سوفیالورن، ستاره جاودانه سینما، در آستانه هشتاد سالگی کتاب خاطراتش را منتشر کرد.
«دیروز، امروز و فردا – زندگی من» عنوان کتاب خاطرات ۳۰۰ صفحه‌ای سوفیا لورن است که جزئیات ناگفته‌ای از کودکی در فقر و پاره‌پوشی تا روزهای شهرت و ثروت ستاره محبوب ایتالیایی‌ها را دربرمی‌گیرد. او می‌گوید برای نوشتن کتاب «صندوقی از خاطرات و اسرار» را زیر و رو کرده و عکس‌ها و نامه‌های قدیمی از هنرپیشگان و دیگر اشخاص سرشناس مثل کری گرانت، فرانک سیناترا، ادری هپورن، ریچارد برتون، همسرش کارلو ونتی و البته ماچلو ماسترویانی را – که با او همچون یک روح در دو قالب بود – بیرون کشیده است.
حاصل این کاوش داستان‌های پرکششی است از رویدادهای زندگی سوفیا لورن، از جمله این که وقتی او و کری گرانت در جریان فیلمبرداری یک فیلم دلباخته یکدیگر شدند، کری گرانت به او گفت «باید دعا کنیم که درست تصمیم بگیریم.»
به نوشته رویترز، کتاب خاطرات سوفیا لورن مروری است بر تاریخ سینما در ۶۰ سال گذشته؛ و در کنار آن سرگذشت زندگی یک دختر نامشروع را شرح می‌دهد که در کودکی در خیابان‌های شهر رم شیطنت می‌کرد، و وقتی بزرگ شد، به یکی از ستاره‌های درخشان دنیای سینما تبدیل شد. سوفیا و خواهر کوچکترش ماریا، ثمره عشق اوداردو سیکولونه مهندس و رومیلدا ویلانی هنرپیشه و معلم پیانو بودند. اما ادواردو از ازدواج با مادر سوفیا سر باز زد و رومیلدا را با دو دختر کوچک به حال خود رها کرد. رومیلدا نزد خانواده‌اش به شهر فقیرنشین پوتزولی در نزدیکی ناپل رفت و سوفیا به یاد می‌آورد که در دوران جنگ جهانی دوم از سربازان آمریکایی غذا گدایی می‌کرد. آنقدر لاغر بود که هم‌بازی‌هایش به او لقب «خلال دندان» داده بودند.
عنوان کتاب برگرفته از یک فیلم کمدی سه قسمتی ساخته ویتوریو دسیکا کارگردان نام‌آور سینماست که سوفیا لورن در آن سه نقش مختلف را بازی کرده است. به نظر می‌رسد او بخش آخر کتاب با عنوان «فردا» به شیوه خود می‌خواهد بگوید که هنوز از هنرپیشگی بازنشسته نشده – آخرین فیلم سوفیا لورن که اقتباسی است از اثر ژان کوکتو، شاعر، نمایشنامه نویس و کارگردان فرانسوی با عنوان «صدای انسانی»، در تیرماه سال ۱۳۹۲ روی پرده نقره‌ای رفت. کارگردانی فیلم را پسرش کارلو پونتی جونیور برعهده داشت.
سوفیا لورن دو جایزه اسکار دریافت کرده است: یکی برای بازی در فیلم «دو زن» ویتوریو دسیکا (۱۳۴۰) و دیگری برای «ازدواج به سبک ایتالیایی» (۱۳۴۳) وی در سال ۱۳۸۰ یک اسکار افتخاری هم دریافت کرد. علاوه بر اسکار، وی در جشنواره‌های بین‌المللی فیلم هم جوایز متعددی دریافت کرده از جمله جایزه جشنواره فیلم کن، ونیز، برلین، مسکو، سن‌سباستین، و گلدن گلوب و بفتا. او در قدمگاه مشاهیر در هالیوود در کنار دیگر هنرمندان سرشناس ستاره‌ای هم دارد.
اما کتاب خاطرات این هنرپیشه هشتاد ساله نشان می‌دهد که در پس چشمان میشی افسونگر و پوست برنزه دوران نوجوانی او، اراده‌ای پولادین و استعدادی شگرف نهفته بود. زیبایی فریبنده‌اش آنچنان بود که سال‌ها پیش یک کاردینال کلیسای کاتولیک رومی به طنز گفته بود «هرچند همانند سازی از لحاظ اخلاقی نادرست است، شاید بتوان در مورد خانم لورن استثنا قائل شد.»
یک منتقد سینمایی درباره او گفته: «سوفیا لورن بعد از پاستا، بزرگترین صادرات ایتالیاست.»
