چهار تشکل و گروه کارگری روز جمعه ششم بهمن، در بیانیه مشترکی بر ضرورت مبارزه برای افزایش دستمزدها تاکید کردند و از تمام کارگران از جمله در واحدهای صنعتی، خدماتی، کشاورزی، ساختمانی و معدنی در بخش های خصوصی و دولتی دعوت کردند که «در محیط کار خود و در سطح جامعه، برای حداقل دستمزد ۴۵ میلیون تومان در ماه مبارزه کنند.»
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و کارگران بازنشسته خوزستان در این بیانیه با تاکید بر این موضوع که «افزایش مزد در شرایط فلاکت‌بار کنونی به ضرورتی اجتناب‌ناپذیر تبدیل شده است» افزودند که «بر اساس پیش بینی نرخ تورم در سال ۱۴۰۳، میانگین هزینۀ زندگی یک خانوار شهری از ۴۵ میلیون تومان در ماه کمتر نخواهد بود.»
آنها اشاره کردند که «کارگران یدی و فکری در ایران با اعضای خانواده شان حدود ٦٠ درصد جمعیت ایران را تشکیل می دهند و بیش از ٨٠ درصد کل تولید جامعه محصول کار آنها است» و نوشتند که «بدیهی است که مزد کارگران نباید از میانگین هزینۀ یک خانوار متوسط شهری کمتر باشد.»
این چهار تشکل و گروه کارگری در مورد مصوبه های مزدی شورای عالی کار که توسط دولت، وزارت کار و به اصطلاح نمایندگان کارگری منصوب آنها تصویب می شوند، نوشتند که این دستمزدها نمی توانند هزینه های زندگی طبقه کارگر را تامین کنند.
شورای عالی کار در اسفند سال قبل حداقل دستمزد ماهانه کارگران مشمول قانون کار، متاهل و دارای فرزند را حدود هشت میلیون تومان تعیین کرد که فاصله بسیاری با هزینه‌های زندگی در آن هنگام داشت. این در شرایطی است که دستمزد کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند بسیار کمتر از مصوبه شورای عالی کار است.
در حال حاضر، برخی گزارش حاکی از آن است که هزینه‌های زندگی در شهرهای بزرگ به بیش از ۳۰ میلیون تومان رسیده است.
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و کارگران بازنشسته خوزستان با اشاره به سال ها اعتراض کارگران به «فقر و سیه روزی گسترده» اضافه کردند که کارگران «کارخانه و کارگاه، مراکز آموزشی و درمانی و بهداشتی و حتی خیابان ها را به محلی برای انعکاس خواست های خود برگزیده و فریاد حق طلبی سر داده اند.»
در این بیانیه از جمله به «مبارزات مستمر بازنشستگان»اشاره شد که «بخش جدائی ناپذیری از طبقۀ کارگر را تشکیل می دهند.»
تشکل ها و گروه های امضا کننده بیانیه با انتقاد شدید از سیاست های ضد کارگری حکومت نوشتند: «تا هنگامی که مقاومت و مبارزۀ سراسری طبقۀ کارگر صورت نگیرد، وضع کارگران و زحمتکشان جامعه هر روز بدتر خواهد شد.»
آنها در پایان بیانیه بر لزوم «همبستگی و اتحاد طبقه کارگر و ایجاد تشکل های پایدار اقتصادی و اجتماعی (سندیکا و یا سازمان های مشابه) و همچنین پی ریزی مبارزه مستقل سیاسی طبقه کارگر و تشکل های آن» تاکید کردند.
