خلاصه‌ای از یادداشت امیر هندجانی برای خبرگزاری رویترز
در حالی که نیروهای روسیه و سوریه در بزرگترین حمله نظامی طی جنگ پنج ساله در سوریه حلب را زیر حمله و بمباران گرفته اند، ولادمیر پوتین رییس جمهوری روسیه نشان می دهد که چطور نقطه ضعف را به مرکز قدرت تبدیل می کند.
دو سال پیش نیروهای روسیه غیر از پایگاه دریایی شان در سوریه هیچ حضور نظامی آشکاری در خاک آن کشور نداشتند، اما امروز جت های جنگی و موشک های مسکو بر فراز سوریه و ایران و عراق در حال پرواز است.
روابط روسیه با ترکیه بعد از یک دوره تنش رو به گرمی گذاشته و پوتین روابط نزدیک خود با بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل را هم حفظ کرده است.
چرا مسکو بهتر از واشنگتن توانسته است منافع اش در خاورمیانه را به پیش ببرد؟ پاسخ در انعطاف پذیری استراتژیک روسیه است.
پوتین افراطگرایی سنی را خطری برای منطقه و روسیه می بیند. ائتلاف مسکو با ایران و سوریه و عراق باعث نشده که روس ها روابط تجاری خود با کشورهای سنی عرب منطقه را جدی پیگیری نکنند.
پوتین از خودمختاری اش در خاور میانه لذت می‌برد. او اجازه نمی‌دهد متحدانش بر سیاست های روسیه سایه انداخته یا اعمال نفوذ کنند. ایران، اسراییل، سوریه و کشورهای عرب منطقه خلیج فارس، می‌دانند اهرم فشار محدودی در برابر مسکو دارند و از این رو با احتیاط با پوتین تعامل می‌کنند.
تا زمانی که روسیه رویکردی فرصت طلبانه را در منطقه در پیش گرفته است، واشنگتن دشوار می‌تواند با مسکو برخورد کند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
