جیسون رضاییان روزنامه نگار ایرانی تبار ساکن شهر واشنگتن در مقاله جدید خود در بخش «دیدگاه‌های جهانی» نشریه واشنگتن پست، مطلب مفصلی درباره گوگوش خواننده نامدار موسیقی ایران منتشر کرده است.
او در این مقاله با عنوان «بزرگترین ستاره موسیقی ایران، ندای امیدی است که خواستار تغییر است»، به زندگی، فعالیت‌های هنری، و مهاجرت گوگوش به آمریکا می‌پردازد و نظرات این هنرمند محبوب درباره تحولات و رویدادهای اخیر ایران را بازتاب می‌دهد.
جیسون رضاییان در بخشی از مقاله خود، درباره این هنرمند ایرانی می‌گوید: «کنسرت‌های گوگوش، ایرانیان را از هر گروه سنی و موقعیتی به خود جذب می‌کنند. کنسرت‌های گوگوش تلفیقی از ترانه‌های قدیمی و ترانه‌های جدید و سیاسی‌تر او هستند، و فضایی را فراهم می‌کنند که برای چند ساعت شرکت‌کنندگان حس غرور، نوستالژی، امید و از دست دادن را به هم در آمیزند و فرصت یابند تا خودشان باشند.»
نویسنده در بخش دیگری از این مقاله با اشاره به زندگی شخصی و حرفه‌ای پر فراز و نشیب گوگوش در پنج دهه گذشته، از فعالیت او برای تغییر سرنوشت کشورش می گوید: «اگرچه به نظر گوگوش هنوز گزینه‌ی مناسبی برای رهبری یک ایران دموکراتیک وجود ندارد، اما او معتقد است زمان یک تغییر اساسی فرارسیده است.»
در این مقاله به نقل از گوگوش آمده است: «تنها چیزی که می‌خواهم این است که رژیم تروریست جمهوری اسلامی از ایران برود و ایرانیان به صلح دست یابند.»
گوگوش می‌گوید: ”افرادی که واقعاً به ایران و نسل‌های آینده آن اهمیت می‌دهند، کسانی هستند که برای عناصر فرهنگی ارزش قائل هستند. این رژیم هیچ ربطی به بقیه ما (مردم عادی) ندارد و تنها سرزمین ما و مردمانش را به گروگان گرفته است. چهل سال هم چهل سال زیادی است.»
گوگوش در ادامه تأکید می‌کند: «زمان پایان محرومیت ها فرا رسیده است و ایرانیان باید بتوانند با آزادی و آرامش و در ارتباط با جهان زندگی کنند.»
جیسون رضاییان در پایان این مطلب می‌نویسد: «مانند سایر افرادی که تحولات ایران را از راه دور نظاره می‌کنند، گوگوش می‌داند قدرت اثرگذاری‌اش بر اتفاقات داخل ایران محدود است. اما با ترانه‌های خود که الهام گرفته از تجربیات مردم ایران است، عنوان می‌کند که صدایشان شنیده می‌شود.»
گوگوش در این باره می‌گوید: «مردم داخل ایران به دلیل نداشتن حمایت حکومتی، ملت تنهایی هستند، ایرانی‌هایی هم که در خارج از کشور زندگی می‌کنند، در غربت تنها هستند. من فکر می‌کنم که نقش من این هست که این حس تنهایی را کمی برایشان تلطیف و قابل تحمل کنم.»
این مقاله به زبانهای انگلیسی و فارسی در سایت نشریه واشنگتن پست منتشر شده و در دسترس علاقمندان است.
