داشتن پدر یا مادری که بسیار موفق یا مشهور بوده اند هم یک نعمت محسوب می شود و هم یک بدشانسی بزرگ. بنا به نمایشگاه جدیدی از سوی بنیاد موتزارت، برای «فرانتس سافر موتزارت» موزیسین اتریشی و پسر ولفگنگ آمادئوس موتزارت این موضوع بیشتر یک بدشانسی و بد اقبالی بود.
او که تنها چند ماه بعد از تولد در سال ۱۷۹۱ پدرش را از دست داد، تمامی عمر تلاش کرد از زیر سایه پدر بیرون بیاید و بدرخشد اما همواره با شکست مواجه می شدو به نظر می رسد که از این نظر مورد حمایت مادرش نیز نبود.
مادرش «کانستنس» در سال ۱۸۰۱ خطاب به فرزند ۹ ساله اش نوشت «کودکی که موجب سرخوردگی پدر و مادرش شود، مایه ننگ و مصیبت است. بگذار این حرفها هشداری به پسر عزیزم باشد».
یادداشت تلخ مادر تنها یکی از نامه هایی است که در حال حاضر در خانه مسکونی موتزارت در سالتزبرگ به نمایش گذاشته شده است. این نامه ها به صورت یک نمایشگاه در آمده اند که از سوی بنیاد موتزارت سازمان دهی شده است.
آرمین برینتزینگ متصدی نمایشگاه است و می گوید «مردم اغلب می گویند او پیانیست خوبی بود مخصوصا وقتی کنسرتو های پدرش را می نواخت. بنابراین از پدرش تاثیر گرفته بود. اما کمپوزیسیونهای خودش موفقیت چندانی نداشت.»
موتزارت و کانستنس صاحب ۶ فرزند شدند که تنها دو فرزند آنها از کودکی به بزرگسالی رسیدند. برادر بزرگ فرانتس «کارل توماس» یک مقام دولتی شد اما کانستنس برای پسر دوم نقشه های بزرگتری در سر داشت.
فرانتس از سن کم کلاس موسیقی می رفت و تحت فشار بود تا «موتزارت دوم» شود اما به گفته آرمین نبوغ پدرش در او وجود نداشت و با این که موزیسین و آهنگساز با استعدادی بود اما از بزرگان نبود.
در سال ۱۸۴۲ از فرانتس سافر درخواست شد تا برای مراسم رونمایی از بنای یادبودی که به ولفگنگ آمادئوس موتزارت تقدیم شده بود یک قطعه موسیقی تنظیم کند اما او که از خود مطمئن نبود این درخواست را رد کرد و به سازماندهنده ها گفت که او موسیقیدان توانایی نیست و اگر این کار را کند باعث دلسردی آنها خواهد شد.
فرانتس سپس تصمیم گرفت دو قطعه نا تمام پدرش را تکمیل کند که در مراسم مورد استقبال و تشویق فراوان قرار گرفت.
فرانتس سافر دو سال بعد به سرطان معده دچار شد. او که آخرین عضو خانواده موتزارت بود، در سال ۱۸۴۴ در گذشت. وی پیش از مرگ صدها سند خانوادگی را به بنیاد موتزارت بخشید.
