تحقیقات بافت شناسان و باستان شناسان بر روی یک گونه دایناسور پَردار نشان داده که احتمال فراوان می رود که پرندگان امروزین، از نسل دایناسورهای پردار باشند.
دانشمندان جانورشناس بر این باورند که این گونه دایناسور که به عنوان نخستین گونه دایناسور دوپا شناخته شده، توانایی پرواز داشته است. این گونه دایناسور مایکروراپتور نامیده شده و به رغم توانایی پرواز، شواهد حاکی از آن است که اغلب اوقاتش را روی زمین سپری می کرده، اما توانایی اوج گرفتنش تا یکصد متر بوده است.
دانشمندان دانشگاه ساوثمپتون در بریتانیا ماکت دقیق مایکروراپتوری را ساخته اند که پنج بال داشته و ۱۳۰ میلیون سال قبل روی زمین زندگی می کرده است. اعضای این گروه تحقیق، معتقدند که شواهد موجود احتمال آن را تقویت می کند که این گونه دایناسور، از اجداد اصلی پرندگان امروزین باشد.
بافت شناسان به این نتیجه رسیده اند که بال ها و پرهای این نوع دایناسور به اندازه پرندگان امروزین پیشرفته و کامل نبوده است و از این رو، بر این یافته صحه می گذارند که شاید محدودیت پرواز این دایناسور نیز به همین سبب بوده است. به عقیده آنان ساختار اسکلت این گونه دایناسور، در روند تکامل، به پرندگان امروزین بدل شده است.
نتیجه تحقیقات این تیم بافت شناس، باستان شناس و زیست شناس، از آن حکایت دارد که به احتمال قوی، پیچیده نبودن و عدم تکامل بال های این گونه دایناسور، به آن کمک می کرده که بتواند اشیایی با وزن سنگین را بلند و حمل کند و از عضلات و استخوان های پروازی اش به جای پرواز، برای بلند کردن و جابه جا کردن آنچه می خواسته، بهره می برده است.
دانشمندان جانورشناس بر این باورند که این گونه دایناسور که به عنوان نخستین گونه دایناسور دوپا شناخته شده، توانایی پرواز داشته است. این گونه دایناسور مایکروراپتور نامیده شده و به رغم توانایی پرواز، شواهد حاکی از آن است که اغلب اوقاتش را روی زمین سپری می کرده، اما توانایی اوج گرفتنش تا یکصد متر بوده است.
دانشمندان دانشگاه ساوثمپتون در بریتانیا ماکت دقیق مایکروراپتوری را ساخته اند که پنج بال داشته و ۱۳۰ میلیون سال قبل روی زمین زندگی می کرده است. اعضای این گروه تحقیق، معتقدند که شواهد موجود احتمال آن را تقویت می کند که این گونه دایناسور، از اجداد اصلی پرندگان امروزین باشد.
بافت شناسان به این نتیجه رسیده اند که بال ها و پرهای این نوع دایناسور به اندازه پرندگان امروزین پیشرفته و کامل نبوده است و از این رو، بر این یافته صحه می گذارند که شاید محدودیت پرواز این دایناسور نیز به همین سبب بوده است. به عقیده آنان ساختار اسکلت این گونه دایناسور، در روند تکامل، به پرندگان امروزین بدل شده است.
نتیجه تحقیقات این تیم بافت شناس، باستان شناس و زیست شناس، از آن حکایت دارد که به احتمال قوی، پیچیده نبودن و عدم تکامل بال های این گونه دایناسور، به آن کمک می کرده که بتواند اشیایی با وزن سنگین را بلند و حمل کند و از عضلات و استخوان های پروازی اش به جای پرواز، برای بلند کردن و جابه جا کردن آنچه می خواسته، بهره می برده است.