به دنبال کشته شدن محمد مقیسه و علی رازینی، دو قاضی شناخته شده جمهوری اسلامی، برخی از فعالان سیاسی، روزنامه‌نگاران، وکلا و کنشگران صنفی در شبکه‌های اجتماعی آن دو را «مجسمه‌های قساوت» نامیدند و بر قضاوت‌های «مغرضانه» آنها در صدور احکام اعدام و زندان‌های طویل المدت بویژه برای متهمان سیاسی تاکید کردند.
شیرین عبادی، رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، در کانال تلگرام خود با اشاره به این‌که جمهوری اسلامی «از همین حالا برای آنها عنوان شهید در نظر گرفته است»، نوشت: «اجرای عدالت برای مقیسه، رازینی و تمام دست‌اندرکاران جنایات جمهوری اسلامی، مستلزم برگزاری دادگاه‌های علنی، شفاف و عادلانه است، همان چیزی که ایشان همواره از آن وحشت داشته‌اند.»
ا️و با تاکید بر این موضوع که «مرگ رازینی و مقیسه، فرصت روشن شدن بخشی از جنایات حکومت را از بین برد»، افزود: «اما رویه‌ای که سیستم قضایی جمهوری اسلامی در پیش گرفته، دستگاه امنیتی به آن دامن زده یا خط مشی آن را تعیین کرده است، نتیجه‌ای جز چنین اتفاقاتی نخواهد داشت.»
خانم عبادی با اشاره به این نکته که «باید بیش از گذشته هوشیار باشیم» اضافه کرد: «دستگاه قضایی که در انتقام تحرکات امریکا و اسرائیل فشار را بر جامعه بیشتر می‌کرد، بر روند اعدام‌ها می‌افزود و بازداشت‌های گسترده راه می‌انداخت، حالا ممکن است در پاسخ به حذف این دو قاضی بدنام، واکنشی شدیدتر علیه زندانیان نشان دهد.»
در این میان، حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در شبکه اجتماعی «ایکس» محمد مقیسه و علی رازاینی را «دو تن از جنایتکاران و قضات مرگ» نامید و نوشت که آنها به عنوان «نمادهای سرکوب و بی‌عدالتی» شناخته می‌شدند.
همچنین سعید قاسمی‌نژاد، پژوهشگر ارشد بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها، در شبکه اجتماعی «ایکس» نوشت: «به تلاش‌ها برای وصل کردن هلاکت مقیسه و رازینی به مجاهدین بنگرید، از حسام‌الدین آشنای اطلاعاتی تا شبکه اکانت‌های تحت کنترل در فضای مجازی، خط امنیتی روشن است: کمرنگ کردن حلقه‌ای از اتفاقات که در آن ناراضیان از وضع کنونی در لایه‌های درونی خود حکومت از جانباز تا کارمند قوه قضاییه به حذف مقامات رژیم دست می‌زنند...»
مجید دری، فعال دانشجویی سابق و زندانی سیاسی پیشین، در توصیف محمد مقیسه نوشت:
«داد و بیداد! فحاشی!توهین وتحقیر!تهدید! عنوان قاضی را یدک می‌کشید اما کاملا مغرضانه در دادگاه ظاهر میشد،احکام سنگین می‌داد. معروف بود نمی‌داند سال چیست و حکم می‌دهد. درست که باید در دادگاهی محاکمه میشد و ناگفته‌ها را میگفت، اما شاهدان زیادی مانده‌اند بر ظلمش.»
حسین رزاق، زندانی سیاسی پیشین، هم درباره اظهارات علی رازینی در پرونده عبدالله مومنی، فعال سیاسی، نوشته :« با مقیسه و رازینی پرونده‌ای نداشتم اما وقتی با عبدالله مومنی هم‌اتاق بودم و او برای بیماری سرطان همسرش دنبال مرخصی بود، رازینی به وکیلش گفته بود «مریض بودن همسرش که خوب است! زودتر میمیرد. حکم عبدالله هم که تمام شد یک زن دیگر می‌گیرد!» امروز تباه کنندگان عمر جوانان سقط شدند.»
اسماعیل بخشی، فعال کارگری و نمایندهٔ شورای مستقل کارگری در سندیکای کارگران هفت‌تپه، نوشته که محمد مقیسه بدون خواندن یک صفحه از پرونده فعالان و حامیان هفت تپه، برای آنها «احکام سنگین» صادر کرده است.
محمود بهشتی لنگرودی، دبیر کل سابق کانون صنفی معلمان ایران، درباره چگونگی صدور حکم پنج سال حبس از سوی محمد مقیسه نوشته: «روز دادگاه بهش گفتم که تو رو صالح نمی دونم و به سوالاتت پاسخ نمی دم. ۵ سال حبس تعزیری برام صادر کرد که در دادگاه تجدید نظر هم عینا تایید شد.»
آتنا دائمی، کنشگر حقوق بشر و زندانی سیاسی پیشین، از «دادگاه ده دقیقه‌ای» خود به ریاست محمد مقیسه، فحاشی‌های او و صدور حکم ۱۴ سال زندان به دست او همزمان با ابلاغ احکام اعدام برای ۱۲ زندانی عقیدتی کُرد نوشته است.
مهدیه گلرو، فعال سیاسی، محمد مقیسه را «از کثیف‌ترین آدمهایی» توصیف کرده که به عمرش دیده و نوشته که از دیدن گریه متهم در دادگاه لذت می‌برده و «اجازه نمی‌داد دستبند متهم رو باز کنن.»
ریما شیرمحمدی، فعال حقوق بشر، در مورد مقیسه نوشت: «هفت زندانی اهل تسنن، بازداشت، شکنجه و حکم اعدام‌شان در دادگاهی دو دقیقه‌ای و با جملاتی این چنینی مقیسه به پایان رسید: کُرد هستید این یه اعدام. سنی هستید، این یک اعدام، و سلفی هستید این یه اعدام.»
خانم شیرمحمدی اشاره کرد: سخنانش «نشان از این داشت که هیچ ادلیه ای علیه آنها در پرونده وجود نداشت و آنها در پیشگاه هر انسان آزاده ای تبرئه شدند. این ۷ نفر بدون حق دادرسی عادلانه که حق هر زندانی است، و با وجود ادله بسیار در مورد بی گناهی آنها، محکوم به اعدام شدند و ۱۵ سال زیر حکم اعدام بودند و نهایتا در طول سالهای ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ اعدام شدند.»
خاطره معینی، از خانواده‌های دادخواه خاوران، هم نوشت: «اما داوری آن سوی ِ در نشسته است، بي ردای ِ شوم ِ قاضيان. ذات‌اش درايت و انصاف هيات‌اش زمان...»
مولود حاجی‌زاده، روزنامه‌نگار، در شبکه اجتماعی «ایکس» نوشت: «صبح‌های زیادی را با خبر اعدام جوانان سرزمین‌مان آغاز کردیم و صبح امروز را با خبر به هلاک رسیدن دو تن از قاتلان همان جوانان؛ مقیسه و رازینی بیش باد برای شما چنین صبح‌های وحشتی.»
حسن اسدی زیدآبادی، وکیل دادگستری و زندانی سیاسی سابق، درباره محمد مقیسه نوشت: «واقعا هیچ‌چیز به اندازه عدل و انصاف از او دور نبود.»
مهدی موسوی، شاعر و نویسنده، نیز نوشت: بغض پدرم وقتی به مقیسه میگفت پسر من فقط یک شاعر است... یک پزشک است... . دو سال تمام شکنجه روحی در جلسات دادگاه انقلاب و تفهیم اتهام از روی حکم و... همه از جلوی چشمم گذشت. هرچند من منتظر دادگاه عادل بودم در روز آزادی و شهادت دادن درباره‌ی آنچه بر ما گذشت.»
کاربری به نام «خسرو» به روایت توهین‌های محمد مقیسه به خود در جایگاه متهم و تبدیل قرار وثیقه میلیونی به میلیاردی از سوی او پرداخته است: «کار داری؟ شاغلی؟ ای خاک بر سر ما که به امثال شما کار دادیم. چرا در مورد شهدا ننوشتی که اگر نبودند الان ناموس‌ات معلوم نبود دست کیه؟ - دروغ میگی، بویِ گند دروغ تمام اتاق را گرفته! - وثیقه‌ی 300 میلیونی را بکنید یک میلیارد...»
میلاد پورعیسی، روزنامه‌نگار، نوشت: «رازینی و مقیسه مجسمه‌های قساوت از دهه شصت تاکنون همزمان با هم در مقابل ساختمان دیوان ترور شدند. آخرین پرونده زیر دست رازینی در دیوان پرونده مجاهد کورکور بود.»
برخی از کاربران نیز از کشته شدن این دو قاضی اعدام و عدم محاکمه و پاسخگو قرار نگرفته شدن آنها پیش از مرگ ابراز نارضایتی کرده اند.
کاربری به نام عباس دهقان درباره کشته شدن محمد مقیسه نوشت: « قاتل آن همه زندگی فقط یک بار مرد! یک بار در برابر آن همه.»
در همین حال، کاوه قریشی، روزنامه‌نگار، اشاره کرد که «کشته‌شدن مقیسه و رازاینی می‌تواند تبعات نگران‌کننده‌ای برای زندانیان سیاسی محکوم به اعدام به دنبال داشته باشد» و افزود: «حکومت ایران ثابت کرده که می‌تواند پاسخ هر شکستی را با سرکوب بیشتر مردم بدهد. از امروز باید بیش از هر زمانی نگران اعدام‌های ناگهانی و شتابزده زندانیان سیاسی بود.»
محمد مقیسه و علی رازینی، دو تن از قضات شناخته شده جمهوری اسلامی، که در دوران قضاوت خود بارها اقدام به صدور حکم اعدام برای مخالفان حکومت کرده بودند، روز چمعه ۲۹ دی کشته شدند.
