمهوری پيروز گشت، اما ناظران غربی و مستقل از تقلبات وسيعی خبر دادند. نامزد اپوزيسيون، ويکتور يوشنکو، در سطحی وسيع دست به سازماندهی تظاهرات خيابانی زد و مردم را به نافرمانی مدنی فرا خواند. رنگ نارنجی به عنوان سمبل اين اعتراضات برگزيده شد. ديوان عالی کشور رای به ابطال نتيجه رای گيری داد. اين آغاز انقلاب نارنجی است.
۱۹۹۱ (مرداد – شهريور ۱۳۷۰خورشيدی):
پس از کشف تلاش ها برای انجام کودتا، پارلمان اوکراين در اوت ۱۹۹۱ استقلال کشور از روسيه را اعلام کرد. در رای گيری سراسری در دسامبر همان سال (آذر ۱۳۷۸ خورشيدی)، نود درصد مردم به استقلال رای دادند.