سکوت دستگاه قضایی در برابر این قتل ها وجه دیگری از خاموش بودن «فاجعه» است. به نوشته کتاب اکثر این قتل ها در نواحی مرزی و مرزنشین – یا حاشیه ای- که وضعیت پدرسالاریِ عشیره ای و قبیله ای خود را حفظ کرده اند، صورت می گیرد. همچنین گزارش خانم بختیار نژاد می گوید این قتل ها در سی سال گذشته در قیاس با سال های پیش از جمهوری اسلامی به مراتب افزایش یافته اند.
نگين شيخ‌الاسلام و پروین ذبیحی از دیگر فعالان زن در استان كردستان هستند که در این باره پژوهش ها و اطلاعات ارزشمندی منتشر کرده اند. نگین شیخ الاسلام می گوید در نيمه اول سال ۱۳۸۷ ، پانزده قتل ناموسی تنها در كردستان گزارش شده است. اما تنها فعالان حقوق زنان و تشکل های غیردولتی نیستند که از این قتل ها خبر می دهند. گه گاه برخی از مسئولان نیز آمارهایی درباره قتل های ناموسی داده اند.
عباس جعفری دولت آبادی وزیر دادگستری پیشین استان خوزستان (دادستان کنونی تهران): «وقوع قتل های ناموسی در استان خوزستان به یک مشکل جدی تبدیل شده است...عده ای فکر می کنند که اگر افراد دیگر را بکشند مجازات نمی شوند و قضات هم نمی توانند برای آنها اشد مجازات را صادر کنند، چرا که شکایتی از آنان وجود ندارد.»
سرتیپ دوم احمد محمدفر جانشین رئیس پلیس آگاهی ناجا با ابراز نگرانی از بالا بودن قتل های ناموسی در ایران گفته است: «در ۷ ماه گذشته ، پنجاه قتل ناموسی رخ داده که باید برای جلوگیری از افزایش آن راه کارهایی پیداکرد».
سرهنگ مختاری پور، فرمانده پلیس آگاهی خوزستان: «بیش از چهل درصد قتل ها در استان خوزستان قتل های ناموسی است، ۷۵ درصد گمشدگان استان خوزستان دختران و زنان هستند و علت ناپدید شدن آن ها فرار ازخانه است».
سرهنگ رحیمی معاون پلیس اگاهی تهران قتل های ناموسی را در درجه اول مربوط به خوزستان و پس از آن استان فارس و آذربایجان شرقی اعلام می کند.
