جمعی از کنشگران مدنی و فعالان حقوق بشر ایران در سالروز برگزاری رفراندوم جمهوری اسلامی برنامه‌ای با موضوع «بیش از چهار دهه مقاومت و دادخواهی در زندان‌های جمهوری اسلامی» و با نام «صد روایت یک روایت» برگزار کردند.
در این برنامه که عصر پنجشنبه ۱۲ فروردین (به وقت ایران) و به صورت آنلاین برگزار شد، گزارش‌ها، شهادت‌نامه‌ها، خاطره‌ها، نامه‌ها و طرح‌های کسانی که طی بیش از چهار دهه گذشته در زندان‌های جمهوری اسلامی بوده‌اند روایت شد.
از سوی دیگر همزمان با روزی که در تقویم رسمی جمهوری اسلامی به عنوان «روز جمهوری اسلامی» درنظر گرفته شده در شبکه‌های اجتماعی نیز کاربران ایرانی با هشتگ «#صد_روایت_یک_روایت» به بیان سرکوب مخالفان و منتقدان جمهوری اسلامی در زندان‌های ایران پرداختند.
اکرم به سرکوب‌های دهه ۶۰ اشاره کرده است: «دهه ۶۰ دستگیری ها بسیار زیاد بود و ج.ا کمی حفظ ظاهر می‌کرد.بسیاری از محل کار دستگیر می‌شدند در موقع دستگیری ها (بخصوص چپ ها)اعلام می کردند که آنها را بخاطر قاچاق مواد مخدر دستگیر می کنند. مردم هنوز به حکومت امید داشتند و خیلی ها این دروغ ها را باور می کردند.»
مهسا بخشی از روایت نوید افکاری و وحید افکاری که توسط مهدیه گلرو خوانده شد را منتشر کرده است:
نازلی کاموری معتقد است که « شنیدن درد و رنج زندانیان سیاسی کار آسانی نیست. تراما، تراما ایجاد می‌کند. استراتژی برای خودمان جور کنیم که بتوانیم با فاصله با درد و تراما همدردی کنیم اما نگذاریم خشونت تراما درونی بشه. روایت رنج پتانسیل این را دارد که نیروی رهایی‌بخش شود»
و اعظم بهرامی شکنجه‌های نیلوفر بیانی از بازداشت شدگان پرونده محیط زیستی‌ها را یادآوری کرده است: «بارها آستینم را بالا زدندوبه تزریق آمپول هوا یافلج کننده تهدید میکردند.بازجو روحانی که خود را نماینده طائب معرفی کرد گفت میان ۷۰ ضربه شلاق در دوروز یا ۵۰ ضربه شلاق در یکروز یکی را انتخاب کنم.اما هیچ چیزمثل دیدن تصویر جنازه دکتر سیدامامی درسردخانه برایم تکان دهنده نبود.»