در یک گزارش جدید آمده است که تغییرات اقلیمی شدید، جنگ و درگیری، تغییرات جوی و رو به وخامت گذاشتن شرایط زیست محیطی و حاکمیت ناکارآمد پیامدهای بسیار زیانبار و پرهزینه ای را بر کشورهای در حال توسعه تحمیل می کنند. در این گزارش آمده است در چنین شرایطی، در روند کمک به توسعه این دست کشورها باید اطمینان حاصل شود که مردم منطقه امنیت غذایی دارند و کمک های اضطراری، در هنگام لازم، توزیع می شوند.
در گزارش «شاخص گرسنگی جهانی ۲۰۱۳» آمده است روند کلی شاخص گرسنگی رو به کاهش است اما در ۱۹ کشور هنوز گرسنگی و قحطی بیداد می کند. در واقع، این شاخص روند گرسنگی در کشورهایی را نشان می دهد که از درجه هشدار به وضعیت هشدار بسیار جدی رسیده است.
کریس بنه، یک مقام «موسسه مطالعات توسعه» در لندن و یکی از نویسندگان این گزارش می گوید: «کشورهای زیرصحرای آفریقا بخشی از جهان را تشکیل می دهند که در آنها، مردم با شرایط بسیار دشواری روبرو هستند. بنابراین در واقع، مردم این مناطق، در مقایسه با سایر کشورهای جهان نگرانی های عمده تری دارند. در این گزارش تاکید شده است که برخی از کشورهای جنوب آسیا نیز هنوز فقیر هستند اما بیشتر نگرانی ها هنوز مربوط به کشورهای زیرصحرای آفریقاست.»
در فهرست شاخص به بروندی، اریتره و کومورو اشاره شده که بالاترین سطوح قحطی و گرسنگی در کشورهای زیرصحرای آفریقا را دارند.
در هشتمین گزارش سالانه «موسسه پژوهشی سیاست بین المللی غذا» وضعیت گرسنگی در ۱۲۰ کشور در حال توسعه و کشورهای در حال گذار مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های این گزارش بر اساس میزان جمعیتی که غذای کافی در اختیار ندارند و نیز مبنای تعداد کودکان زیر پنج سالی مورد بررسی قرار گرفته که وزنشان کمتر از حد طبیعی و روند مورد انتظار رشد است. یکی از مبانی دیگر تنظیم این گزارش، نرخ مرگ و میر کودکان زیر پنج سال است.
در گزارش «شاخص گرسنگی جهانی ۲۰۱۳» آمده است دو و نیم میلیارد انسان در سراسر جهان با در آمدی کمتر از دو دلار در روز روزگار می گذرانند. بنابراین، بیماری یکی از اعضای خانواده، وقوع قحطی و یا از دست دادن شغل یکی از اعضای خانواده به معنای یک بحران جدی و عمده است. در این گزارش آمده است در چنین کشورهایی هیچ مکانیسمی برای مقابله با این بحران وجود ندارد.
بنه می گوید: «تعداد زیادی از مردم جهان هنوز نسبت به شوک بسیار آسیب پذیر هستند. زمانی که این افراد از شیوه هایی برای محافظت از آن ها در چنین شرایطی محروم هستند، به هنگام رویارویی با این شوک ها، ممکن است تصمیم هایی گیرند که شاید در کوتاه مدت خیلی منطقی به نظر بیایند، اما در واقع پیامدهای بسیار مخرب و مضری در بلندمدت خواهند داشت.»
وی می گوید: «همه در کوتاه مدت همین کار را می کنند، اما اگر یکی از فرزندان خانواده زیر سه سال داشته باشد، به دلیل کمبود مواد غذایی از روند رشد مناسب محروم خواهد شد و در نهایت پیامدهای زیانبار آن نه تنها طی دو ماه بعد و بلکه در سراسر عمر بر زندگی شان تاثیر منفی خواهد گذاشت.»
مغز یک کودک مبتلا به سوء تغذیه که با کمبود مواد غذایی حیاتی روبرو بوده، به خوبی رشد نمی کند و در نهایت توانایی او برای یادگیری با مشکلات جدی روبرو می شود.
نمونه دیگر استقرار یک سیستم هشدار زودهنگام برای تغییرات آب و هوایی ویژه جوامعی است که در نزدیکی سواحل زندگی می کنند. اگر این جمعیت ها از زمان وقوع یک طوفان عظیم خبر داشته باشند، ساکنان منطقه فرصتی خواهند داشت تا با اقدام بهنگام منطقه را ترک کنند.
استقرار مکانیسم های مقاومتی و یافتن شیوه هایی برای مقابله با قحطی و گرسنگی مقوله ای نیست که تنظیم یک نوع سیاست مشمول حال همه موارد آن شود و برای همه عملی باشد. این سیاست ها و شیوه ها باید بر اساس نیازها و اولویت ها و فوریت های جوامع تدوین شوند.
از جمله دیگر شیوه های کمک به جوامع قحطی زده و مقاومت در برابر گرسنگی کمک به آن هاست تا به دلیل کمبود منابع مالی ناچار نشوند دام ها و احشام خود را به دلیل خشکسالی بفروشند. ارائه بیمه به این دامداران یکی از این راه هاست. اگر جامعه ای با قحطی روبرو شده باشد، مردم به پول نقد نیاز دارند و بیشتر اوقات به ناچار دام های خود را می فروشند.
او می گوید: «حل این مشکل، به نظر خیلی ساده می آید، اما برای مردمانی که برای یافتن بهترین شیوه برای نجات و محافظت از خود گزینه های زمانی و مکانی چندانی در اختیار ندارند، راهکار آسانی وجود ندارد».
حاکمیت کارآمد در سطح محلی نیز یکی از عوامل مهم و موثر برای ایجاد یک ساختار مقاوم در برابر گرسنگی خواهد بود چرا که این نوع حکومت ها می توانند برای واکنش سریع و اضطراری و ساخت سرپناه به هنگام وقوع فجایع طبیعی و یا درگیری و جنگ طرح هایی را مدنظر داشته باشند.
در گزارش «شاخص گرسنگی جهانی» آمده است مقاوم کردن جمعیت کشورهای در حال توسعه «ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی این کشورها را به صورت ریشه ای متحول می کند» تا از توانایی رویارویی با بحران هایی که به گونه شوک به سیستم وارد می شوند ـ خواه شوک های شدید باشد یا نه ـ روبرو شوند.
در گزارش «شاخص گرسنگی جهانی ۲۰۱۳» آمده است روند کلی شاخص گرسنگی رو به کاهش است اما در ۱۹ کشور هنوز گرسنگی و قحطی بیداد می کند. در واقع، این شاخص روند گرسنگی در کشورهایی را نشان می دهد که از درجه هشدار به وضعیت هشدار بسیار جدی رسیده است.
کریس بنه، یک مقام «موسسه مطالعات توسعه» در لندن و یکی از نویسندگان این گزارش می گوید: «کشورهای زیرصحرای آفریقا بخشی از جهان را تشکیل می دهند که در آنها، مردم با شرایط بسیار دشواری روبرو هستند. بنابراین در واقع، مردم این مناطق، در مقایسه با سایر کشورهای جهان نگرانی های عمده تری دارند. در این گزارش تاکید شده است که برخی از کشورهای جنوب آسیا نیز هنوز فقیر هستند اما بیشتر نگرانی ها هنوز مربوط به کشورهای زیرصحرای آفریقاست.»
در فهرست شاخص به بروندی، اریتره و کومورو اشاره شده که بالاترین سطوح قحطی و گرسنگی در کشورهای زیرصحرای آفریقا را دارند.
در هشتمین گزارش سالانه «موسسه پژوهشی سیاست بین المللی غذا» وضعیت گرسنگی در ۱۲۰ کشور در حال توسعه و کشورهای در حال گذار مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های این گزارش بر اساس میزان جمعیتی که غذای کافی در اختیار ندارند و نیز مبنای تعداد کودکان زیر پنج سالی مورد بررسی قرار گرفته که وزنشان کمتر از حد طبیعی و روند مورد انتظار رشد است. یکی از مبانی دیگر تنظیم این گزارش، نرخ مرگ و میر کودکان زیر پنج سال است.
در گزارش «شاخص گرسنگی جهانی ۲۰۱۳» آمده است دو و نیم میلیارد انسان در سراسر جهان با در آمدی کمتر از دو دلار در روز روزگار می گذرانند. بنابراین، بیماری یکی از اعضای خانواده، وقوع قحطی و یا از دست دادن شغل یکی از اعضای خانواده به معنای یک بحران جدی و عمده است. در این گزارش آمده است در چنین کشورهایی هیچ مکانیسمی برای مقابله با این بحران وجود ندارد.
بنه می گوید: «تعداد زیادی از مردم جهان هنوز نسبت به شوک بسیار آسیب پذیر هستند. زمانی که این افراد از شیوه هایی برای محافظت از آن ها در چنین شرایطی محروم هستند، به هنگام رویارویی با این شوک ها، ممکن است تصمیم هایی گیرند که شاید در کوتاه مدت خیلی منطقی به نظر بیایند، اما در واقع پیامدهای بسیار مخرب و مضری در بلندمدت خواهند داشت.»
وی می گوید: «همه در کوتاه مدت همین کار را می کنند، اما اگر یکی از فرزندان خانواده زیر سه سال داشته باشد، به دلیل کمبود مواد غذایی از روند رشد مناسب محروم خواهد شد و در نهایت پیامدهای زیانبار آن نه تنها طی دو ماه بعد و بلکه در سراسر عمر بر زندگی شان تاثیر منفی خواهد گذاشت.»
مغز یک کودک مبتلا به سوء تغذیه که با کمبود مواد غذایی حیاتی روبرو بوده، به خوبی رشد نمی کند و در نهایت توانایی او برای یادگیری با مشکلات جدی روبرو می شود.
نمونه دیگر استقرار یک سیستم هشدار زودهنگام برای تغییرات آب و هوایی ویژه جوامعی است که در نزدیکی سواحل زندگی می کنند. اگر این جمعیت ها از زمان وقوع یک طوفان عظیم خبر داشته باشند، ساکنان منطقه فرصتی خواهند داشت تا با اقدام بهنگام منطقه را ترک کنند.
استقرار مکانیسم های مقاومتی و یافتن شیوه هایی برای مقابله با قحطی و گرسنگی مقوله ای نیست که تنظیم یک نوع سیاست مشمول حال همه موارد آن شود و برای همه عملی باشد. این سیاست ها و شیوه ها باید بر اساس نیازها و اولویت ها و فوریت های جوامع تدوین شوند.
از جمله دیگر شیوه های کمک به جوامع قحطی زده و مقاومت در برابر گرسنگی کمک به آن هاست تا به دلیل کمبود منابع مالی ناچار نشوند دام ها و احشام خود را به دلیل خشکسالی بفروشند. ارائه بیمه به این دامداران یکی از این راه هاست. اگر جامعه ای با قحطی روبرو شده باشد، مردم به پول نقد نیاز دارند و بیشتر اوقات به ناچار دام های خود را می فروشند.
او می گوید: «حل این مشکل، به نظر خیلی ساده می آید، اما برای مردمانی که برای یافتن بهترین شیوه برای نجات و محافظت از خود گزینه های زمانی و مکانی چندانی در اختیار ندارند، راهکار آسانی وجود ندارد».
حاکمیت کارآمد در سطح محلی نیز یکی از عوامل مهم و موثر برای ایجاد یک ساختار مقاوم در برابر گرسنگی خواهد بود چرا که این نوع حکومت ها می توانند برای واکنش سریع و اضطراری و ساخت سرپناه به هنگام وقوع فجایع طبیعی و یا درگیری و جنگ طرح هایی را مدنظر داشته باشند.
در گزارش «شاخص گرسنگی جهانی» آمده است مقاوم کردن جمعیت کشورهای در حال توسعه «ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی این کشورها را به صورت ریشه ای متحول می کند» تا از توانایی رویارویی با بحران هایی که به گونه شوک به سیستم وارد می شوند ـ خواه شوک های شدید باشد یا نه ـ روبرو شوند.
