نیویورک تایمز می گوید باراک اوباما و جان کری برای اینکه چگونه توانستند به این موفقیت دست یابند که ایران بخش عمده تاسیسات اتمی خود را برچیند و پنج آمریکایی را آزاد کند توضیح ساده ای دارند: دیپلماسی و صبر که با تحریم های فزاینده اقتصادی همراه بود و از نتیجه ای که اقدام نظامی می توانست داشته باشد موفق تر بود.
به نوشته نیویورک تایمز، دیپلماسی و فشار اقتصادی حیاتی بود اما چندین نفر از دستیاران ارشد آقای اوباما تا همین چند وقت پیش شک داشتند که ایران برنامه اتمی خود را کنار بگذارد، برنامه ای که ایرانیان غرور ملی و میلیاردها دلار در آن هزینه کرده بودند.
اما استراتژی آقای اوباما به نوشته نیویورک تایمز یک بخش عمده داشت که شامل اقدامات پنهانی و مکرر علیه برنامه اتمی ایران بود که این برنامه را حتی به طور محدود هم که شده به عقب انداخت و نخبگان ایران را متقاعد کرد که این برنامه به خطر افتاده است. و همچنین این ترس در واشنگتن و ایران وجود داشت که نخست وزیر اسرائیل به یک حمله پیشگیرانه علیه ایران دست بزند.
نیویورک تایمز می نویسد اگر گفته های ده ها نفر از افرادی که در دولت های جرج بوش و یا باراک اوباما خدمت کرده بودند را در نظر بگیریم احتمال وقوع جنگ میان آمریکا و ایران در دوره ریاست جمهوری اوباما بیشتر بود.
به نوشته این روزنامه ترور دانشمندان ایرانی که به طور گسترده اعتقاد بر این است که کار اسرائیل بوده آنچنان شدت یافت که در یک مرحله هیلاری کلینتون وزیر وقت امورخارجه آمریکا بدون نام بردن از اسرائیل آنها را محکوم کرد.
با این حال اقدام مخفیانه علیه برنامه اتمی ایران که شامل حملات سایبری علیه تاسیسات نطنز با بدافزار استاکسنت بود در دولت جرج بوش مجوز گرفت و به نوشته نیویورک تایمز در دولت اوباما تشدید شد. این حمله برنامه اتمی ایران را برای حدود یک سال به تاخیر انداخت.
اما عملیات دیگری با نام بازی های المپیک بود که برای نخبگان ایران روشن ساخت آمریکا و اسرائیل عمیقا به برنامه اتمی ایران نفوذ کرده اند و توانسته اند با استفاده از برخی از دانشمندان ایران و دیگر کارمندان ایران برنامه های مخرب کامپیوتری را وارد تاسیسات اتمی ایران کنند.