روزنامه وال استریت جورنال در گزارشی به حادثه نفتکش سانچی و ابها‌م های مربوط به تصادف آن پرداخت.
این نشریه در گزارش خود که روز دوشنبه ۲۵ دی منتشر شد به فعال نبودن سیستم های خود کار شناسایی و ردیاب دریایی کشتی چینی و نفتکش سانچی پرداخت.
نفتکش سانچی که حامل ۹۶۴ هزار بشکه میعانات گازی بود از بندر عسلویه در ایران به مقصد کره جنوبی حرکت کرد و حدود ساعت هشت شب روز ۱۵ دی با کشتی باری چینی سی اف کریستال که غلات از آمریکا به چین حمل می کرد در دریای شرق چین تصادف کرد.
بر اساس گزارش وال استریت جورنال، هنوز مشخص نیست که هنگام تصادف تجهیزات سیستم شناسایی خودکار در دو کشتی روشن بود یا به درستی کار می‌کرد.
در این گزارش آمده است: «ساعاتی قبل از سانحه در نزدیکی سواحل چین، نفتکش ایرانی و کشتی باری چینی ارسال پیام در مورد موقعیت خود به سیستم‌های ردیابی دریایی را متوقف کردند.
این نشریه نوشت که یکی از مسئولان بررسی کننده دلیل برخورد این دو کشتی گفته است مشخص نیست که آیا سیستم ردیابی کشتی ها خاموش شده یا از کار افتاده بود.
سیستم شناسایی خودکار توام با رادار نصب شده روی عرشه کشتی برای ناوبری کشتی و جلوگیری از برخورد با کشتی‌های دیگر استفاده می‌شود.
این سیستم همچنین برای انجام تحقیقات در مورد سوانح ضروری است و مسئولان تحقیق می‌توانند از این سیستم برای مرور کردن حرکات کشتی ها استفاده کنند.
سازمان بین المللی دریانوردی بر مجهز کردن کشتی‌های اقیانوس پیما به فرستنده‌های سیستم شناسایی خودکار تاکید کرده است تا امکان مخابره اطلاعات حین دریانوردی فراهم شود.
اما براساس اعلام ناخداهای کشتی و شرکت‌های بیمه کننده و ردیاب، عملکرد این سیستم در راه های شلوغ دریایی در دریای چین شرقی همیشه قابل اطمینان نیست.
دمیتریس مموس، مدیر پروژه تامین کننده اطلاعات ردیابی کشتی‌ها به وال استریت ژورنال گفت که منطقه‌ای که حادثه در آن رخ داد، یکی از معدود مناطقی در جهان است که مخابره اطلاعاتی سیستم ردیابی کشتی‌ها با دشواری خاصی صورت می‌گیرد.
وی یادآور شد که این راه دریایی فراتر از برد گیرنده های سیستم شناسایی خودکار مستقر در ساحل است و دستگاههای ردیابی باید به امواج ماهواره‌ای تکیه کنند.
حادثه ساعت هشت شب به وقت محلی رخ داد اما آنطور که وب سایت‌های ردیابی کشتی نشان می‌دهد، آخرین سیگنال سیستم ردیابی سانچی ساعت ۱۰ و ۴۵ دقیقه صبح و آخرین سیگنال کشتی چینی ساعت ۳ و ۵۸ دقیقه بعدازظهر همان روز مخابره شده است.
سخنگوی شرکت ملی نفتکش ایران گفته است که این شرکت حدودا سه ساعت قبل از حادثه، یک ایمیل از نفتکش سانچی دریافت کرده است.
مسئولان بررسی کننده حادثه خواستار دستیابی به دستگاه ضبط کننده سفری نفتکش سانچی و کشتی باری چینی هستند که شبیه به جعبه سیاه هواپیماهای مسافربری عمل می‌کند.
یک ناخدای باتجربه یونانی در این باره به وال استریت ژورنال گفت: «برخی ناخدایان برای انجام اموری مشکوک همچون انتقال بار غیرقانونی از یک کشتی به کشتی دیگر یا در صورت از کار افتادگی کشتی و عدم تمایل آنها به متهم شدن به تاخیر از سوی صاحبان بار، سیستم ردیابی را خاموش می‌کنند.»
به گفته برخی از دریانوردان، می‌توان سیگنال‌های سیستم شناسایی خودکار را در زمان نزدیک شدن کشتی‌های جنگی از کار انداخت و در آن صورت، خدمه می‌توانند با استفاده از سیستم های رادار نصب شده روی عرشه همچنان به دریانوردی امن ادامه دهند.
شرکت بین‌المللی بیمه کننده آلیانز هم اعلام کرده است که آب‌های شلوغ شرق آسیا، منطقه‌ای مطرح برای سوانح دریایی است به طوری که ۳۴ کشتی در سال ۲۰۱۶ در این آب‌ها ناپدید شدند یا به عبارتی، ۴۰ درصد از مجموع خسارات کشتیرانی در سطح جهانی، در آن سال روی داد.
مشاور ارشد این شرکت گفت که دریای چین شرقی برخی اوقات پر هرج و مرج است، زیرا تعداد زیادی کشتی در جهت‌های متفاوت تردد می‌کنند. به گفته او، زمانی که سیستم شناسایی خودکار در مناطقی این چنینی از کار می‌افتد، فضا برای وقوع حادثه مهیا می‌شود.
در پی اعلام مرگ همه ۳۲ خدمه و سرنشین کشتی سانچی، موجی از انتقاد از عملکرد دستگاههای دولتی در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی به راه افتاد و همزمان، ابهامات موجود درباره حادثه به بحث گذاشته شد.
