یادداشتی از یگانه رضائیان در واشنگتن پست
من مانند بسیاری در سراسر جهان با هیجان در انتظار مسابقات جام جهانی فوتبال امسال هستم. اما به عنوان یک زن ایرانی که در آمریکا زندگی می کند، می دانم امسال متفاوت خواهد بود. این نخستین بار در زندگی ام است که می توانم آزادنه از دیدن این بازی ها در فضای عمومی لذت ببرم و هر چه می خواهم بپوشم و با هر کس دوست دارم گپ بزنم. من این را با یک دورهمی کوچک در یک کافه جشن خواهم گرفت حتی اگر ایران در این بازی ها ببازد.
پنج ساله بودم که تماشای فوتبال را با پدرم در تهران شروع کردم. اولین جام جهانی که به یاد دارم، جام ۱۹۹۴ بود که ۱۰ سال داشتم. آن جام در ایالات متحده برگزار می شد. اما ایران در آن حضور نداشت. آن موقع سانسور تماشاچیان بی حجاب در استادیوم ها چنان پیشرفت نکرده بود. برای ما تماشای فوتبال دریچه ای به درون آمریکا بود.
من و خواهر بزرگم هیچ وقت اجازه این را نداشتیم که با پدرم در ایران برای تماشای مسابقات فوتبال به استادیوم برویم. همیشه در آرزوی چنین روزی بودم که مسابقه ای را از نزدیک ببینم ولی مجبور بودیم به تماشا از تلویزیون بسنده کنیم.
بازی تاریخی ایران و آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ را که در بعضی اماکن عمومی در تهران نمایش داده می شد، هرگز فراموش نمی کنم.
هنگام جام جهانی ۲۰۱۴ در ایران حتی جلوی نمایش مسابقات در اماکن عمومی را گرفتند و گفتند کسی اجازه جشن گرفتن ندارد. با این وجود من یه همراه گروهی ۳۰ نفره برای تماشای بازی ایران به یک کافی شاپ رفتیم و کلی از دیدن آن لذت می بردیم. اوائل نیمه دوم صاحب کافه مجبور شد چراغ را خاموش کند و صدای تلویزیون را ببندد. بقیه مسابقه را با ترس و لرز در تاریکی و بدون صدا دیدیم.
مقاماتی که ادعا می کنند نگران مسائل اجتماعی اند، وعده هایی برای لغو محدودیت ورود زنان به استادیوم ها داده اند. اما عزمی حتی برای ایجاد جایگاه ویژه زنان در استادیوم ها وجود ندارد و این شاهدی بر زن ستیزی غالب بر ایران است.
در جام جهانی ۲۰۲۶، وقتی آمریکا میزبان مسابقات خواهد بود، زنان ایرانی آمریکایی برای تماشای مسابقات و تشویق تیم مورد علاقه شان به استادیوم ها خواهند رفت تا به جهان و خصوصا رهبران ایران نشان دهند لذت ورزش متعلق به همه است.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
