مقاله‌ای از بابی قوش در وبسایت کوارتز
مسول آتش زدن سفارت عربستان در تهران کیست؟ گزارش های اولیه از خشم عمومی خودجوش در واکنش به اعدام نمر باقر النمر، روحانی شیعه و مخالف سیاسی، حکایت داشت.
اما دولت ایران به سرعت انگشت اتهام را به سمت نیروهای خودسری نشانه رفت که ظاهرا انگیزه های شرورانه داشته اند.
انگیزه این تسامح هنوز روشن نیست. انتظار می رفت دست کم یکی از کانون های قدرت در ایران به ویژه در میان تندروها از این حمله به نفع خود بهره برداری کند. با این که لفاظی بازیگران اصلی در ایران به شکل گوشخراشی ضد سعودی است اما هیچکس مسولیت حمله به سفارت را برعهده نمی گیرد.
رفع مسولیت از بالاترین مقام‌ها و از رییس جمهوری شروع شد. حساب توییتری حسن روحانی بدون نام بردن از شخص خاصی مقصر را افراد و گروه های خودسر معرفی کرد و از مردم ایران خواست اجازه چنین حرکاتی را ندهند.
ولی این مردم ایران نبودند که اجازه تخریب سفارت را دادند، بلکه حکومت بود. پلیس برای متوقف کردن حمله کنندگان کار زیادی انجام نداد.
رییس جمهوری البته تماس هایی با وزرای کشور، دادگستری، و اطلاعات دولت خود گرفت تا دریابد چه کسی مسول این حملات بوده است. افرادی هم به موقع لازم دستگیر شدند.
در حساب توییتری محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران، و دیگر اصلاح طلبان درون دولت هم تا لحظه تنظیم این گزارش، واکنشی دیده نمی شود. آخرین مطلب توییتر وزیر خارجه ایران در پایان سال میلادی گذشته آرزوی پرهیز از "اشتباهات گذشته" بود. سکوت وزیر خارجه ایران در مورد چنین مساله عمده سیاست خارجی گویای نکات بسیاری است.
حساب توییتری آیت الله علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی هم هیچ اشاره ای به حمله به سفارت عربستان سعودی ندارد و فقط گفته است "انتقام الهی" گریبان مقام های سعودی را به خاطر اعدام شیخ نمر خواهد گرفت.
سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قربانی آشنایی را برای اعدام روحانی شیعه معرفی کرد: اسراییل. حزب الله لبنان مسولیت اخلاقی اعدام شیخ نمر را بر عهده آمریکا گذاشت.
آخرین بار که یک سفارت بزرگ خارجی در ایران در آغاز انقلاب مورد حمله قرار گرفت و اشغال شد، مهدی بازرگان نخست وزیر وقت، مسولیت اخلاقی این حمله را برعهده گرفت؛ هر چند حمله کنندگان نه از او دستور گرفته بودند و نه به درخواست او برای آزادی گروگان های آمریکایی اعتنایی کردند. احتمال این که رهبران کنونی ایران چنین شجاعتی از خود نشان دهند بسیار اندک است.
اما یک نکته موجب اندکی تسلی خاطر است: دست کم رهبران کنونی ایران بر خلاف گذشته به حمله کنندگان به سفارت عربستان سعودی به چشم قهرمان ملی نگاه نمی کنند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها برای آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.