بر اساس نتایج یک پژوهش جدید، افراد متبلا به سرطان در صورتی که متاهل باشند، در مقایسه با افراد مجرد، طول عمر بیشتری دارند.
به نوشته نشریه یو.اس نیوز، در این پژوهش که توسط محققان "انیستیتو پیشگیری از سرطان کالیفرنیا" انجام شده است، نرخ مرگ و میر مردان مجرد مبتلا به سرطان، ۲۷ درصد بیشتر از مردان متاهل مبتلا به سرطان بوده و نرخ مرگ و میر زنان مجرد مبتلا به سرطان نیز حدود ۱۹ درصد بیش از زنان متاهل مبتلا به سرطان است.
اسکارلت لین گومز پژوهشگر اصلی این تحقیق می گوید، طبق این تحقیق تاثیر ازدواج در مبارزه با سرطان بسیار قابل توجه است. به گفته او، مزیت ازدواج در مورد بیماران سرطانی، صرفا بر پیوندهای عاطفی ازدواج استوار است و نه مزایای مالی ناشی از آن.
باید توجه داشت که این تحقیق صرفا نوعی رابطه بین وضعیت تاهل بیماران مبتلا به سرطان و طول عمر آنها پیدا کرده است، و وجود رابطه ای بین ازدواج یا عدم ازدواج با ابتلا به سرطان را اثبات نکرده است.
به گفته خانم گومز، تحقیقات ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته نیز نشان داده اند که ازدواج مزایای مشابهی برای بیماران مبتلا به سرطان دارد، اما در آن تحقیقات، معمولا عشق و حمایتی که زوج ها از همدیگر دریافت می کنند، در نظر گرفته شده است.
وی همچنین اضافه می کند که در عین حال، افراد متاهل معمولا درآمد بهتری دارند و به بیمه های درمانی بهتری دسترسی دارند.
گومز و همکارانش سعی کردند دریابند که آیا مجموع در آمد بیشتر زوج ها و دسترسی بهتر آنها به بیمه نقشی در اینکه فرد متاهل مبتلا به سرطان طول عمر بیشتری دارد بازی می کند یا خیر.
در پژوهش آنها، که روز یازدهم آوریل (۲۳ فروردین ماه) در ژورنال سرطان منتشر شد، همچنین آمده است که منابع مالی بیشتر، تاثیر بسیار زیادی در این که فرد بر بیماری سرطان غلبه کند، ندارد.
در عوض، به گفته گومز، به نظر می رسد که بیماران مبتلا به سرطان، از حمایتی که همسرشان از آنها دارد نفع می برند، مثل بردن مرتب آنها به مطب دکتر، فراهم آوردن غذاهای مقوی، و اطمینان یافتن از این که فرد بیمار داروهایش را بطور مرتب مصرف کند.
اسکارلت لین گومز می گوید، بیماران متاهل همچنین از نوعی حمایت عاطفی برخوردار هستند که می تواند باعث کاهش استرس و افزایش احتمال موفقیت درمان آنها شود.
به گفته گریگوری مسترز آنکولوژیست مرکز سرطان هلن اف. گراهام در نیوآرک ایالت دلاور، این تحقیق نشان دهنده ارزش یک فرد مراقب فدارکار در کمک به بهود طول عمر بیماران مبتلا به سرطان را نشان می دهد.
به گفته او، این تحقیق نشان می دهد که تلاش هماهنگ برای بررسی منابع روانی-اجتماعی فرد ممکن است به اندازه بررسی عوامل دیگر در افزایش طول عمر بیمار مهم باشد.
گومز و مسترز می گویند افراد مجرد ممکن است کسی را در زندگی نداشته باشند که کنار آنها باشد، اما این تحقیق نشان می هد که برای بیماران سرطانی مجرد، تماس با خانواده و دوستان برای دریافت کمک و حمایت در طول دوره درمان، اهمیت دارد.
گومز می گوید قطعا او و همکارانش از این دفاع نمی کنند که افراد مجرد برای بهبود نتیجه درمانشان ازدواج کنند، اما افراد مجرد می توانند از طریق تقویت شبکه های اجتماعی (ارتباطات اجتماعی) خود و این که به توانند روی دوستان و اعضای خانواده خود حساب کنند، به خودشان کمک کنند.
ریچل کانادی از اعضای "انجمن سرطان آمریکا" می گوید، داشتن رابطه دراز مدت نشان داده است که به طور کل، باعث افزایش سلامت و کیفیت زندگی فرد می شود و این یافته ها مختص به دوران سرطان نیست. او می گوید: "ما می دانیم فارغ از نوع بیماری، افراد متاهل به نسبت افراد مجرد طول عمر بیشتری دارند."
با این حال، اثرات ازدواج در گروه های نژادی مختلف، متفاوت است.
بر اساس تحقیق دیگری که در ژورنال سرطان منتشر شده است، بین زنان و مردان در آمریکا، نژاد سفیدپوست بیش از سایرین از مزایای ازدواج بهره می برد و نژاد هیسپانک و آسیایی-اقیانوسیه کمتر بهره می برند.
