مقاله ای از شیرین حکیم و کاوه مدنی در روزنامه گاردین
کارزار آنلاین «من دریاچه ارومیه هستم» اواسط تابستان به راه افتاد و به آهستگی مورد توجه قرار می گیرد. رضا کیانیان از اولین بازیگران سینما و تئاتر بود که در حساب اینستاگرام خود از مردم خواست مسولیت دریاچه ارومیه را برعهده بگیرند. رضا کیانیان نوشت: «اگر دریاچه مان را نجات دهیم، خودمان را نجات داده ایم».
پس از این بود که در تلگرام هم کانالی به این کارزار اختصاص یافت.
این نخستین بار نیست که خشکی دریاچه ارومیه به مساله ای ملی و بین المللی بدل شده است. حسن روحانی، رییس جمهوری ایران، نمایندگان مجلس، و حتی ستاره هالیوود لئوناردو دی کاپریو نجات دریاچه ارومیه را مورد توجه قرار دادند. عکسی که دی کاپریو از دریاچه ارومیه در اینستاگرام خودش گذاشت توسط ۳۲۸ هزار نفر مورد استقبال قرار گرفت و او به ابرقهرمانی میان ایرانیان بدل شد.
حسن روحانی طی رقابت های انتخاباتی نسبت به احیای دریاچه ارومیه قول هایی داد. دولت او پنج میلیارد دلار به بهبود زیر ساخت های منطقه و حفظ منابع آبی در اطراف دریاچه تخصیص داد. هر چند ساخت سد ممنوع شده و گروه اقدام مسول احیای دریاچه نسبت به انتقال آب از حوزه رودخانه های دیگر علاقه نشان داده است اما بدون اصلاحات در سیاستگذاری و تغییرات نهادی دیگر تلاش ها تنها در دوره های پر باران طی سال های آینده موفق خواهد بود.
همکاری با برنامه توسعه سازمان ملل متحد در این باره محدود است ولی ادامه دارد.
سرنوشت تیره ی دریاچه ارومیه انعکاسی از روند گسترده تر مشکلات محیط زیستی در ایران است که شامل اتکای بیش از حد به سدها، تغییرات شدید آب و هوایی و شرایط اقلیمی، روش های نادرست آبیاری و استفاده بی رویه از آب است.
ایران ممکن است به نقطه ای تعیین کننده رسیده باشد. امروز با درکی بهتر از ارتباطات درونی در جهان می دانیم که حفظ محیط زیست هدفی جمعی است که هر فرد فارغ از سن، نژاد، یا پیشینه اش می تواند در آن مشارکت داشته باشد. فارغ از این که کجا هستیم یا چه کسی هستیم اگر به محیط زیست خود اهمیت ندهیم نمی توانیم خودمان را نجات بدهیم. ما همه دریاچه ارومیه هستیم.
