هفته‌نامه «دی سایت» چاپ آلمان مقاله‌ای به قلم ناتالی امیری روزنامه‌نگار، نویسنده و گزارشگر مشهور تلویزیونی ایرانی-آلمانی با عنوان «مهسا به خاطر سه تار مو کشته شد» منتشر کرد که در آن اعتراضات سراسری مردم ایران تجزیه و تحلیل می‌شود.
به گفته نویسنده گزارش، دختران ایرانی در اعتراض به نظام حاکم و در همبستگی با مهسا امینی در خیابان‌ها روسری‌های خود را آتش می‌زنند و موهای خود را کوتاه می‌کنند. آنان نه فقط در تهران، بلکه در بسیاری از شهرهای ایران به خیابان‌ها آمده‌اند و شعارهای «زن، زندگی، آزادی» و «مرگ بر دیکتاتور» را فریاد می‌کشند.
ویدیوی منتشرشده از کرمان نشان می‌دهد که چطور دختری بر بالای پست برق نشسته، طره‌های موی خود را قیچی می‌کند و جمعیت نیز با شعارهای «مرگ بر دیکتاتور» او را تشویق می‌کنند؛ اقدامی که نماد آشکار به چالش گرفتن حاکمیت در مورد پوشش اجباری است.
امید به برقراری آزادی‌های سیاسی و اجتماعی و اصلاحات اساسی وعده داده شده در سال‌های گذشته باعث شده بود مردم ایران چندین بار به امید این تغییرات به پای صندوق‌های رای بروند. اما چند سال پیش بود که دانشجویان و جوانان نومید از وعده‌های اصلاح‌طلبان حکومتی در خیابان‌ها فریاد زدند: «اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» و این پیام روشن را به حاکمیت دادند که دیگر حاضر به شرکت در بازی انتخاباتی نیستند.
و حالا مردم بسیار بیشتر از گذشته به خیابان‌ها بازگشته‌اند چرا که خشم جامعه مدنی ایران بسیار زیاد است و اعتراضات خیابانی ابعاد گسترده‌تری یافته است.
نویسنده گزارش با طرح این پرسش که «آیا این یک انقلاب است؟» می‌نویسد: «هرچه باشد بیش از یک هفته است که هشتگ #IranRevolution در توییتر ترند شده است.»
نویسنده گزارش سپس به شرح جزئیات خاکسپاری مهسا امیری و تلاش حاکمیت برای کنترل این مراسم پرداخته و می‌افزاید «نامی که رمز قیام شد.» این خود اشاره‌ای است به سنگ‌نوشته قبر مهسا که به زبان کردی نوشته شده: «ژینا جان نمی‌میری، نامت یک رمز می‌شود…»
خانم امیری می‌افزاید: این نام رمز قیام شد و زنان ایرانی در یک جنبش نافرمانی آشکار روسری از سر برداشته فریاد کشیدند: «مرگ بر دیکتاتور» و بدین‌گونه جنبش اعتراضی نافرمانی زنان ایران آغاز شد.
به گفته او، ۴۳ سال است زنان ایران تحت ستم نظام‌مند جمهوری اسلامی، از حقوق اولیه خود همچون حق طلاق تا حق سرپرستی فرزند، اجازه کار یا مسافرت خارج کشور تا حضور در ورزشگاه‌ها محروم هستد. آنان حتی اجازه آوازخواندن و رقصیدن را هم ندارند. و حالا این زنان به خیابان‌ها آمده‌اند تا بگویند ۴۳ سال زجر کشیده‌اند و دیگر بس است.
