در هفته‌های اخیر ده‌ها شهر ایران صحنه اعتراض کارگران، فرهنگیان و بازنشستگانی بوده است که اندک درآمدشان کفاف هزینه‌های سرسام‌آور زندگی را نمی‌دهد. زحمتکشان و رنج‌دیده‌هایی که بدیهی‌ترین حق شهروندی خود را طلب می‌کنند: برخورداری از وضعیت معیشتی مناسب! چرا حکومت صدای این اعتراضات معیشتی را نمی‌شنود؟ و آیا این تجمعات پراکنده می‌تواند به موج جدید اعتراض‌های سراسری در ایران منجر شود؟