الحيات، روزنامه عربی چاپ لندن زير عنوان "ميل به جنگ در ايران" و با طرح اين سئوال که آيا ايران علاقه دارد در خليج فارس وارد جنگ شود؟ می نويسد ما نمی توانيم جوابی قطعی بدهيم، هرچند که در تهران تمامی انواع طبل های جنگ به صدا درآمده است - که تدارکات جاری، مانورهای نظامی زمينی، دريائی و هوائی، اعلاميه های پی در پی در باره تسليحات جديد و موشک های دوربرد، وتکميل تکنيک های جنگی بخشی از آنهاست.
در پايان نخستين جنگ خليج فارس هنگامی که خمينی مجبور شد جنگ با عراق صدام حسين را متوقف کند، مقامات درايران با استفاده از قيمت های بالای نفت بزرگترين عمليات توسعه و تکميل ماشين نظامی خود را در تمامی سطوح به راه انداختند. اين تجهيز نظامی به ايران اجازه داده است مبالغی عمده را در زمينه هائی خرج کند که تحقق بخشيدن به آرزوی دسترسی احتمالی به تسليحات اتمی را برايش ممکن می سازد.
به موازات اين عمليات، مقامات ايران يک سياست خارجی تهاجمی متکی به مقابله با توطئه، مظلوم نمائی و تکيه به حقوق استراتژيک در خليج فارس را نيز پيشه کردند.
تاريخ نشان می دهد هرگاه که قدرت های منطقه ای رو به ظهور از قدرتی بيش از حد و متکی به يک سياست خارجی تهاجمی برخوردار می شوند، بخصوص در غياب يک دمکراسی قادر به مهار کردن چهره های پرجوش و خروش در تشکيلات نظامی، گزينه جنگ خارجی اهميت پيدا می کند.
اوضاع کنونی ايران تفليد سناريوئی است که پيش از جنگ های جهانی اول و دوم در اروپا و نيز در عراق پيش از ورود به جنگ با ايران هم ديده شده است. به همين جهت ايران ممکن است بخواهد به اين دليل، و دلائلی ديگر در ارتباط با اوضاع حاکم بر خاورميانه، قدرت نظامی اش را در منطقه به آزمايش بگذارد.
