بنا به گزارش سازمان جهانی بهداشت، کلیه شایعترین عضو پیوندی در سراسر جهان است. برای رسیدگی به کمبود اعضای اهدایی، برخی بیمارستانها برنامه هایی را برای جور کردن اهداکنندگان و گیرندگان ایجاد کرده اند.
در سال ۲۰۰۶ بیمارستان دانشگاه جانزهاپکینز در یک کنفرانس خبری جراحی موفقیت آمیز ۱۰ نفر، ۵ اهداکننده و ۵ گیرنده را اعلام کرد. دکتر دُری سِگِو dory segev یکی از جراحان بود. او این مشکل را چنین توضیح می دهد: «هر ساله ما تعداد بیشتری فرد نیازمند کلیه پیوندی داریم و این به آن دلیل است که تعداد افراد بیشتری دچار نارسایی کلیه میشوند.»
افراد عموما به دلیل آنکه یکی از عزیزانشان به کلیه احتیاج دارند آنرا اهدا می کنند، برخی نیز دلایل بشردوستانه دارند. مثلا جودی پِين Judy Payne چنین دلیلی داشت. «به نظر نمیاد تصمیم مشکلی باشه. من می خوام به بقیه کمک کنم.»
دکتر سگو بیش از ۸۰۰۰۰ اهداکننده زنده کلیه را از زمان جراحی تا سه ماه پس از آن بررسی کرده است. «ما دریافتیم اهدای کلیه بسیار بی خطر و احتمال مرگ پس از اهدا کلیه ۳ در هر ۱۰۰۰۰ مورد است که بسیار کمتر از هر جراحی دیگریست.»
وی می افزاید پژوهش نشان میدهد احتمال مرگ پس از اهدای کلیه در مردان و سیاهپوستان اندکی بیش از دیگر گروه هاست اما این احتمال همچنان اندک است و ربطی به داشتن یک کلیه ندارد. «اگر اهداکنندگان کلیه را با دیگران مقایسه کنید احتمال مرگ ناشی از داشتن تنها یک کلیه وجود ندارد.»
پژوهش نشان می دهد تعدا اهداکنندگان ۵۰ ساله به بالا دو برابر شده است. این یکی از دلایلی است که پزشکان می خواهند پیش از جراحی احتمال مرگ را در تمام گروه ها بدانند.
این مطالعه در نشریه انجمن پزشکی آمریکا به چاپ رسیده است.
