پیش از آن که چهارم ژوئیه، روز استقلال آمریکا، به جشنی رسمی تبدیل شود، موسیقی نقش حیاتی در ایجاد همبستگی در آمریکا ایفا می‌کرد.
صدای آمریکا در این مطلب به پیشینه برخی از شناخته‌شده‌‌ترین سرودها و موسیقی‌های ملی‌گرایانه آمریکا نگاهی گذرا داشته است.
«آهنگ آزادی» اثر جان دیکنسون، یکی از پدران بنیان‌گذار، حدود سال ۱۷۶۸، یعنی پیش سروده شد. مصراع پرقدرت آن، «متحد می‌ایستیم، منفرد فرو می‌افتیم»، هنوز نماد روحیه همبستگی آمریکایی است.
کمی بعد، «یانکی دودل» از راه رسید. این آهنگ که ابتدا سرودهای در هجو شبه‌نظامیان آمریکایی بود و توسط بریتانیایی‌ها ساخته شده بود، خیلی زود مورد استقبال خود آمریکایی‌ها قرار گرفت. ملودی شاد و اشعار طنزآمیزش به نمادی از مقاومت بدل شد و در میدان‌های نبرد جنگ‌های استقلال نواخته می‌شد.
در سال ۱۸۳۱، ساموئل فرانسیس اسمیت آهنگ یک سرود بریتانیایی را با آرمان‌های دموکراتیک آمریکا هم‌سو کرد و «سرزمین من، این تو هستی» را آفرید. که به سرودی غیررسمی برای جشن‌های چهارم ژوئیه، گردهمایی‌های مدارس و حتی راهپیمایی‌های حقوق مدنی تبدیل شد.
«پرچم ستاره‌نشان» اثر فرانسیس اسکات کی، که در جریان جنگ ۱۸۱۲ بر روی ملودی یک آهنگ بریتانیایی سروده شد، امروزه به عنوان سرود ملی آمریکا شناخته می‌شود.
پس از بمباران سنگین فورت مکنری در طول شب توسط بریتانیایی‌ها، تصویر پرچم افراشته آمریکا هنگام طلوع خورشید اسکات کی را بسیار تحت تاثیر قرار داد و این صحنه به عنوان نماد مقاومت آمریکایی، به تم اصلی این سرود تبدیل شد.
این سرود در سال ۱۹۳۱ به طور رسمی سرود ملی آمریکا شد. هر چند از سال ۱۹۱۸ در مسابقات بیسبال اجرا می‌شد و از سال ۱۹۱۲ سرود رسمی ریاست جمهوری بود.
سرود ملی آمریکا ترجیع‌بند ندارد و اجرای آن مهارت بالایی میخواهد. مصرع پایانی این سرود؛ «آیا آن پرچم ستاره‌نشان هنوز برافراشته است؟» که بر خلاف بیشتر سرودهای ملی نه یک جمله قطعی بلکه یک پرسش است، هر اجرا را به لحظه‌ای عمیق برای تأمل بدل می‌کند.
موسیقی میهن‌پرستانه و ملی‌گرایانه به تدریج رنگ و بویی شاعرانه‌تر به خود گرفت. شعر «آمریکای زیبا» سروده کاترین لی بیتس در سال ۱۸۹۵، بر برادری و فداکاری تأکید داشت و به سرعت به سرودی محبوب تبدیل شد.
آهنگ «خدا آمریکا را حفظ کند» اثر اروینگ برلین، که در طول جنگ جهانی اول سروده و در سال ۱۹۳۸ مورد بازنگری قرار گرفت، به ویژه با اجرای به‌یادماندنی کیت اسمیت، به نمادی از وحدت بدل شد. امروزه، این آهنگ همچنان در رویدادهای ملی و ورزشی، اجرا می‌شود.
قرن بیستم، با جنگ‌ها و تحولات اجتماعی فراوان، شاهد دگرگونی موسیقی میهن‌پرستانه فراتر از یک جشن بود. «پرچم کهنه» اثر جانی کش از پایداری ملت سخن گفت. «این سرزمین، سرزمین تو است» اثر وودی گاتری، با نگاهی مردمی و فراگیر، بر خرد جمعی و زیبایی‌های متنوع آمریکا تأکید دارد. «زندگی در آمریکا» اثر جیمز براون نیز، با انرژی خاص خود، تصویری از پویایی و فرصت‌های این سرزمین را ارائه می‌دهد.
«خدا آمریکا را حفظ کند» از لی گرین‌وود، به ویژه پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، به سرودی برای دوره‌های بحران تبدیل شد و در گردهمایی‌های سیاسی و جشن‌های روز استقلال آمریکا طنین‌انداز گشت. تنوع این سرودها بازتاب تکاپو و پویایی جامعه آمریکا، و وفاداری به اصول اعلامیه استقلال آمریکا است که در آن آزادی و زندگی حرف اول را می زند.
دونالد ترامپ، رئیس جمهوری ایالات متحده، روز پنجشنبه ۱۳ تیر ۱۴۰۴ با سخنرانی در یک مراسم جشن در ایالت آیووا آغازگر یک رشته جشن‌های ملی به مناسبت دویست و پنجاهمین سالگرد تولد آمریکا بود؛ جشن‌هایی که به مدت یک سال ادامه خواهد داشت.
