گزارش توماس اردبرینک در روزنامه نیویورک تایمز
در کوئیک حسن، روستایی با جمعیت ۸۰۰ نفر در دامنه کوه های زاگرس، معدل یاری، مردی ۳۵ ساله، ایستاده در حالی که نام بستگان از دست رفته اش را بر زبان می آورد لب هایش را گاز می گیرد: «امین، هاجر، توبا، هژین، عبدالله، بشری، اوزوه، سمران.»
ایرانیان ساکن نقاط مرزی ایران و عراق به زمین لرزه عادت دارند. با این وجود هیچ کس در این منطقه آماده این تخریب سنگین و تلفات انسانی ناشی از زلزله استان کرمانشاه نبود.
زلزله این هفته از زمین لرزه ماه سپتامبر در مکزیکو سیتی مرگبارتر بود و در تمام کشورهای همسایه ایران حس شد.
مردم منطقه شاهد وضعیت ناهماهنگ دولت در واکنش به این فاجعه هستند و شب را در سرمای گزنده سر می کنند.
من پس از دریافت مجوز دولت برای تهیه گزارش خبری از منطقه زلزله زده بعد از فرود در فرودگاه کرمانشاه از دو پست بازرسی با پلیس های مجهز به گاز اشک آور عبور کردم تا به نزدیکی مناطق آسیب دیده برسم.
اعضای خانواده آسیب دیدگان از تهران با خودروهای پر از پتو و غذا سر می رسند. معدل یاری که مادر بزرگ اش بر فرشی در برابر خانه تخریب شده شان نشسته و اطرافش پر از قوطی های خالی کنسرو و بطری های پلاستیکی آب است می گوید: «به ما هنوز یک چادر نداده اند.»
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
