ممنوعیت تظاهرات در افغانستان و بر هم زدن تجمعات قبلی با استفاده از ضرب و شتم و شلیک گلوله، اعتراض را برای زنان افغانستانی مخالف با گفتار و رفتار طالبان پس از به قدرت رسیدن، به مراتب دشوارتر کرده است.
به گفته شش زن معترض که رویترز با آنها در سراسر افغانستان صحبت کرده است، مقاومت درون خانواده‌ها و نگرانی از به اشتراک گذاشتن اطلاعات در شبکه‌های اجتماعی، که می‌تواند موجب شناسایی افراد شود، نیز به منزله یک عامل بازدارنده عمل می‌کند.
به گزارش رویترز، تظاهرات پراکنده زنان که خواستار احترام طالبان به آزادی‌های مدنی‌‌شان هستند و واکنش‌های گاه خشونت‌آمیز طالبان به این اعتراضات، در شبکه‌های اجتماعی توجه جهانیان را به مسائل مربوط به برابری و حقوق بشر جلب کرده است.
آخرین باری که طالبان در دهه ۱۹۹۰ میلادی قدرت را در دست داشتند، زنان و دختران را از تحصیل منع کردند. زنان باید سر تا پا خود را با برقع کاملاً می‌پوشاندند و تنها اجازه داشتند با همراهی یکی از اقوام مرد از خانه بیرون بروند.
کسانی که قوانین را نقض می‌کردند، گاه توسط «پلیس اخلاقی» وابسته به مبارزان اسلام‌گرا در ملأعام شلاق می‌خوردند.
این بار طالبان وعده آزادی بیشتری، از جمله تحصیل و اشتغال مطابق با احکام اسلامی، به زنان داده است.
ولی با این حال، دختران بزرگتر هنوز به مدرسه بازنگشته‌اند، در ادارات دولتی هیچ زنی در پست‌های عالی وجود ندارد، وزارت زنان در کابل تعطیل شده است، و طالبان گفته‌اند که زنان تنها در تعداد معدودی از مشاغل اجازه کار دارند.
زنانی که می‌خواهند مخالفت و خشم خود را به صورت عمومی ابراز کنند، در تلاش برای این کار هستند. ولی شش تن از زنانی که پس از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان در تظاهرات ۱۵ اوت شرکت داشتند، به رویترز گفتند که از اول ماه سپتامبر قادر به انجام این کار نبودند.
نسیمه بختیاری، کارمند سابق وزارت بازرگانی در کابل، می‌گوید: «ما برنامه های زیادی برای برپایی اعتراضات بیشتر داریم، اما متاسفانه به دلیل نگرانی‌های امنیتی، فعلاً زیاد بیرون نمی‌رویم.»
وی می‌افزاید: «ما برای تظاهرات‌مان بسیار آزار دیده‌ایم … باید مواظب باشیم.»
