بنا بر یک پژوهش جدید، کاهش تدریجی سرعت چرخش سیاره زمین به دور خود، یا حرکت وضعی، موجب طولانی‌تر شدن روزها شد و به نوع خاصی از جلبک فرصت آن را داد تا در نتیجه فرایند سوخت‌و‌ساز، اکسیژن بیشتری تولید کند.
به گزارش بخش انگلیسی صدای آمریکا، این پژوهش که نتایج آن این هفته در نسخه «علوم زمین» مجله علمی «طبیعت» منتشر شده است، نشان می‌دهد که حدود ۲.۴ میلیارد سال پیش اکسیژن بسیار ناچیز و غیر قابل اندازه‌گیری در جو زمین وجود داشت، به طوری که زندگی برای هیچ یک از گونه‌های گیاهی یا جانوری - به عنوان حیاتی که ما با آن آشنایی داریم - در سطح زمین امکان‌پذیر نبود.
در آن زمان بخش عمده موجودات زنده روی زمین از میکروبهای ریز، از جمله یک جلبک سبز-آبی به نام سیانوباکتری، تشکیل شده بود. این جلبک در اولین فرم از فرایند فتوسنتز، دی‌اکسید کربن هوا را جذب کرده و به اکسیژن تبدیل می‌کرد.
پژوهشگران می‌گویند، حدود ۴۰۰ میلیون سال پیش، یک جهش نسبتاً عظیم در میزان اکسیژن موجود در جو زمین ایجاد شد و از سطح بسیار کم و نامحسوس به یک دهم اکسیژن کنونی رسید.
آنها می‌گویند، حرکت وضعی زمین که در طول زمان کندتر شد، روزها را از ۶ ساعت به ۲۴ ساعت فعلی افزایش داد. روزهای طولانی‌تر، نور خورشید بیشتری را برای سیانوباکتری‌ها فراهم کرد تا اکسیژن کافی برای تنفس کردن را در جو زمین تولید کنند.
این یافته جدید همچنین موضوع ارتباط میان پیشینه اکسیژن‌دار شدن زمین و سرعت چرخش آن را مطرح کرده است.
دانشمندان می‌گویند مدل‌های آنها نشان می‌دهد که این سازوکار پیشنهادی ممکن است بتواند به توضیح روند اکسیژن‌دار شدن زمین و همچنین تداوم دوره‌های کم‌اکسیژن در بخش بزرگی از عمر این سیاره، کمک کند.
